“เลิกเล่นบทสาวไร้เดียงสาได้แล้ว ฉันรู้ว่าเธอเองก็ชอบ” พูดพร้อมกับซุกไซ้ที่ต้นคอหอมของหญิงสาว ขณะที่มือข้างหนึ่งก็บีบเคล้นหน้าอก ส่วนอีกข้างก็ลูบไล้เรียวขางามก่อนจะมาหยุดที่กึ่งกลางกายสาว เขาจงใจบีบกดทับมันเบาๆ ให้คนใต้ร่างรู้สึกร้อนเร่าจนลุกเป็นไฟ
“อื้อ…” หญิงสาวอยากจะกัดลิ้นตัวเองนักที่เผลอครางเสียงหวานออกมา แม้สมองสั่งให้เธอผลักไสเขา แต่ร่างกายกลับต้องการสัมผัสที่มากขึ้นเรื่อยๆ แม้เจ้าตัวจะไม่รู้ว่าตนเองต้องการสิ่งใดก็ตาม
“ชอบไหม อยากให้ฉันทำอะไร ไหนบอกมาซิ” ภาวัตกระซิบข้างใบหูเล็ก หวังอยากให้เธอพูดความต้องการขอตนเองออกมา ในขณะที่ใช้นิ้วเขี่ยหยอกเอินยอดปทุมถันที่ตอนนี้แข็งตั้งจากการโดนปลุกเร้าจากเขา
“ฉัน…ปล่อยฉันเถอะค่ะ” พริมพิกาหลับตาแน่น พร้อมกับพยายามเตือนสติตนเองที่หลงเหลือน้อยเต็มที
“เธอไม่อยากให้ฉันปล่อยหรอก”
ภาวัตไม่รอช้า ก้มลงไปดูดกินยอดบัวเม็ดงามอีกครั้ง และคราวนี้ เขาเพิ่
