หึงไม่รู้ตัว
1602 คำ
"บ้าชะมัด!" พีย์สบถเสียงดัง คิดไม่ถึงว่าแค่ผู้ชายรับโทรศัพท์ของมิลล่าจะทำให้เขาไม่พอใจถึงเพียงนี้ ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นยืน และเดินวนไปมาด้วยความกระวนกระวายใจ เป็นจังหวะที่ลลิตาเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องทำงาน
"ท่านประธาน เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?" หล่อนเอ่ยถามเสียงใส ดวงตาประกายจ้องมองเจ้านายด้วยความเป็นห่วงออกนอกหน้า
"ไม่รู้จักเคาะประตูหรือยังไง?" เขาว่าให้เสียงดุ ไม่สนใจแม้ว่าหล่อนจะเป็นญาติห่างๆ ของบิดา ลลิตาลืมตัวจึงโดนดุ หล่อนเอาแต่ก้มหน้าและก้มตาสำนึกผิด
"ขอโทษค่ะ ตาลืมไป"
"อย่ามาใช้คำว่าลืมที่นี่ แล้วก็อย่าทำแบบนี้บ่อยๆ เพราะมันเสียมารยาท มีธุระอะไร?"
"ตาแค่จะเข้ามาถาม ว่าท่านประธานจะรับกาแฟหรือเปล่าคะ"
"เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร อีกอย่างมันก็ไม่ใช่หน้าที่ของเธอ ไม่ต้องเข้ามาถ้าไม่ใช่เรื่องงาน ออกไป" พีย์ออกปากไล่เสียงดัง วรากรซึ่งนั่งอยู่โต๊ะทำงานด้านนอกได้ยินเสียงหงุดหงิดของเจ้านายเพราะประตูห้องทำงานเปิดอยู่ เขาจึงตัดสินใจเดินเข้ามาหา และสวนทางกับลลิตาที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้กำลังเดินออกไป
"มีอะไรหรือเปล่าครับ?"
"ฉันรู้แล้วว่าทำไมมิลถึงไม่ยอมโทรมา"
"ทำไมครับ?"
"ฉันโทรไปเมื่อกี้ ผู้ชายรับสาย" พีย์ไม่รู้เสียด้วยซ้ำ ว่าตนเองแสดงอาการไม่พอใจออกมาชัดเจนจนผู้ช่วยหนุ่มแปลกใจ
"ผู้ชายรับก็ไม่ได้แปลว่าเป็นแฟนนี่ครับ อาจจะเป็นเพื่อนของเธอหรือเปล่า?"
"เพื่อนอะไรบอกว่ามิลกำลังเข้าห้องน้ำ ฉันไม่อยากโง่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า นายคิดว่าพวกเขาทำอะไรกันอยู่ล่ะ?" วรากรยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา จึงเห็นว่าเป็นเวลาแปดโมงกว่าแล้ว
"เวลานี้ก็น่าจะกำลังเข้าห้องเรียนพอดีครับ"
"เขาอาจจะไม่ได้มีเรียนเช้าก็ได้ อีกอย่างธุระกงการอะไรถึงให้ผู้ชายคนอื่นรับโทรศัพท์แทน" พีย์ชักสีหน้าหงุดหงิด ทำให้ผู้ช่วยหนุ่มเริ่มมองออกว่าอาการเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร เขาจึงเอาแต่อมยิ้มน้อยๆ และนึกหาคำปลอบใจเจ้านาย
"ท่านประธานบอกว่าเธอเรียนที่มหาวิทยาลัยใกล้ๆ นี่เอง ให้ผมตามไปดูให้ไหมครับ จะได้สบายใจ" ประธานหนุ่มหันขวับมามองหน้าลูกน้อง เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
"ก็ได้ ถ้าจะให้ดีฉันอยากรู้ด้วยว่าผู้ชายที่รับโทรศัพท์ของมิลเป็นใคร"
"ครับ" วรากรไม่คิดว่าเจ้านายจะเอาจริงเอาจัง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมทำตาม ร่างสูงหมุนตัวเดินออกจากห้องทำงานไป
มหาวิทยาลัย
วรากรขับรถเข้ามาจอดที่หน้าคณะของมิลล่าตามที่พีย์บอก เขาเดินขึ้นมาบนอาคารจนกระทั่งถึงหน้าห้องที่มิลล่าเรียนอยู่ อาจารย์ประจำวิชาที่กำลังสอนอยู่รู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นบุรุษแปลกหน้ามาเยือน
มิลล่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นวรากรยืนอยู่ประตูห้องเรียนของตนเอง เป็นจังหวะที่อาจารย์ประจำวิชาเดินออกมาพบผู้มาเยือนบริเวณหน้าห้องเรียน
"ไม่ทราบว่ามีธุระกับใครหรือเปล่าคะ?"
"ขอโทษที่รบกวนเวลาสอนครับ พอดีผมมีธุระสำคัญจะคุยกับ...ญาติน่ะครับ"
"พอจะบอกได้ไหมคะ ว่าญาติของคุณชื่ออะไร"
"เธอชื่อมิลล่าครับ รบกวนให้เธอออกมาคุยกับผมสักครู่ได้ไหมครับ?"
"งั้นรอสักครู่นะคะ"
"ขอบคุณครับ" อาจารย์ประจำวิชาพูดเท่านั้นจึงเดินกลับเข้าไปในห้องเรียน ครู่หนึ่งมิลล่าก็เดินออกมาพบกับวรากรด้วยสีหน้าขุ่นเคือง
"มิลไม่ใช่ญาติคุณนะคะ" เธอโวยวายเสียงเบา เพราะเกรงว่าจะได้ยินเข้าไปถึงในห้องเรียน
"ใจเย็นๆ สิครับ"
"กำลังเย็นอยู่นี่ไงคะ ว่าแต่คุณวรากรมีเรื่องอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงมาหามิลถึงที่มหาวิทยาลัยแบบนี้คะ?" หญิงสาวถามด้วยความรู้สึกแปลกใจ
"โทรหาคุณพีย์หน่อยครับ ท่านรู้สึกไม่สบายใจ" เขาบอกในขณะที่มือกดหมายเลขโทรศัพท์ของพีย์และยื่นมาตรงหน้ามิลล่า
"มิลไม่เข้าใจ ทำไมมิลต้องคุยกับคุณพีย์ด้วย มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?"
"คุยกับคุณพีย์ก่อน แล้วเดี๋ยวก็จะเข้าใจเองครับ" เธอขมวดคิ้วยุ่งก่อนจะขยับโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแนบใบหูเล็ก
(ว่ายังไง?) ปลายสายถามมาด้วยน้ำเสียงดุดัน มิลล่ามองวรากรด้วยความแปลกใจ เขาจึงพเยิดเป็นการส่งสัญลักษณ์ให้พูดสาย
"มิลต่างหากที่ต้องถามว่านี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมคุณวรากรถึงมาหามิลถึงห้องเรียนคะ?"
(นี่กรถึงขั้นเรียกมิลออกมาจากห้องเรียนเพื่อให้คุยกับผมงั้นเหรอ?)
"ค่ะ มิลก็ตกใจคิดว่าคุณเป็นอะไร แล้วมีอะไรคะ?" เธอพูดพลันชำเลืองมองผู้ช่วยหนุ่มด้วยแววตาคาดโทษ
(ความจริงก็เป็นนั่นแหละ ผมจะให้วรากรรอรับมิลที่มหาวิทยาลัย เลิกเรียนช่วงเช้าแล้วผมจะให้เขาขับรถพาคุณไปที่บ้าน)
"ทำไมคะ?"
(มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย ถ้ามีเรียนบ่ายเดี๋ยวให้วรากรขับรถกลับไปส่ง) เธอครุ่นคิด และไม่อยากจะถกเถียงกับพีย์เพราะกำลังเรียนอยู่
"ก็ได้ค่ะ อีกหนึ่งชั่วโมงก็เรียนเสร็จแล้ว แค่นี้นะคะ" หญิงสาวคิดว่าเขาคงทวงคำตอบเรื่องขอส่งเสียเลี้ยงดู แม้ตนจะยังไม่ได้ตัดสินใจแต่ก็ไม่อยากปฏิเสธการพบกันไปเสียดื้อๆ มิลล่ากดวางสายและยื่นโทรศัพท์ให้วรากร
"อีกหนึ่งชั่วโมงก็เรียนเสร็จ เขาบอกว่าให้คุณรอรับมิลไปที่บ้าน" หญิงสาวบอกเท่านั้นแล้วจึงเดินกลับเข้าไปในห้องเรียน วรากรจึงลงไปรอที่รถของตนเอง
บ้านภาคย์พิรดนย์
มิลล่าเปิดประตูลงจากรถและเดินตามวรากรเข้าไปในบ้าน ปรากฏว่าพีย์นั่งรออยู่ในห้องรับแขกแล้ว เธอเดินเข้าไปหาเขาเพียงลำพัง
"คุณพีย์..." ชายหนุ่มละสายตาจากหนังสือพิมพ์ในมือ พร้อมทั้งผายมือเชิญมิลล่าให้นั่ง
"เป็นยังไงบ้าง?" ดวงตาประกายจ้องมองความงดงามของหญิงสาวตรงหน้าด้วยความหลงใหล
"คะ?"
"หมายถึงวันหยุดเป็นยังไงบ้างครับ ทำงานเหนื่อยหรือเปล่า?"
"เอ่อ...คือ...ไม่เหนื่อยค่ะ" ความจริงเธอไม่ได้ทำงานเสาร์อาทิตย์ ลืมไปเสียสนิทว่าโกหกเขาไว้
"ผมแค่คิดว่ามิลจะติดต่อกลับมาหาผมบ้าง แต่เปล่าเลย แถมเมื่อเช้าผมโทรไปยังเป็นเสียงผู้ชายรับอีก" พีย์หรี่ตาลงเล็กน้อย เพราะเขาต้องการคำตอบจากมิลล่า หญิงสาวครุ่นคิด จึงพอจะรู้ว่าคงเป็นคินทร์ที่รับโทรศัพท์ของตน
"น่าจะเป็นคินทร์เพื่อนเรียนห้องเดียวกันค่ะ เขาคงรับสายให้ตอนมิลเข้าห้องน้ำกับเพื่อนอีกคน"
"งั้นเหรอครับ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงผมก็สบายใจ คิดว่าจะมีผู้ชายคนอื่นมาตัดหน้าผมซะแล้ว"
"มิลไม่มีเวลาคิดเรื่องผู้ชายพวกนั้นหรอกค่ะ แค่ทำงานกับเรียนก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว"
"นั่นน่ะสิครับ ถ้าเหนื่อยขนาดนั้น ทำไมถึงไม่ยอมรับข้อเสนอของผมล่ะ?" พีย์หยัดกายลุกขึ้นและเดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้างกายมิลล่า เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นกายหอมละมุนราวอยู่กลางสวนดอกไม้ ยิ่งรู้สึกหลงใหลในความงดงามของหญิงสาวจนไม่อาจหักห้ามใจ
"มิลมีเวลาหนึ่งอาทิตย์ไม่ใช่เหรอคะ นี่เพิ่งจะผ่านไปสองสามวันเอง มิลยังไม่ได้ตัดสินใจเลยค่ะ" เธอตอบเสียงแผ่วเบา เพราะรู้สึกประหม่าเมื่อเขาขยับปลายจมูกเข้ามาใกล้ลำคอขาวจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น
"งั้นคืนนี้อยู่ค้างกับผมได้หรือเปล่าครับ ทำเหมือนวันแรกที่มิลมาที่นี่ รับรองว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน" มิลล่าหันมาสบตากับพีย์ แต่กลับนึกขึ้นมาได้ว่าพรุ่งนี้จะต้องเดินทางขึ้นเชียงใหม่ เพราะมีกิจกรรมอาสากับกลุ่มเพื่อนนักศึกษาเป็นเวลาสามวัน
"พรุ่งนี้มิลมีกิจกรรมอาสาที่ต้องทำกับเพื่อนๆ แต่เช้า มิลคงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจถ้าจะมาค้างที่นี่ค่ะ" เธอตอบอย่างตรงไปตรงมา เพราะจำเป็นต้องเอาความสบายใจของตนเองเป็นหลัก พีย์รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยากบังคับอะไรหญิงสาว
"งั้นก็ตามใจมิลครับ ถึงยังไงมิลก็เหลือเวลาอีกห้าวันรวมวันนี้ในการตัดสินใจ ผมยังคงรอคำตอบอยู่" แม้น้ำเสียงจะฟังดูเย็นชาเล็กน้อย ทว่ามิลล่ากลับรู้สึกสบายใจที่เขาไม่ได้พูดประชดประชันตน
"ขอบคุณสำหรับข้อเสนอนะคะ มิลเองก็คิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน"
"ครับ เดี๋ยวผมให้วรากรขับรถกลับไปส่งที่มหาวิทยาลัย"
"ค่ะ งั้นมิลขอตัวก่อนนะคะ" มิลล่าพูดแล้วจึงลุกขึ้นยืน เธอมองเขาครู่หนึ่งก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องรับแขกไป
น้องเล่นตัวเกินไปแล้ว พี่มันจะทนไม่ไหวแล้ว5555 อ่านจบแล้วส่งคอมเมนต์มาให้กำลังใจปันหยีด้วยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ
- ผู้เขียน
