“ฉันขอบคุณค่ะ”
ปัทมาขยับถอยห่างจากร่างหนา เมื่อรู้ตัวว่าเผลอกอดเขาเสียเต็มรัก แก้มร้อนวาบๆ เขินอายที่ทำอะไรบ้าบอแบบนี้ลงไป
“ภาพของเธอสวยมาก ดูสิเอามาใส่กรอบตกแต่งห้องยิ่งดูสวยกว่าเดิมหลายเท่า ถ้ามันไม่สวยฉันไม่ซื้อมาหรอก”
เฟอร์นันโดลูบศีรษะเธอเบาๆ เอ่ยชมจากใจจริง งานของปัทมาสวยแต่ไปอยู่ในแกลลอรี่โทรมๆ เลยทำให้ดูไม่มีคุณค่า หากได้วางขายในแกลลอรี่ดังๆ สักแห่ง รับรองว่าจะได้ราคาสูงกว่านี้หลายเท่า
“คุณคิดว่าภาพของฉันสวยจริงๆ เหรอคะ”
“โถ่ เด็กโง่ เธอคิดว่าคนอย่างเฟอร์นันโด เบอร์นี่ ไร้รสนิยมจนแยกอะไรไม่ออกหรือไง” เฟอร์นันโดแสร้งปั้นหน้าเข้ม
“ไม่ใช่นะคะ”
ปัทมารีบปฏิเสธ จับแขนของเขาไว้
“ฉันแค่ไม่มั่นใจในงานของตัวเองค่ะ คุณโรเบิร์ตเคยบอกว่า งานของฉันไม่ได้เด่นมากเลยตั้งราคาไม่สูง กว่าจะขายได้ก็ใช้เวลาหลายเดือน”
เจ้าของแกลลอรี่ไม่ได้ให้ค่างานของเธอ มากกว่าสินค้าคุณภาพต่ำ เขาตั้งราคา
