darling
1433 คำ
หลังจากอาบน้ำแบบไม่ได้อาบแต่สดชื่นได้ด้วยดราย บาธ ดูท่าเจิ้งอ๋องคงสดชื่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาแอบไปทาขี้ผึ้งแก้ปวดบวมแล้วเชิญพวกเราไปรับประทานอาหารเย็น
ฉันกับเพื่อนสาวดาวคะนองถูกจัดให้พักในเรือนไม้สี่ห้องนอน ดูเหมือนเป็นเรือนรับแขก ถือว่าไม่ได้แย่แค่ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกอย่างที่เคยใช้ ให้ฟีลเหมือนมาพักบ้านไม้ในชนบทห่างไกลความเจริญซึ่งฉันเคยเห็นแต่ฉากในภาพยนตร์ ยุคที่พวกเราอาศัยอยู่มันเจริญรุดหน้าไปมากเสียจนลืมคำว่าธรรมชาติเพราะมีแต่สิ่งสังเคราะห์อยู่รอบตัว
"ดอกไม้นี้หอมจัง" ฉันก้มลงดมดอกพีโอนีในแจกัน ดอกไม้ยุคโบราณตัดมาใหม่ ๆ ใหญ่และหอมมาก
"ผ้าไหมนี่ก็ลื่นสุด ๆ" เด็บเบอร์ร่าเอาชุดคลุมขึ้นมาสวม ผ้าไหมสีแดงสดทอจากไหมแท้แต่ทอได้โปร่งเบา
"ของธรรมชาติมันดีแบบนี้เอง" ฉันเกาคางอย่างใช้ความคิด อยากเอาของพวกนี้กลับไปขายที่ยุคของฉันจังเลย
"พวกเราออกไปกินข้าวเย็นกับเจิ้งอ๋องเถอะ ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว"
"โอเค ว่าแต่เธอจะใส่ชุดนั้นไปจริงเหรอ" เด็บเบอร์ร่าหันมามอง
ฉันควักชุดจีนโบราณที่สั่งตัดแบบกูตูร์ออกมาจากแหวนมิติ รีบสวมมันอย่างรวดเร็ว รวบผมครึ่งศีรษะ ปักปิ่นมรกตเทียมที่เหมือนจริงจนแยกไม่ออก ฉันดูสวยมากเหมือนองค์หญิงในซีรี่ส์จีนโบราณ
"สวยไหมล่ะ"
"สวยก็สวยอยู่หรอก แต่เราแค่ไปกินข้าวเย็นกับคุณอ๋องในตำหนักของเขาเอง ทำไมต้องแต่งตัวเว่อร์ขนาดนั้นด้วย"
"ฉันอยากให้เจิ้งอ๋องประทับใจ" ฉันเชิดหน้า มองตัวเองในกระจกตั้งแต่หัวจรดเท้า ว้าว very beautiful
"เป็นครั้งแรกที่เธอเลือกชุด ทำท่าเหมือนจะไปเดตกับผู้ชาย เธออาจจะชอบท่านอ๋องเข้าแล้วล่ะ" เด็บเบอร์ร่าล้อเลียนฉัน
"ไม่จริงหรอก ฉันน่ะเหรอจะชอบใครก่อน ที่ผ่านมามีแต่ผู้ชายวิ่งเข้าหาทั้งนั้น"
"ไม่รู้สิ เธอทำท่าแปลก ๆ เธออาจไม่รู้ตัวก็ได้"
ฉันเลิ่กลั่ก ไม่ยอมรับความจริง เด็บเบอร์ร่าเรียนกับฉันมาตั้งแต่สมัยอนุบาล หล่อนรู้ใจฉันยิ่งกว่าพยาธิตัวตืดในลำไส้อีก
"เปล่าซะหน่อย ท่าทางดุร้ายแบบนั้น ใครจะไปชอบลง ฉันไม่มีวันชอบอีตาอ๋องหรอก ผู้ชายที่กล้าดึงผมหางม้าของฉันจนหน้าหงาย ฉันไม่มีวันชอบตานั่นเด็ดขาด"
"เธอจะมาตอแหลกับคนที่รู้เรื่องเธอทุกเรื่องไม่ได้นะ มันไม่สำเร็จหรอก" เด็บเบอร์ร่าหัวเราะขึ้นมา
"ย่ะ" ฉันมองค้อน รีบเดินออกไปที่ตำหนักใหญ่ ยัยเด็บเบอร์ร่าเดินอมยิ้มตามมา สายตาล้อเลียนฉันอย่างเห็นได้ชัด
"รีบไปหาผู้ชายยยยยย" เสียงล้อเลียนจากเพื่อนสนิททำเอาฉันอยากทุบหล่อนด้วยดิลโด้
ฉันใจเต้นเล็กน้อย บ้าฉิบ! คนกร้านโลกอย่างฉันไม่ควรต้องใจหวิวขนาดนี้ โอ๊ะ หรือเป็นอาการระยะแรกของโรคหัวใจ
นางกำนัลสองคนเดินออกมาต้อนรับเรา เป็นสาวน้อยวัยเยาว์ที่หน้าตาจัดว่าน่ารัก ไม่รู้ว่าตาอ๋องจับเย่อไปแล้วหรือยัง
ฉันชะเง้อคอมองเข้าไปด้านในเห็นโต๊ะอาหารขนาดใหญ่นั่งได้ราวสามสิบคน มีอาหารสิบอย่าง ขนมอีกห้าอย่าง จานใหญ่ ๆ ทั้งนั้น เจิ้งอ๋องนั่งรอที่เก้าอี้ประธาน
"จะแต่งกายไปที่ใดรึ สตรีประหลาด" เจิ้งฟงหมิงกวาดสายตามองฉันเหมือนเห็นตัวประหลาด
"มาทานข้าวกับคุณไง" ฉันชักไม่มั่นใจในการแต่งกายด้วยชุดยาวเฟื้อย
"เจ้างามมาก เพียงแต่ไม่เข้ากับบรรยากาศ อากาศร้อนอบอ้าว พวกเราควรแต่งกายเพียงบางเบา ร่ำสุรา พูดคุยกันมากกว่า" เจิ้งฟงหมิงวาดมือให้สัญญาณองครักษ์นำฉากไม้ไผ่ชักรอกขึ้น เผยให้เห็นสวนหินจำลอง มีสระเลี้ยงปลาขนาดย่อม บรรยากาศยามค่ำคืนเต็มไปด้วยคบไฟ กับโคมสีขาวนวล ห้อยระย้าโดยรอบ
"โห สวนสวยจังเลยค่ะ" ฉันเริ่มร้อนอย่างที่อ๋องบอก ชุดของฉันทั้งหนาทั้งยาวเกินไป
"เอาอาภรณ์ชุดใหม่มาให้นางเปลี่ยน"
"คุณมีเสื้อผ้าผู้หญิงอยู่ในตำหนักด้วยเหรอคะ" ฉันถาม
"มี" เขาตอบสั้น ๆ
นางกำนัลเอาเสื้อผ้ามาให้ฉันเปลี่ยน เป็นชุดสีเปลือกข้าว ผ้าอ่อนพลิ้วสบาย เห็นเนื้อในลาง ๆ ร่องนมนิด ๆ พอเซ็กซี่แต่ไม่โป๊ รวมถึงปิ่นปักผมเรียบ ๆ ประดับเพชรสีเหลืองเม็ดเล็ก สวมแล้วสบายตัวแถมดูสบายตากว่าชุดเต็มพิธีการที่ฉันเตรียมมา
"ชุดใครคะ" ฉันชี้ที่อาภรณ์บนร่าง ดูจากเนื้อผ้าคงแพงระยับในระดับ expensive
"ภรรยาของข้า" เขาตอบออกมา
ฮึก! ฉันรู้สึกเจ็บปนผิดหวังผสานความหดหี่ เอ๊ย หดหู่ เหมือนพวกบ้าหวยตอนรู้ว่าถูกหวยแดกในวันหวยออก
"ทานข้าวเถอะ" ฉันก้มหน้ามองปูตัวใหญ่ กุ้งล็อบสเตอร์ และเป็ดย่าง รวมถึงอาหารจีนที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน หน้าตาน่ากินทั้งโต๊ะ
"เขามีเมียแล้วเหรอ" เด็บเบอร์ร่ากระซิบ
"ช่างสิ ฉันไม่ได้หวังจะเป็นเมียเขานี่"
"แต่เธอทำข้อตกลงดีลเซ็กส์แลกน้ำกินน้ำใช้กับท่านอ๋องนี่"
"ผู้ชายโบราณอาจมีเมียได้หลายคน ฉันไม่ได้อยากเป็นเบอร์หนึ่งอะไรสักหน่อย"
"เธอกำลังโกหก เธอชอบเขาเหรอแพรี่" เด็บเบอร์ร่าคาดคั้น
"ช่างเหอะ กินก่อนดีกว่า ฉันจะไปชอบผู้ชายที่เพิ่งเจอกันได้ไง เพ้อเจ้อ"
"รักแรกพบไงล่ะ ฮิ ๆ"
เสียงเพลงบรรเลงจากเหล่านางกำนัล พวกนางเต้นระบำปลายเท้าอย่างอ่อนช้อย เข้ากับเสียงเพลงพิณท่วงทำนองอ่อนหวาน แต่ฟังดูเศร้าพิกล
เจิ้งอ๋องคีบเนื้อ ตักน้ำแกงให้ฉันกับเด็บเบอร์ร่า เขาเอาใจพวกเราคงหวังเรื่องแหล่งน้ำจึงทำดีด้วย ต่างจากที่เจอในป่าอสูรร้อยเท่า
"เรื่องแหล่งน้ำ หวังว่าพวกเจ้าคงรักษาสัญญา"
"ฉันจะช่วยเต็มที่เรื่องหาแหล่งน้ำ แต่ไม่รับปากว่าจะสำเร็จหรือไม่" ฉันตอบตามตรง
"เพียงรับปากข้าก็ดีใจมากแล้ว เห็นชาวประชาอยู่อย่างแห้งแล้ง ข้าเองก็เป็นทุกข์"
"คิดว่าไม่น่ายาก" ฉันตอบ ก่อนมาที่ยุคจีนเนเชอรัล ได้ยินคุณพ่อบอกว่าใส่สถาบันวิจัยพันธุ์พืชให้ด้วย การหาแหล่งน้ำใต้ดินถือเป็นเรื่องเบสิกมาก
"ขอบคุณ"
ฉันมองหน้าด้านข้างของเจิ้งอ๋อง หล่อจนอยากเป็นลม หล่อจนอยากเรียกที่รัก หล่อแบบลอยออกมาจากฉากหลัง คือ หล่อมาก หล่อโฮก หล่อวัวตายควายกระอัก
"แล้วเรื่องที่พวกเจ้าตกลงเป็นสตรีอุ่นเตียงของข้าเล่า"
"เรื่องนั้นคือเสร็จภารกิจค่อยคุยกัน แต่พวกเราขอแบบไม่ผูกมัด คือกินกันเสร็จก็จบ" ฉันยักไหล่
"ปัญหาไม่ได้อยู่ที่พวกเราค่ะ แต่อยู่ที่คุณอ๋อง"
"อยู่ที่ข้ารึ" เขาชี้ที่ตัวเอง หน้าแดง ตาเยิ้มเพราะฤทธิ์สุรา
"ค่ะ เพราะคุณมีเมียแล้ว เมียคุณจะยอมรึเปล่าล่ะ"
"พรุ่งนี้ข้าจะพาพวกเจ้าไปพบนาง" เจิ้งอ๋องเอ่ยตอบ
ฟักทอง แตงไทยเอ๊ย!!! เขามีเมียแล้วจริง ๆ เหรอเนี่ย ฉันรู้สึกเหมือนคำว่าที่รักหรือ darling ลอยห่างไปสุดสายตา
ฉันมองเสื้อผ้าที่ฉันกำลังสวม มองเจิ้งอ๋องเอนกายบนเก้าอี้ด้วยท่าทีสบาย ๆ นี่ฉันกำลังยืมเสื้อผ้าเมียเขาใส่ แถมนั่งกินเหล้ากับผัวชาวบ้านอีกด้วย
"แค่อยากเรียกเธอที่รัก แต่เธอไม่ต้องมารัก ผิดไหมที่ใจมันคิดถึงเธอ ถึงเธอ ถึงเธอไม่คิด แค่อยากให้เธอได้รู้ I wanna love you ห้ามแล้วหัวใจก็ยังไม่ฟัง ไม่ฟัง ไม่ฟัง ไม่ฟัง โฮวววววววว , Cause I wanna love you"
จู่ ๆ ฉันก็ฮัมเพลงยุคเต่าล้านปีออกมาในขณะที่จิบสุราไปพลาง มองหน้าคนหล่อไปพลาง
- ผู้เขียน
