the one and only
1371 คำ
ฉันนอนลืมตาในความมืดสลัว แสงเทียนสี่ห้าเล่มจุดอยู่ในห้องมองเห็นเปลวเพลิงกำลังเต้นระบำ บางสิ่งในหัววิ่งวนไปวนมาจนทำให้ฉันนอนไม่หลับ
"นอนไม่หลับเหรอ" เด็บเบอร์ร่ายืนอยู่ที่หน้าประตู หอบหมอนมานอนกับฉันตามสเต็ปเพื่อนรักผู้พักใจ
"รู้ได้ไงว่าฉันจะนอนไม่หลับ" ฉันผุดลุกขึ้นนั่ง
"ว้าวุ่นอ่ะดิ"
"อืม" ฉันพยักหน้าตอบ
"คิดถึงท่านอ๋องเหรอ"
"บ้าน่า จะคิดถึงทำไมล่ะ เพิ่งเจอกันเมื่อกี้"
"ฉันเคยอ่านในหนังสือว่าเราสามารถคิดถึงคนที่เราชอบ แม้ว่ากำลังนั่งอยู่ข้างกัน"
"นิยายเว่อร์" ฉันหัวเราะออกมา
"จริงป่ะล่ะ เธอคิดถึงท่านอ๋อง"
"ฉันไม่เคยคิดถึงผู้ชายคนไหนเลยนะ" ฉันปฏิเสธ
"แม้ว่าวิวัฒนาการในยุคของเราจะก้าวหน้าไปมากแล้ว แต่เชื่อไหม ไม่เคยมียาตัวไหนหรือวิธีการใดหยุดความคิดถึงของมนุษย์ได้" เด็บเบอร์ร่าชูขวดเหล้าดินเผาสีขาวเพ้นท์ลายจีน หล่อนชูขวดเหล้าใส่ฉัน
"เข้ามาก่อนสิ" ฉันเห็นเหล้าในมือเพื่อนรักแล้วเปรี้ยวปาก
"ไม่คุ้นเคยกับสถานที่ ขอนอนด้วยคน" หล่อนขอนอนเป็นเพื่อนฉัน
"โอเค"
ว่าแล้วฉันก็คว้าเสื้อคลุมมาสวม เดินนมกระเพื่อมไปนั่งที่โต๊ะกลางซึ่งทำจากไม้เนื้อแข็งฝังมุกแกะสลักดุนลายอย่างวิจิตร เจิ้งฟงหมิงถือว่ารวยเว่อร์ตามศักดิ์ฐานะ ข้าวของเครื่องใช้เป็นของดีมีราคา เสื้อผ้าอาภรณ์แพงระยับ บ้านของเขาที่เรียกว่าตำหนักก็กว้างขวางตกแต่งเรียบโก้มีรสนิยม การต้อนรับ อาหาร มารยาทของผู้คนในตำหนัก ล้วนแล้วแต่น่าตื่นตะลึงเป็นที่สุด ยกเว้นเรื่องเดียวคือการอาบน้ำในถังที่มีอยู่เท่าเยี่ยวในกระโถน
"นอนไม่หลับ สงสัยแปลกที่" ฉันบ่น คว้าเหล้าในขวดมาดื่มอึก ๆ
"อ๊ากกก เหล้าแรงนะ แค่จิบฉันยังเมาเลย" เด็บเบอร์ร่าร้องทัดทาน
"ดื่มมากหน่อย คงไม่เป็นไรหรอก จะได้หลับสบาย"
"แต่แพรี่นัดกับท่านอ๋องไว้ ว่าจะไปพบภรรยาของท่านอ๋อง"
"ฉันไม่อยากไปเจอชะนีหน้าไหนทั้งนั้น ไปเพื่ออะไรล่ะ ไปเพื่อขอใช้ผัวร่วมงั้นเหรอ น่าสมเพชสิ้นดี" ฉันพ่นความในใจออกมา
ถ้าให้ฉันต้องไปง้อขอใช้ผัวร่วมกับใคร ฉันยอมขย่มดิลโด้ไปจนตายดีกว่า
"เธอตกลงเรื่องขุดแหล่งน้ำใต้ดินแลกกับการบั่มบั๊มกับเจิ้งอ๋องไม่ใช่เหรอ"
"นั่นมันก่อนที่ฉันจะรู้ว่าเขามีเมีย ถ้ารู้แต่แรกก็ไม่ทำสัญญาหรอก"
"จริง...งั้นดื่มเหล้าให้เมาไปเลยดีกว่า แกล้งไม่ตื่น ไม่ต้องไปพบเมียท่านอ๋องหรอก ไม่ใช่ธุระ"
"ใช่ ทำไมฉันต้องไปพบยัยนั่นด้วยล่ะ" ฉันดื่มเหล้าอีกหลายอึกจนหน้าแดงซ่าน
"ดูเขาจะแคร์เมียมาก ตอนพูดถึงเมียเห็นทำหน้าละห้อยเชียว" เด็บเบอร์ร่าตอกย้ำซ้ำด้ามขวานด้วยประโยคชวนจี๊ดใจ
"อืม.. หน้าละห้อย" ฉันพยักหน้าหงึก ๆ
"พวกเรามันคนสวยที่แท้ทรู เราต้องมีผัวเป็นของตัวเอง ไม่ใช้ผัวร่วมกับใครหรอก"
"จริงที่สุดเลยเด็บบี้"
"เธอชอบท่านอ๋องมากแหละฉันดูออก"
"แต่ฉันก็มีศักดิ์ศรีมากพอที่จะหาผู้ชายเป็นของตัวเอง"
"ผู้ชายโบราณมีเมียได้หลายคนมั้ง"
"ก็ช่างสิ ...ฉันไม่สนใจจะเป็นเบอร์สองสามสี่ของใครนิ"
"พวกเราอดหม่ำฮอตดอกยักษ์แล้วล่ะแพรี่"
"ขอโทษด้วยนะเด็บบี้ ฉันคงต้องยกเลิกดีลกับเจิ้งอ๋อง"
"ช่างเถอะ K ยู วาย ขนาดไซส์ 56++ ก็ไม่ได้มีอันเดียวในโลกโบราณนี่ เราหาใหม่ก็ได้" เด็บเบอร์ร่าหัวเราะดังลั่น
"ที่สุด"
"ว่าแต่เรื่องแหล่งน้ำ พวกเราจะเอายังไงล่ะ" ฉันไม่สบายใจเรื่องที่ตกลงไว้ ฉันต้องช่วยพวกชาวบ้านให้ได้
"งั้นเปลี่ยนดีลเป็นทองคำดีไหม ได้ยินว่ายุคโบราณใช้ก้อนเงิน ก้อนทอง แลกเป็นตั๋วเงินได้"
"ดีเหมือนกัน คติของพวกเราสาวแซ่บคือมีเงินไว้ก่อน ผู้ชายซื้อกินได้"
"เราตกลงเรื่องหาแหล่งน้ำตามเดิม ฉันอยากอาบน้ำแบบฉ่ำ ๆ เต็มทนละ ฉันจะช่วยเธอเอง" เด็บเบอร์ร่าเห็นด้วย
"โอเค งั้นเปลี่ยนข้อตกลง"
"ตามนั้น"
เราสองสาวดื่มเหล้าจนเมาหลับภาพตัดแบบชัตดาวน์ นอนหลับฟุบคาโต๊ะกลาง หลับเมาน็อคคาขวดเหล้า
ฉันงัวเงียตื่นมาตอนใกล้เที่ยง ควักนาฬิกาจากแหวนมิติออกมาดูบอกเวลา 10.48 น. โห สายโด่ง
ฉันนัดกับเจิ้งอ๋องตอนรุ่งสาง พวกเราจะเดินทางไปพบภรรยาของเขา (เพื่ออะไรก็ไม่รู้) แต่ฉันตั้งใจผิดนัดด้วยการกินเหล้าเมาหลับคอพับ ให้พวกนางกำนัลไปแจ้งเขาเองว่าฉันเมาค้าง
เด็บเบอร์ร่าสภาพไม่ต่างจากฉัน หลับน้ำลายย้อยไม่เอาผ้าผ่อน นอนกางขาเหมือนโสเภณีโลว์คลาสในซ่องชั้นต่ำ สาบเสื้อหลุดลุ่ยจนนมหกออกมาครึ่งเต้า
"ตื่น ๆ"
"เช้าแล้วเหรอ"
"ท่านอ๋องคงไม่มาตามพวกเราแล้วล่ะ"
"งืมมมม หิวจัง" เด็บเบอร์ร่าบ่นอุบ
"หิวววววว" ท้องฉันร้องโครกคราก
กวาดสายตามองรอบห้องไม่เห็นนางกำนัลมารอปรนนิบัติสักคน พวกนางไปมุดหัวอยู่ไหนกันหมด แถมบนโต๊ะยังว่างเปล่าไม่มีอาหารอะไรสักอย่าง
พักหนึ่งได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินมาที่เรือนพักของพวกเรา
"ตื่นได้แล้วรึ นอนให้ตะวันส่องก้นจนสายโด่ง สตรีไร้การอบรม" เจิ้งอ๋องยืนกอดอกอยู่ที่หน้าประตู พูดจาเข้าหูชมพวกฉันแต่เช้า
"ค่ะ เพิ่งตื่น"
"เรามีนัดกันว่าต้องออกเดินทางไปพบฮูหยินของข้า เจ้ารับปากแล้วก็ต้องไป"
"ฉันไม่อยากไปละ" ฉันสร่างเมาทันที
ฉันเกลียดตอนที่เขาพูดถึงภรรยา สายตาของเขามีประกายบางอย่าง เหมือนนางคือ the one and only หนึ่งเดียวในหัวใจ
"ทำไม"
"เรื่องข้อตกลงแหล่งน้ำ ฉันขอเปลี่ยนจากการร่วมเตียงกับคุณเป็นทองคำสักสิบหีบ"
"แต่ข้าได้ลั่นวาจาตกลงกับเจ้าตามข้อเสนอแรกไปแล้ว" เจิ้งฟงหมิงกดเสียงต่ำคาดคั้นเอาพันธะสัญญาเดิม
"ก็เปลี่ยนได้นิ เหมือนสัญญาการค้า ฉันไม่อยากใช้ผู้ชายร่วมกับใคร ฉันไม่ชอบคนมีเมียแล้ว"
"เจ้าจงรักษาสัญญา"
"ไม่ ฉันไม่เอาคุณแล้ว ไม่ยอมไปพบเมียคุณด้วย ให้ฉันขอร้องผู้หญิงคนอื่นเพื่อใช้ผัวร่วมกับหล่อนน่ะเหรอ ฝันไปเถอะ ฉันไม่อยากได้คุณขนาดนั้นหรอก"
"สัญญาต้องเป็นสัญญา องครักษ์ เอาเชือกมา!" เจิ้งอ๋องตะโกนสั่งองครักษ์เอาเชือกมา
ฟึ่บ
พริบตาเดียวเขาเหวี่ยงเชือกมารัดตัวฉันกับเด็บเบอร์ร่า เราสองคนถูกมัดไว้ในสภาพดักแด้สาว
"ปล่อยนะ คนบ้า"
"ปล่อยนะ"
"หากดิ้น..ข้าจะมัดพวกเจ้าแล้วลากไปกับม้า เลือกเอาว่าจะเงียบปากแล้วถูกจับยัดไปกับรถม้า หรือแหกปากแล้วถูกม้าลากไป"
ฉันอ้าปากพะงาบ ๆ จะด่าตาอ๋อง แต่ต้องเงียบเสียงในที่สุด
ฉันกับเด็บเบอร์ร่าถูกจับยัดใส่รถม้าในสภาพหน้ามันเมือก ผมฟู เสื้อผ้ายับย่น
เจิ้งฟงหมิงบังคับพวกเราให้ไปพบเมียของเขาเรื่องข้อตกลงเซ็กส์
บ้าเอ๊ยยยย! ให้ฉันอาบน้ำแต่งตัวก่อนก็ไม่ได้เลยเรอะ จะไปพบเมียเขาทั้งที ให้ฉันไปในสภาพโพ่โว่เพ่เว่ได้ไงฟระ? (แปลว่า ugly ที่แปลไทยว่าน่าเกลียด)
ฉันอยากจะสวยแสกหน้าเมียเขาให้หงายหลัง ไม่ใช่สภาพเยินเหมือนกะหรี่ถูกแมงดารุมโทรมแบบนี้
สวรรค์! ท่านช่างทำกับข้าได้
- ผู้เขียน
