Special Power
1290 คำ
"ข้าได้ยินเสียงสตรีกรีดร้อง" บุรุษบนหลังม้ากล่าวออกมาอีกครั้ง
"ท่านอาจหูฝาดไป ที่นี่คือป่าอสูร มีแต่สัตว์อสูรเต็มไปหมด สตรีที่ไหนจะมาอยู่แถวนี้" หัวหน้าองครักษ์ได้แต่เกาหัวแกรก ๆ
"ข้ารู้สึกได้ถึงพลังปราณของสิ่งมีชีวิต" ดวงตาคมมีแววก้าวร้าวกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เขายังนั่งบนหลังม้า มองกวาดโดยรอบเหมือนเรดาร์หาระเบิด
สองสาวเซ็กส์บอมรีบทำตัวลีบทั้งที่กินขนมล่องหนไปแล้ว แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าอีตาอ๋องหลำหย่ายจะเห็นพวกเรารึเปล่า
"เธอว่าอีตานั่นจะเห็นเราไหม" เด็บบี้ตัวแข็งทื่อ
"ไม่เห็นหรอก ขนมล่องหนผ่านการทดสอบว่าพรางตัวได้จริงแบบ 99.99 เปอร์เซ็นต์ ขนมนี้พ่อของฉันได้มาจากกองกำลังลับ CSIA ของสหรัฐเชียวนะ"
"ทำไมอีตานั่นยังมองหาพวกเราอยู่อีก"
"ไม่รู้สิ พวกเราย่องไปหลังต้นไม้ก่อนดีกว่า" ฉันสะกิดแขนเพื่อนรักบอกให้หล่อนย่องตามฉันมา
แกร็บ!
โอ้ มาย ลอร์ด ฉันอุทานอย่างสุภาพด้วยเสียงระดับ 1.65 เดซิเบล เฮเวน สวรรค์เอ๊ยยยย ฉันดันไปเหยียบกิ่งไม้แห้งน่ะสิ
ขวับ!!! ผู้ชายบนหลังม้าที่กลุ่มคนเรียกเขาว่าท่านอ๋องหันขวับมาทางฉันทันที แม้ฉันกินขนมล่องหนแต่กลัวจนฉี่จะราดว่าเขาจะมองเห็น เขามองที่กิ่งไม้ที่ฉันกำลังเหยียบคาตีนอยู่
ฟึ่บ หมับ!
เพียงพริบตาเดียวมือใหญ่ ๆ ก็กำเข้าที่คอเสื้อของฉันกับเด็บบี้ เหวี่ยงพวกเราเต็มแรงกระเด็นไปติดต้นไม้ใหญ่
พลั่ก!!
หลังของฉันปะทะเข้ากับต้นไม้อย่างจังด้วยความแรงที่อาจทำให้กิ๋มพิการหรือไม่ก็กลายเป็นผู้ป่วยอัมพาตได้เลยแหละ
พลั่ก!
เพื่อนสาวถูกเหวี่ยงกระเด็นติดต้นไม้อีกต้น กระเด็นไปหัวปักอยู่ตรงพุ่มหนาม
ว๊ายยยยย!! โอ๊ยยยยย! พวกฉันร้องออกมาอย่างดัง ก็คนมันเจ็บนี่หว่า จะให้ร้องอิคึ อิไตรึไงล่ะ
ฉันไม่รู้ว่าอีตาอ๋องห่อหมกปลิงทะเลยักษ์เห็นพวกเราได้ยังไง หรือไอ้ขนมล่องหนมันใช้ไม่ได้ผล ฉันรู้แค่เพียงตอนนี้ฉันเจ็บบั้นเอวและก้นกบมากกกกก ก ไก่ล้านตัว และจะไม่มีวันให้อภัยอีตานั่นอย่างเด็ดขาด
หมับ!
อีตาอ๋องใช้มือกำคอฉัน อีกมือจับข้อเท้าเด็บเบอร์ร่าดึงพรวดออกมาจากพุ่มหนาม ซึ่งตอนนี้หน้าของเด็บเบอร์ร่าเหมือนถูกแมว 18 ตัวรุมข่วน ส่วนฉันกำลังหายใจไม่ออกเหมือนกำลังถูกแขวนคอต่อหน้าฝูงชนกลางสี่แยก
"พวกเจ้าเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่!"
"ปละ ปล่อยนะ ฉันหายใจไม่ออก" ฉันพยายามแกะมือเขาออก ใช้เล็บเจลทั้งข่วน ทั้งจิก ก็ไม่เป็นผล
"ข้าจะฆ่าพวกเจ้า หากไม่ยอมตอบคำถาม" เขากดเสียงต่ำ เสียงเหมือนมาเฟียเถื่อนในซีรี่ส์เกาหลีสายเด้า
"ปล่อยก่อนเซ่ ๆ ๆ ๆ" ฉันวีนฉ่ำ
ฮึก!
อีตาอ๋องบีบคอฉันแรงขึ้นอีกจนหน้าขาวใสของฉันกลายเป็นสีเขียวคล้ำ
ฟุ่บ ๆ ๆ ๆ ๆ
"ว๊ายยยยย มาฟาดฉันกับพุ่มหนามทำไม ไอ้บ้า" เด็บบี้กรีดร้อง อีตาอ๋องจับข้อเท้าเด็บบี้เหวี่ยงฟาดลงกับพุ่มหนามไม่ยั้งในขณะที่กำลังจะหักคอฉัน
"ตอบมา! เปิ่นหวางเกลียดคำถามที่ไร้คำตอบ"
"ฉันมาจากอนาคตอีกหลายร้อยหลายพันปีข้างหน้า พวกเรามาด้วยเครื่องไทม์แมชชีน" ฉันตอบด้วยเสียงอู้อี้ หน้าเขียวคล้ำกำลังจะขาดอากาศหายใจ
พลั่ก!
ฉันถูกปล่อยให้ร่วงลงกับพื้นก้นจ้ำเบ้า ส่วนเพื่อนรักถูกโยนเข้าไปในพุ่มหนาม
"ไอ้คนเถื่อน" ฉันลูบก้นกบ เงยหน้าด่าอีตานั่นด้วยเสียงระดับแปดหลอด
"หืม? อยากโดนเหมือนเมื่อครู่รึ"
"ไม่" ฉันตอบห้วน ๆ มองตัวเองค่อยทึบแสงขึ้นจนปรากฎตัวต่อหน้าเขา ขนมล่องหนใช้ได้ผล ยกเว้นสายตาของอีตาอ๋องที่สามารถมองเห็นพวกเราได้
"โอยย แสบไปทั้งตัว" เด็บเบอร์ร่าคลานมานั่งข้างฉัน หน้าตาเนื้อตัวของหล่อนในเวลานี้เหมือนถูกแมว 120 ตัวข่วนทั่วร่าง
"มองเห็นพวกเราได้ยังไง พวกเรากินขนมล่องหน ตัวโปร่งแสงเหมือนผีสางไม่มีใครมองเห็นได้" ฉันแหวใส่
"ข้ามองไม่เห็นพวกเจ้าก็จริง แต่ข้าจับพวกเจ้าได้จากปราณพลังชี่"
"ปราณพลังชี่อะไรวะ" ฉันหันไปถามเด็บบี้
"ไม่รู้สิ"
"สิ่งมีชีวิตย่อมมีปราณ เหมือนพลังงานรูปแบบหนึ่ง ข้าสัมผัสมันได้ และรู้ว่าพวกเจ้าอยู่ตรงไหน" ตาอ๋องหรี่ตามองฉันกับเด็บบี้หัวจรดเท้าด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
บัดซบ!
เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่มองฉันเหมือนเห็นถั่วเน่า ฉันสวย นมโต ขายาว เบ้าหน้าฟ้าประทานขนาดนี้ แต่อ๋องเถื่อนมองฉันด้วยสายตาเหมือนอยากเอาไม้ทุบ
"พวกเจ้าล่องหนได้ ช่างไม่ธรรมดา ใช้วิชาของสำนักใดกัน แฝงตัวเข้ามาในป่าอสูรของข้าเพื่อการใด" เสียงเข้มตวาด
เขาโน้มตัวลงมาเล็กน้อย ดึงผมจุกหางม้าโพนี่เทลของฉันอย่างแรง
"โอ๊ย เจ็บนะ" ฉันเอามือฉวยจุกหางม้าของตัวเองดึงแย่งคืน
"ตอบมา พวกเจ้าถูกสำนักใดส่งมาสอดแนมข้า!" ตาอ๋องตวาดฉันจนขี้หูเต้นระบำ
"ไม่ได้มาสอดแนม พวกเรามาท่องเที่ยว"
"โกหก" เขาสบถ ดึงผมหางม้าของฉันแรงกว่าเดิม
"พูดจริง สาบานต่อสวรรค์ค่ะ" ฉันหงายเงิบเพราะถูกดึงผม
แม่ง.. เถื่อนฉิบหายเลย ตรูเป็นผู้หญิงสวยนะโว้ยยยยยย
“แล้วสตรีผู้นั้นเล่า” เขาชี้ไปที่เด็บเบอร์ร่าที่มีรอยข่วนเต็มตัว
“เพื่อนรักของฉัน” ยังดีที่ฉันไอคิว 300 เท่ากับ William James Sidis เจ้าของฉายา Universal Genius หรือ “คนฉลาดที่สุดในจักรวาล” ฉันฟังภาษาจีนโบราณออกทุกคำ
“หน้าตาของพวกเจ้าช่างแปลกประหลาด ไม่เหมือนสตรีในยุคนี้” เขาเอามือบีบหน้าฉันจนย่นยู่ ทำท่าเหมือนมาเฟียนักซ้อม
“ฉันเป็นลูกครึ่งลูกเสี้ยวหลายเชื้อชาติ จะมาหน้าแบนตาตี่เหมือนสตรียุคของคุณได้ไงล่ะ”
“พวกเจ้างามมากทีเดียว ต้องจับกลับไปเป็นสตรีอุ่นเตียง ฮ่า ๆ ๆ ๆ” เขาหัวเราะออกมา
ฉันถอยกรูดไปด้านหลังจนตูดเปื้อนฝุ่นดิน นอกจากมีแววซาดิสม์แล้วยังหื่นด้วย ไอ้วัวพลังงานแสงอาทิตย์!!
“จับพวกนางกลับไปที่ตำหนักข้า”
พริบตาเดียวพวกองค์รักษ์ลูกไล่ของตาอ๋องก็วูบกายมาจับพวกเราเอาไว้ ฉันกับเด็บเบอร์ร่าถูกมัดมือมัดเท้า เอาผ้าคาดปาก ถูกจับไปทำหน้าที่สตรีอุ่นเตียงของท่านอ๋อง
“สตรีอุ่นเตียงคืออะไรเหรอเด็บบี้” ฉันโทรจิตเทเลพาธีคุยกับเพื่อนรัก
“พวกผู้หญิงที่ชายโบราณเอาไว้เย่อในเรือน แต่ไม่ให้สถานะ” เด็บเบอร์ร่าตอบโทรจิตกลับมา
ฉันอึ้งเล็กน้อย...ผู้หญิงแก้ขัดสินะ
พวกเราถูกอ๋องโหดจับกลับไปทำเมีย ....
โอ๊ย เพลียกับโชคชะตา
ขนาดขนมล่องหนยังแพ้ให้กับพลังพิเศษ สเปเชียล พาวเวอร์ของอ๋องเถื่อน
ฉันกำลังก่นด่าดวงดาวอยู่ในใจ ฉันกับเด็บเบอร์ร่าคงอยู่ในช่วงดวงตกพอดี!!!
- ผู้เขียน
