[แล้วถ้าผลลัพท์ที่ออกมามันไม่ตรงกับที่ใจเมต้องการล่ะ ไม่เท่ากับว่าเมกำลังพาตัวเองเข้ากองไฟ แล้วกำลังสุมไฟเผาตัวเองเหรอ] ศิรอรเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี
“เรารู้ แต่ไม่รู้ทำไม เราถึงยังอยากลอง ให้เราได้ลองดูสักครั้งนะออย ถ้าเราเจ็บจนทนไม่ไหว เราจะเป็นฝ่ายเดินออกมาเอง” เมยาวีกังวลเป็นอย่างมาก แต่เธอก็ยังไม่ละความพยายาม
[มันเป็นชีวิตของเม แล้วแต่เมตัดสินใจเถอะ แต่จำไว้อย่างหนึ่งนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะอยู่ข้างเมเสมอ] ศิริอรให้กำลังใจเพื่อนสนิท
“ขอบคุณมากนะออยที่เข้าใจเรา” เมยาวีเอ่ยทั้งน้ำตา เธอรู้สึกโชคดีเหลือเกินที่มีเพื่อนของเธอเข้าใจ และคอยเป็นเบาะรองให้เธอเมื่อเธอล้ม
[ไม่เป็นไรหรอก ลืมไปแล้วเหรอว่าเราเป็นเพื่อนกัน ยังไงเราก็อยากให้เมสมหวังนะ] ศิริอรกล่าวก่อนที่จะวางสายไป ในขณะที่เมยาวีก็ได้แต่นั่งนิ่งใช้ความคิดอยู่ตามลำพัง เธอไม่เห็นหนทางเดินต่อไปข้างหน้าเลย ตอนนี้เธอเหมือนคนตาบอดที
