"เฮีย...ปล่อยมี่นะ"
"เงียบน่า...หนวกหู" เบตงที่เอาแต่ลากเธอมาตลอดทางไม่ฟังคำทัดทานของเธอสักนิด พิมมี่เริ่มหน้าหงิกหน้างอ และเกิดอาการไม่พอใจ จนต้องสะบัดข้อมือออกจากมือหนาเต็มแรง
"ปล่อยนะ!"
เบตงถึงกับชะงัก และหยุดเดินก่อนจะหันไปจ้องยัยตัวเล็กที่เริ่มแผลงฤทธิ์อีกครั้ง
"หนูเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า ที่เฮียจะฉุดกระชากลากไปตามใจชอบแบบนี้ เลิกทำตัวเป็นพวกเผด็จการสักที"
"เฮียรู้น่า เดินให้ถึงจุดหมายก่อนมันจะตายหรือไง"
"ใช่...แค่อยู่ใกล้เฮียแค่เสี้ยวนาที มี่ก็อยากกลั้นใจตายแล้ว คนอะไร...ดีแต่ขู่ ดีแต่ตะคอก ว่างๆ ก็หัดดูซีรี่ย์บ้างนะ จะได้รู้ว่าพระเอกเขาทำยังไง ผู้หญิงถึงรักและอยากใช้ชีวิตด้วย ไม่ใช่พูดห้วนๆ ห่วยๆ ไม่มีความหวานแบบนี้"
"เธอนี่มันน่า..."
"รำคาญก็ไม่ต้องมาสนใจ"
"เฮียยังไม่ได้พูดสักคำ รีบคิดเองไปไหน เก่งนะเรื่องคิดไปเองน่ะ"
"ถอยไปนะ อย่ามาแตะตัวม
