...ห้องประชุมใหญ่ของแบทบาร์...
เปานั่งรอองค์ประชุมให้พร้อมหน้า ทั้งที่เขามาถึงตั้งแต่หลายชั่วโมงก่อน แต่ก็ไร้เงาของหุ้นส่วนหลัก จะมีก็แต่นุ่มนิ่มและโชกุน ที่ออกมาต้อนรับเขาตั้งแต่แรก และนั่งรอด้วยกันจนป่านนี้ ทั้งพิมมี่และเบตงก็ยังไม่เข้าร่วมประชุมสักที
“เฮียมาแล้วครับ”
เสียงแจ้งเตือนจากเลขาปิงบ่งบอกการสิ้นสุดแห่งการรอคอย หากนานกว่านี้อีกสัก 10นาที เห็นทีเปาคงต้องกล่าวคำลา
“แบท! ทำไมมาช้า” นุ่มนิ่มตำหนิน้องชาย ที่ทำให้การประชุมล่าช้า
“โทษทีเจ๊ ผมปราบพยศเด็กดื้ออยู่” เบตงตอบพลางเหลือบไปมองหน้าของคนที่เดินตามเข้ามา
พิมมี่เดินไปนั่งลงตรงข้ามเขาและหันไปกล่าวคำขอโทษต่อเปา
“มี่ขอโทษนะคะ คุณเปาที่ทำให้เสียเวลา”
“ช่างมันเถอะครับ ผมรอได้” สายตาของเปาทอดมองพิมมี่ด้วยแววอาวรณ์ จนเธอต้องก้มหน้าหลบอย่างรู้สึกผิดต่อเปา
“เอ่อ...เจ๊ว่าเราเริ่มประชุมกันเลยดีกว่า พิมมี่จ๊ะยื่นข้อเสนอได้เลย”
“ค่ะเจ
