ดวงตาคมที่หม่นเศร้า ทำให้ร่างบางรู้สึกใจหวิว ความเจ็บปวดฉายชัดจนไม่อาจปฏิเสธได้ มือบางค่อยๆ เลื่อนลงมาตามบ่ากว้าง เพื่อถอยห่างจากตัวเขา แต่ร่างสูงกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น จนคนตัวเล็กต้องดันแผงอกแกร่งเอาไว้
"อื้อ! เฮีย! ปล่อยมี่นะ"
"ไม่อวดเก่งต่อละ ดื้อต่อสิ...คนเก่งน่ะเฮียชอบ"
"ปล่อยค่ะ มี่จะไปแล้ว ทุกคนรอประชุมอยู่นะคะ"
"ยังมีเวลาถมเถ ให้หนูกวนประสาทเฮีย จะรีบไปไหน เก่งให้มันตลอดดิ ที่ดั้นด้นมาเนี่ย ก็ไม่ได้อยากมาก่อกวนเฮียหรอกเหรอ"
"อย่าหลงตัวเองหน่อยเลย ใครสนใจเฮียกัน"
"พูดให้เหมือนที่คิดด้วย"
"ก็คิดไง"
"แน่ใจเหรอ ว่าคิดแบบนั้น"
"ใช่ค่ะ"
"ไม่สนใจเลยเหรอ"
"แน่นอน ไม่ได้อยู่ในสมอ...อุ๊บ! อื้อ!"
ริมฝีปากบางถูกฉกชิมแบบไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อตนกำลังเอื้อนเอ่ยคำที่แสลงหูคนฟัง จนเขาไม่อาจปล่อยให้คำเหล่านั้นหลุดรอดออกจากริมฝีปากบางได้ จึงเลือกที่จะปิดมันไว้ด้วยริมฝีปากอุ่นซ่านของเ
