ร่างสูงยืนเหม่อมองแสงไฟหลากสีสัน ที่แสดงถึงความเจริญรุ่งเรืองในเขตตัวเมือง ชั้นบนสุดของแบทบาร์ในวันนี้ ไร้ซึ่งเงาของคนที่เคยนอนเคียงข้าง ทุกอย่างกลับมาสู่สภาวะเดิมที่เงียบเหงาและอ้างว้าง หากแต่เบตงกับไม่ชินกับการอยู่แบบเงียบๆ เช่นที่เคยเป็น เพราะช่วงเวลาที่เขามีเธอคนนั้นเข้ามาเป็นความวุ่นวาย ชีวิตของเบตงมีความสุขมาก จนไม่อยากอยู่แบบเดียวดายเช่นในตอนนี้
เบตงยังคงทบทวนคำพูดของเปาซ้ำๆ เขาพยายามหาข้อสรุปของเรื่องนี้ แต่แบทบาร์ก็เปรียบเสมือนชีวิตของเขาเช่นกัน ส่วนเธอก็เปรียบเสมือนดวงใจ ที่เขาขาดไม่ได้เช่นกัน หากต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งมันก็ไม่สามารถแทนกันได้
"เฮียครับ ผับเปิดแล้วครับ เฮียจะลงไปตรวจความเรียบร้อยไหมครับ"
"นายเป็นใคร?" เบตงจ้องมองเด็กหนุ่มวัยไล่เลี่ยที่ไม่คุ้นหน้า แต่เข้ามาทำหน้าที่รายงานความเรียบร้อยในผับแก่เขาราวกับชำนาญงาน
"เอ่อ...ขอโทษที่ลืมแนะนำตัวครับ ผมชื่อปิงครับ เจ้
