"มันหายไปได้ยังไง พวกแกมีกันตั้งเยอะตั้งแยะ กะอีแค่คนคนเดียวทำไมดูแลไม่ได้"
เบตงแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง หลังจากกลับจากโรงพยาบาล แล้วได้รับรายงานจากบอดี้การ์ดว่า เปาหายตัวไป เบตงยิ่งหงุดหงิดใจเป็นเท่าทวี เหมือนช่วงนี้เขาจะขยันมีเรื่องซ้ำเติมหัวใจไม่หยุดหย่อนจริงๆ
"แล้วอาสี่ไปไหน"
"นายท่านเรียกตัวเฮียสี่กลับกะทันหันครับ"
"ให้มันได้อย่างนี้สิ พ่อนะพ่อ จะใช้งานคนก็ไม่ดูเวล่ำเวลาเลย"
"แล้วจะเอาไงดีครับนาย"
"พวกแกแบ่งคนให้ไปตามลากคอไอ้เปามา ถ้าหามันไม่เจอไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้า"
"ครับ!"
เบตงนั่งลงบนโซฟาตัวยาว ก่อนจะกุมขมับไล่ความเครียดออกจากหัว เหมือนปัญหาใหญ่จะนัดกันเข้ามาในชีวิตของเขาพร้อมๆ กัน จนเขาไม่สามารถลำดับความสำคัญของปัญหาได้ แต่ที่หนักที่สุดในใจตอนนี้ ก็คงจะเป็นเรื่องของพิมมี่ เพียงแค่นึกถึงร่างกายซีดเผือดของเธอที่กำลังนอนจมกองเลือด ที่ไหลออกมาแบบหาสาเหตุไม่ได้ เพียงแค่นึก
