“เธอมาอีกทำไม”
“วีคเป็นคนโทรขอให้แม่มาเองครับ” เด็กน้อยตอบกลับแทนคนเป็นแม่ ทำให้คนตัวสูงในชุดสูทผละสายตาจากแม่ไปหาลูก
“เราเคยคุยกันแล้วเรื่องนี้” เขาตั้งกฎไว้ว่า โมนาจะมาหาลูกได้เพียงอาทิตย์ละไม่เกินสามครั้ง แน่นอนว่าครั้งนี้มันเกินจากที่เคยตกลงกัน เวคินทร์ถามพลางสลับกลับไปจ้องมองยังใบหน้าเรียวสวยแววตาเรียบนิ่งอีกครั้ง
“เพราะวีคมีเรื่องจะคุยกับแม่” เด็กชายยังคงเอ่ย
“เรื่องอะไร” ปากหนาถามเสียงเข้ม ขณะที่อยู่ ๆ วีคีนก็เงียบไม่ยอมพูด โมนาที่เห็นจึงตัดสินใจกระซิบถาม
“ทำไมวีคอยากให้แม่ไปล่ะคะ” ถึงแม้จะเด็กอยู่ แต่วีคีนก็พอรู้ว่าคนเป็นพ่อไม่ให้คนเป็นแม่ไปที่โรงเรียน ทว่า…
“วีคีน บอกแม่ได้นะคะ”
“เพื่อน ๆ อยากเจอแม่โมครับ”
“หื้อ?”
“เพื่อน ๆ ไม่เชื่อว่าวีคมีแม่อีกแล้ว…”
“…วีคอยากให้ทุกคนรู้ว่า วีคมีแม่” คำตอบจากริมฝีปากน้อยทำเอาร่างสวยที่ได้ยินชะงักมองหน้าลูกชายแววตาห่วงใยในความรู้ส
