ผ่านไปสักพัก…
“อื้อ” เสียงครางเบา ๆ ด้วยความงัวเงียดังขึ้นพร้อมกับดวงตาคมที่ค่อย ๆ เปิดกว้างขึ้นโดยก็ไม่วายที่จะรีบหันไปจ้องมองยังร่างของใครอีกคนที่เขาคิดว่าจะยังคงนอนหลับอยู่ ทว่า…
“…” เวคินทร์ชะงักไปกับภาพตรงหน้าที่ไร้เงาคนด้านข้าง ดวงตาคมไม่รอช้าที่จะกวาดตาหันมองไปทั่วห้องนอนกว้างใหญ่ของตัวเอง แล้วก็ต้องพบกับความเงียบงัน
“กลับไปแล้วงั้นเหรอ” ริมฝีปากหนาเผลอพึมพำออกมา ก่อนจะละความสนใจที่มีลุกขึ้นไปรีบอาบน้ำแต่งตัว เพราะคิดว่าอดีตคนรักอาจจะไปหาลูกชายตัวน้อย ใช้เวลาอยู่พักใหญ่ หลังจากอาบน้ำแต่งตัวในชุดทำงานสุขุมเสร็จ สองเท้าหนักก็ไม่รอช้าที่จะเดินตรงไปยังห้องนอนของลูกชาย ที่ตอนนี้วีคีนกำลังยืนอยู่ในชุดนักเรียน โดยมีสองพี่เลี้ยงสาวเป็นคนจัดการทุกอย่าง
“มีอะไรหรือเปล่าครับพ่อ” เสียงเด็กน้อยวัยเจ็ดขวบมองหน้าถามพ่อตัวเองตาแป๋ว เวคินทร์ที่เห็นแบบนั้นจึงแก้เก้อด้วยการก้มลงไปอุ้มลูกชายที่แต่ง
