ร่างสวยที่ได้ยินก็เม้มปากแน่นไปกับคำถามจากอดีตคนรักที่ไม่ได้นอนหลับอย่างที่เธอเข้าใจ ริมฝีปากสวยเอาแต่เม้มกัดปากล่างอยู่ซ้ำ ๆ จนนิ้วหนาต้องเคลื่อนลงไปสัมผัส
“หยุดกัดปาก แล้วตอบฉันมา” ดวงตาคมจ้องมองถามอย่างต้องการคำตอบ หญิงสาวที่ได้ยินจึงไม่คิดอึกอักอีกต่อไป
“เพราะฉันรู้ว่า…นายจะไม่ยอม”
“แน่นอนสิ ฉันไม่ยอมแน่ ๆ” คนตัวสูงยอมรับตามตรง
“เพราะนายไม่ยอม ฉันเลยกลัว…”
“…กลัวว่านายกับลูกจะเป็นอันตราย” เรียวปากสวยตอบพร้อมกับหันหน้าไปอีกทางอย่างเริ่มอ่อนไหว
“เธอไม่เชื่อใจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ฉันไม่ได้ไม่เชื่อใจนาย แต่เวคินทร์…” ว่าแล้ว ดวงตากลมก็หันไปจ้องมองหน้าพ่อของลูก
“…เราต้องยอมรับว่า ในตอนนั้น…ทั้งฉันและนายไม่มีพาวเวอร์มากพอที่จะต่อกรกับย่านายได้ ฉันไม่เคยอยากไปจากนายกับลูกเลย ฮึก…” สุดท้ายโมนาก็ไม่สามารถที่จะสะกดกลั้นความรู้สึกที่มีและแบกรับไว้มานานไว้ได้
“…แล้วฉันก็ไม่ได้อยากทำร้า
