พ่ายพ่อหมอสมิง

บทที่ : ๐๙ เป็นห่วง

ทางด้านบ้านของพ่อหมอสมิง

"พ่อหมอสมิง อยู่ม้าย พ่อหมอจ๊ะ พ่อหมอ!"

"พ่อหมอ พวกฉันมีเรื่องจะปรึกษาจ้ะพ่อหมอ"

เสียงเรียกตะโกนดังที่หน้าบ้าน ก่อนที่ทองกวาวนั้นจะรีบเดินออกมาดู เธอเห็นกลุ่มชาวบ้านจำนวนนึงกำลังร้องเรียกกันอยู่ตรงหน้าบันได หนึ่งในนั้นมีตาชุดพ่อของไอ้นนท์อยู่ด้วย

"มีอะไรกันจ๊ะ เสียงดังกวนใจพ่อหมอนะ" ที่บอกแบบนี้ก็เพราะพ่อหมอสมิงนั้นเข้าไปอยู่ในห้องครูที่ซึ่งด้านในนั้นเต็มไปด้วยของศักดิ์สิทธิ์มากมาย

และพ่อหมอสมิงมักจะกำชับกับทองกวาวเสมอว่า ห้ามเข้าไปรบกวนเด็ดขาด จนกว่าพ่อหมอนั้นจะออกมาจากห้องนั้นเอง

"พ่อหมอสมิงอยู่มั้ยทองกวาว?"

"อยู่จ้ะ แต่ยังเจอตอนนี้ไม่ได้จ้ะ พ่อหมอสั่งไว้ว่าห้ามใครกวน"

"งั้นรึ งั้นพวกข้าจะนั่งรออยู่ใต้ถุนนะ พ่อหมอออกมาแล้วก็เรียกหน่อย"

"จ้ะๆ"

ทองกวาวได้แต่ตอบรับอย่างงงๆ เพราะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมชาวบ้านถึงได้พากันมาแบบนั้น หนำซ้ำคนนำกลุ่มชาวบ้านมาก็ดูเหมือนจะเป็นตาชุดด้วย

มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า หวังว่าจะไม่ใช่เรื่องที่เธอเป็นต้นเหตุหรอกนะ ที่เกี่ยวกับไอ้นนท์น่ะ

สักพักใหญ่ๆ ต่อมา

แอ๊ด~

ประตูไม้เก่าๆ ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ตามด้วยร่างกำยำของพ่อหมอสมิงยกเท้าข้ามธรณีประตูอย่างเชื่องช้าและเดินออกมา

"พี่หมิง"

"อะไร?"

"ชาวบ้านมารอเจอน่ะจ้ะ รออยู่ใต้ถุนเรือน ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรพวกเขาไม่ได้บอกฉัน"

"อือๆ เดี๋ยวกูลงไปดูเอง มึงไปเตรียมสำรับข้าวเถอะ"

"จ้ะ"

ว่าแล้วพ่อหมอสมิงก็เดินลงไปที่ด้านล่าง มีเรื่องอะไรกัน ทำไมทำเหมือนไม่อยากให้เธอรู้เรื่องด้วยขนาดนั้นล่ะ มันต้องมีเรื่องแน่ๆ ล่ะ แค่เธอไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไรก็เท่านั้น

"มีอะไรกันรึ ถึงได้พากันมาแต่เช้าตรู่"

"พ่อหมอสมิง"

"อืม..."

"เมื่อคืนพวกไอ้นนท์ลูกตาชุดมันเมา แล้วมันก็ว่าเห็นผีที่พ่อหมอเลี้ยงน่ะ มันว่าจะโดนผีฆ่าให้ตาย มันจริงรึพ่อหมอ" ชาวบ้านคนนึงที่มากับกลุ่มคนอื่นๆ รีบถามขึ้นโดยไม่รีรอให้ใครได้พูดอย่างอื่นแทรก เพราะต้องการที่จะรู้เรื่องนี้เพียงอย่างเดียว

"นั่นสิพ่อหมอ ถ้าหากเลี้ยงผีแล้วมันระรานคนอื่น พวกเราว่า..."

"ผีบริวารกูน่ะรึไปหลอกหลอนพวกมัน" พ่อหมอถามกลับ

"จ้ะ ไอ้นนท์มันบอกอย่างนั้น ตอนนี้พวกมันก็นอนจับไข้หัวโกร๋นกันอยู่ที่บ้าน"

"ฮึ! กูไม่เคยให้ผีของกูไปทำร้ายใคร"

"แล้วไอ้นนท์กับพวกสองตัวนั่นจะจับไข้หัวโกร๋นผมร่วงหมดหัวได้ยังไง?" ตาชุดถามขึ้นแบบไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

"จริงๆ นะจ๊ะพ่อหมอพวกเราก็เห็น ไอ้สามตัวนั่นนอนเป็นไข้ตัวสั่นกันอยู่ ปากก็พึมพำเรื่องผีของพ่อหมอ"

"มันจะเกินไปแล้วนะพ่อหมอ ชาวบ้านนับถือเพราะมีวิชาแต่มาทำกันอย่างนี้เห็นทีจะให้อยู่ร่วมหมู่บ้านเดียวกันไม่ได้แล้วมั้ง" ตาชุดพูดใส่ไฟเต็มที่ เพราะหวังให้ชาวบ้านเห็นด้วยกับที่ตัวเองพูด

"บ๊ะ!! กูก็อยู่ของกูดีๆ ผีกูก็อยู่ของมันดีๆ มึงทำไมไม่ถามลูกพวกมึงเอาวะ ว่ามันมาทำอะไรที่บ้านกู ถึงได้โดนโหงพรายกูมันเล่นงาน!!"

เสียงของพ่อหมอตวาดดังอย่างเหลืออด ความน่ากลัว น่าเกรงขาม สายตาที่ขึงขังนั้นมันทำเอาชาวบ้านถึงกับเงียบปากกันหมด รวมถึงตาชุดที่พยายามใส่ไฟด้วย

"งะ งั้นเองรึพ่อหมอ"

"พวกมึงกลับไปถามไอ้สามตัวนั่นนะ ว่ามันมาทำอะไรที่บ้านกู ถึงได้โดนหลอกกันขนาดนั้น กูเลี้ยงผีไว้ดูแลบ้านเรือนกู กูไม่เคยให้ผีของกูไปทำอะไรใคร!" พ่อหมอสมิงยกมือขึ้นเท้าเอว มืออีกข้างก็ชี้ไปยังทางเดินลัดเลาะของชาวบ้าน ประมาณว่าให้กลับไป

ชาวบ้านต่างพากันมองหน้ากันแบบเลิ่กลั่ก ส่วนตาชุดก็เริ่มทำตัวไม่ถูก เพราะชาวบ้านเริ่มจะไม่เข้าทางตัวเองแล้ว ด้วยความที่ทั้งสามมันยังไม่มีสติเท่าไหร่นักเลยไม่ได้เค้นถามอะไรมากมาย และไม่รู้ว่าต้นเหตุของเรื่องนี้มันเกิดจากอะไร แต่ชาวบ้านเชื่อพ่อหมอเพราะนับถือผีกันอยู่แล้ว และก็เชื่อว่าผีจะไม่ทำอะไรคน นอกเสียจากคนจะทำร้ายกันเอง

"พวกมึงกลับไปเค้นถามมันสามตัวกันเอาเองอย่ามากล่าวหากู เพราะถ้าคิดว่ากูทำกูก็จะทำให้พวกมึงดู และถ้ากูทำพวกมันไม่เป็นแค่จับไข้หัวโกร๋นหรอก เพราะกูจะเอาให้ตาย!"

พ่อหมอสมิงก็เป็นคนแบบนี้แหละ แข็งกระด้างเหมือนไม้แก่ แต่จริงๆ แล้วเป็นคนอ่อนโยนจิตใจดี แต่ไม่ใช่คนที่จะยอมถูกทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียว รักความถูกต้อง ผิดก็ว่าไปตามผิด ถูกก็ว่าไปถามถูก เช่นเดียวกับเรื่องนี้

"ถะ ถ้างั้นพวกเรากลับกันดีกว่า ยะ ยังไงคงต้องไปเค้นถามไอ้สามตัวนั่นอีกที"

จากนั้นชาวบ้านก็พากันเดินกลับไปรวมถึงตาชุดด้วย ถึงจะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่แต่ถ้าไม่มีชาวบ้านเป็นพรรคพวก ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

.

.

ทางด้านของทองกวาว แม้จะอยากรู้มากเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้ไปแอบฟังหรอก ทว่าก็ยังได้ยินเสียงของพ่อหมอสมิงดังมาอยู่ เธอเลยคิดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่ จนกระทั่งพ่อหมอสมิงเดินกลับขึ้นมา

"สำรับข้าวเรียบร้อยแล้วจ้ะ"

"อือ.."

"มีเรื่องอะไรหรือจ๊ะพี่ ตะกี้ฉันได้ยินเสียงพี่"

"เมื่อคืนมึงได้ยินอะไรหรือเปล่า?"

"หือ...เมื่อคืนทำอะไรเสร็จมุดเข้ามุ้งฉันก็หลับไปเลย ไม่ได้ยินเสียงอะไรหรอกจ้ะ" ทองกวาวตอบ

"มึงระวังตัวบ้างนะ กลางค่ำกลางคืนได้ยินเสียงอะไรมึงก็ไม่ต้องลงมา"

"ผะ ผีเหรอ?"

"เออผี! ผีโหงพรายของกูเองนี่แหละ ถ้ามึงไม่อยากโดนหลอกก็อยู่เงียบๆ ไป"

"จ-จ้ะ..."

สู้อุตส่าห์อยู่ที่นี่มาตั้งนานซ้ำยังลืมเรื่องผีสางไปแล้วแท้ๆ แต่พ่อหมอสมิงก็ดันมาพูดแบบนี้อีกซะได้ แล้วทีนี้ตกกลางคืนจะนอนหลับตาลงได้ยังไงอีกล่ะ

"ไอ้นนท์กับลูกสมุนมันจะมาเผาบ้านกูเมื่อคืน"

"หา? ผะ เผาบ้าน?!"

"อือ...มันคงหวังจะเอามึงไปเป็นของตัวเอง"

"ฉันทำให้พี่เดือดร้อนสินะ ขอโทษนะจ๊ะ"

"แต่พวกมันคงเข็ดกันไปอีกนาน"

"งั้นก็แปลว่าที่ตาชุดมาหาก็เพราะเรื่องนี้สินะ"

"......"

"ฉันไม่คิดว่าพวกมันจะทำเรื่องแบบนี้" ทองกวาวพึมพำ

"ไหนๆ ก็เสนอตัวเข้ามาอยู่กับกูขนาดนี้ละ ไม่ต้องโทษตัวเอง"

"อยากด่าก็ด่าเถอะ ไม่ต้องทำมาเป็นพูดดีแต่หลอกด่าหรอก"

"กูไม่อยากทะเลาะกับมึงอีทองกวาว"

"จ้า พี่หมิงจ๋า"