พ่ายพ่อหมอสมิง

บทที่ : ๐๖ อริ

เวลาผ่านล่วงเลยมาจนกระทั่งถึงวันที่ชาวบ้านจะมารวมตัวกันเพื่อไหว้ผีที่นับถือบูชา มีพ่อหลวงที่เป็นหัวหน้าชุมชนและคนเฒ่าคนแก่ที่ซึ่งมีประสบการณ์ในเรื่องแบบนี้มาก่อน รวมถึงพ่อหมอสมิงที่มีวิชาอาคมมาเป็นผู้นำในการกราบไหว้และสวดคาถาบอกกล่าวดั่งเช่นที่ทำกันมานานนับร้อยปี และด้วยความที่เป็นงานที่ชาวบ้านให้ความสำคัญ ทุกคนจึงมารวมตัวกันที่นี่ ไม่เว้นแม้แต่คนชราเดินหลังคร่อม หรือแม้กระทั่งเด็กเล็กน้อยๆ ก็มารวมตัวกันอยู่ที่นี่

จนกระทั่งทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ชาวบ้านก็จะมาจับกลุ่มพูดคุยกัน เพราะวันนี้เป็นวันที่ชาวบ้านจะไม่ออกไปไหน ไม่เข้าป่า ไม่ล่าสัตว์ เป็นเวลาสามวันสามคืนเพื่อเคารพผีเจ้าป่าผีไพรที่เคารพนับถือ

"ทองกวาวเป็นยังไงบ้าง" นางเกี๋ยงผู้เป็นป้าของทองกวาวเดินมาคุยด้วย เพราะไม่ได้เจอกับหลานสาวอีกเลย ตั้งแต่ที่ทองกวาวย้ายออกไปอยู่กับพ่อหมอสมิง

"สบายดีจ้ะ"

"อยู่สุขสบายก็ดีแล้ว ป้าเองก็จะได้สบายใจทองกวาวเอ้ย"

"จ้ะ"

"ถึงยังไงเอ็งก็ไม่ต้องเป็นห่วงแม่ของเอ็งหรอกนะ ป้าจะคอยช่วยดูแลเอง"

"....." ทองกวาวพยักหน้าตอบกลับ พร้อมกับยิ้มให้เล็กน้อย

ระหว่างนี้ทองกวาวก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกับใครเท่าไหร่นัก เธอแค่กำลังรอกลับพร้อมกับพ่อหมอสมิง รายนั้นจะต้องอยู่จวบจนจบงานเลยก็ว่าได้แหละ ยังดีที่มีก๊อเพื่อนสนิทคอยนั่งคุยด้วยแก้เหงา

แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่วายโดนไอ้นนท์ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตาชุดมาราวี เพราะมันเป็นคนพาลเป็นเด็กเกเรในหมู่บ้าน ถึงชาวบ้านจะเอือมระอากับมันและกลุ่มเพื่อนมากแค่ไหน แต่ก็ทำอะไรพวกมันไม่ได้ เพราะพ่อของมันค่อนข้างมั่งมีและมีอิทธิพลกว่าใครๆ ในหมู่บ้าน

และมันก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองถูกหยาม เพราะไม่ได้ทองกวาวมาเป็นเมีย ทั้งที่นางกั๋นได้มาทอดสะพานเอาไว้ให้แล้ว

เจอหน้ากันทีไร เป็นอันต้องทะเลาะกันได้ตลอดเพราะไม่ถูกกันเป็นอริกันตั้งแต่สมัยเด็กๆ แล้ว เนื่องจากนนท์เป็นเด็กเกเร และทองกวาวก็มักจะถูกรังแกอยู่บ่อยครั้ง ยิ่งโตขึ้นมันก็ยิ่งหนักข้อขึ้น และก็เกลียดนนท์เข้าไส้เลย

"ไปให้พ้นหน้ากู อย่ามายุ่งกับกูเลยจะดีกว่า"

"ปากมึงนี่ดีเหมือนเดิมเลยนะอีทองกวาว"

"แล้วมึงจะทำไม?"

"คิดว่าได้เป็นเมียพ่อหมอแล้ว กูจะกลัวหรือไงวะ?!"

"แล้วมึงคิดว่ากูกลัวมึงหรือไง?"

"อีกหน่อยมึงได้กลัวกูแน่ เพราะกูจะเอามึงมาเป็นเมียให้ได้" เพราะคิดว่าอิทธิพลของผู้เป็นพ่อจะสามารถดลบันดาลให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการทุกอย่าง รวมถึงการเอาผู้หญิงมาเป็นเมียด้วย แต่หารู้ไม่ว่าต่อให้ผู้เป็นพ่อนั้นจะมีอิทธิพลมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ เพราะชาวบ้านเขามีความเชื่อเรื่องผิดผีต้องอาเพศ

"กูไม่เอาคนอย่างมึงหรอกไอ้นนท์ อย่าได้ใจนักเลย คนอื่นกลัวมึงแต่อย่าคิดว่ากูกลัว ต่อให้มึงเอาพ่อของมึงมาอ้าง กูก็ไม่กลัว!"

"อีทองกวาว!"

"มีอะไรกัน?" พ่อหมอสมิงเดินเข้ามาพอดิบพอดี นั่นจึงทำให้ไอ้นนท์ที่กำลังจะเข้ามาประชิดตัวทองกวาวถึงกับต้องชะงัก ถึงยังไงมันก็ยังเกรงกลัวความน่าเกรงขามของพ่อหมอสมิงอยู่

ไอ้นนท์ไม่พูดอะไรสักคำ มันมองพ่อหมอสมิงด้วยสายตาที่แข็งทื่อเหมือนเด็กที่ไม่ยอมเคารพ และหันมองทองกวาวด้วยสายตาที่คาดโทษ ประหนึ่งว่าถ้าเจอกันอีกเมื่อไหร่คงได้เห็นดีกันแน่

"มีอะไรกันทองกวาว?" พ่อหมอสมิงหันมาถาม

"ไม่มีอะไรหรอกพี่ ไอ้นนท์มันคนเกเรมันชอบมาหาเรื่องฉันแบบนี้ปกติอยู่แล้ว"

"ถ้ามึงอยากกลับเรือน ก็พากันกลับไปก่อนพร้อมกับไอ้จุก กูคงต้องอยู่จนค่ำแหละ"

"แล้วพี่จะกินข้าวที่นี่ไปเลย หรือว่าจะกลับไปกินที่บ้านล่ะ"

"เดี๋ยวกูกลับไปกินที่บ้าน"

"จ้ะ"

เพราะมันไม่มีอะไรที่ต้องทำแล้ว ทองกวาวจึงกลับบ้านพร้อมกับช้างคู่ใจ และเจ้าจุกเด็กสมุนของพ่อหมอสมิง รวมถึงก๊อด้วย รายนี้ก็อยากตามไป เพราะไม่อยากอยู่ที่ลานกลางหมู่บ้านแล้วเหมือนกัน

"นี่ถ้าทองกวาวไม่บอก ข้าก็คงไม่รู้นะเนี่ย ว่ามีเอ็งอยู่ที่หมู่บ้านด้วย" ก๊อถาม

"ฉันไม่ค่อยได้เข้าหมู่บ้านหรอกจ้ะ ส่วนมากติดตามพ่อหมอเข้าป่าข้ามเขาเสียมากกว่า"

"ทองกวาวเอ็งไปพูดอย่างนั้นกับไอ้นนท์ ไม่กลัวรึ?" ก๊อเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เพราะไอ้นนท์น่ะมันเป็นเด็กเกเรและระยำตำบอนใครๆ ก็รู้ อีกทั้งมันยังเป็นพวกลอบกัด เวลาไม่พอใจใคร หรือถูกชาวบ้านคนไหนต่อว่าด่าทอ ตรงกลางดึกมันก็ชอบไปทำลายข้าวของหรือแม้กระทั่งอาหารที่ชาวบ้านมักจะเก็บเอาไว้จนหมดสิ้น ก๊อก็แค่กลัวว่ามันจะไปทำอย่างนั้นกับทองกวาวที่บ้านของพ่อหมอ

"คนอย่างมันมีอะไรให้น่ากลัว"

"เห็นว่ามันไม่พอใจยกใหญ่ ตอนที่รู้ว่าเอ็งน่ะออกไปอยู่กินกับพ่อหมอ มันคงคิดว่าเอ็งเป็นของมันแล้ว เลยไม่ชอบใจที่พ่อหมอ..."

"พ่อหมอไม่ผิดหรอก ฉันเองนี่แหละที่ทำให้มันเป็นเรื่อง"

"ถึงยังไงระวังตัวไว้บ้างก็ดี คนอย่างไอ้นนท์ดูมันไม่สนใจหรอกว่าผัวใครเมียใคร เอาได้มันก็เอา"

"อือ..รู้แล้ว"

เพราะมันเป็นทางเดียวที่จะทำให้หลุดพ้นจากการถูกแม่จับยัดเยียดให้กับไอ้นนท์ ใครต่อใครก็รู้ถึงบ้านมันจะมั่งมีใครอยู่ด้วยแล้วสุขสบาย แต่ใครกันอยากจะไปเป็นเมียคนพาลอย่างมัน ถ้าจะต้องเป็นแบบนั้นสู้กัดลิ้นตัวเองให้ตายไปจะดีกว่า

นี่ขนาดไม่ได้เป็นอะไรกับมัน ยังเป็นถึงขั้นขนาดนี้แล้วเลย ถ้าจะต้องอยู่กินกับมันฉันผัวเมีย ชีวิตนี้ของทองกวาวคงไม่มีความสุขอีกต่อไป

.

.

บ้านพ่อหมอสมิง

"ทองกวาว..."

"อ้าวกลับมาแล้วหรือ ฉันไม่ได้ยินเสียง ฉันเตรียมสำรับเอาไว้ให้แล้วนะ"

"อือ..."

"......" พ่อหมอสมิงทรุดตัวนั่งลงอย่างเงียบๆ ปกติเจอหน้ากันจะต้องมีปากมีเสียงกันแล้ว

"เหนื่อยหรือจ๊ะ กินน้ำกินท่าก่อนสิ"

"เออๆ"

"พี่เป็นอะไร ไม่สบายหรือ ไข้หรือเปล่า?"

"กูไม่เป็นอะไร มึงนี่ถามเซ้าซี้จริง"

"เอ๋า ก็คนเป็นห่วง ก็เลยถาม"

"กูอยากอยู่เงียบๆ อีทองกวาว"

"......" แบบนี้คงไม่ได้เป็นอะไรแล้วล่ะ ถ้าพูดอย่างนี้ได้ก็แสดงว่าเป็นปกติดี ไม่ได้ป่วย ไม่ได้ไข้ "ฉันไปก็ได้!"