3.4
789 คำ
แสนรักไม่เคยสัมผัสบรรยากาศเย็นยะเยือกจากจีรรัชญ์มากขนาดนี้มาก่อน ห้องทำงานของท่านประธานกลายเป็นห้องแช่แข็งขึ้นมาอย่างฉับพลัน คุณจีรนั่งทำหน้าถมึงทึงอยู่ตรงหน้า ส่วนเธอก็นั่งบีบมือนั่งหลังเหยียดตรงเป็นไม้บรรทัดอยู่ที่โซฟาตัวที่ตั้งอยู่ด้านข้างโซฟาตัวที่คุณจีรนั่งอยู่
“พูดมาแสนรัก”
แสนรักที่หลุบตามองมือตัวเองในตอนแรกช้อนสายตาขึ้นมองคนตรงหน้า แววตาแข็งกร้าวดุดันที่มองกันทำแสนรักทนสบตาได้เพียงครู่เดียวก็ต้องหลุบตาลงต่ำอีกครั้ง
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นค่ะคุณจีร”
“แสนรัก คุณจะไม่พูดจริงๆ ใช่ไหม”
แสนรักสะดุ้งตัวนิดๆ กับน้ำเสียงที่แข็งกระด้างของคุณจีร เผลอช้อนสายตาขึ้นมองก็เจอกับดวงตาแข็งกร้าววาวโรขน์ที่กำลังมองมาอย่างคาดคั้น ทำเอาแสนรักไม่รู้ว่าตอนนี้เธอควรจะรับมือกับคุณจีรอย่างไรดี
“คุณจีรคะ คืนนั้นรักเมามาก รักจำอะไรไม่ได้จริงๆ ค่ะ”
แสนรักตอบด้วยความสัตย์จริง เธอจำเหตุการณ์คืนนั้นไม่ได้เลย จำได้แค่ตอนที่ตื่นขึ้นมาแล้วนอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับคุณจีรแค่นั้นเลย
“บอกผมมาสิว่าตอนที่ตื่นขึ้นมาเสื้อผ้าของคุณอยู่ครบ”
คำถามของจีรรัชญ์ทำเอาแสนรักร้อนผ่าวไปทั้งหน้า คุณจีรถามตรงประเด็นเกินไปหรือเปล่า
“ว่าไงล่ะแสนรัก”
สายตาที่มองกันอย่างคาดคั้นทำเอาแสนรักหายใจไม่ทั่วท้อง
“มะไม่มีค่ะ”
ตอบแล้วหลุบสายตาลงต่ำ เสื้อผ้าไม่เหลือติดตัวเลยสักชิ้นแบบนั้นเธอจะโกหกออกไปได้อย่างไร แสนรักไม่กล้าสบสายตาคนตรงหน้าอีกแล้ว และพอตอบออกไปแบบนั้นต่างฝ่ายต่างเงียบจนแสนรักรู้สึกอึดอัด
“เอ่อ คุณจีรจะไม่ไล่รักออกใช่ไหมคะ”
“ทำไมผมต้องไล่คุณ”
จีรรัชญ์เลิกคิ้วมองเป็นเชิงถาม แววตากลมโตไหวระริก นี่เขาจะให้เธอเป็นคนแจงแจกจริงๆ เหรอ
“ก็แบบว่า รักกับคุณจีร เอ่อ…แบบ…”
แสนรักเอาแต่อึกอักทำให้คนรอฟังเริ่มจะหงุดหงิด
“คุณกับผมนอนด้วยกันแล้ว”
อันที่จริงจีรรัชญ์เองก็ไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไรเพราะคืนนั้นเขาเองก็เมามาก แต่เท่าที่จำได้เขาเองที่เป็นคนเดินเข้าไปนอนที่ห้องพักแขกที่เขาคิดว่าไม่มีใครอยู่ และบนตัวของเขาก็ปราศจากเสื้อผ้าไม่ต่างกัน เขาในตอนนั้นคิดว่าตัวเองคงเมามากและปกติเขาก็เป็นคนขี้ร้อนอยู่แล้ว คงถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมด ไม่คิดเลยว่ามันจะไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด
“ตะตรงไปหรือเปล่าคะ” ตอนที่เอ่ยออกไปแสนรักรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนจนแทบไหม้
“ก็ไม่รู้ว่าจะอ้อมค้อมให้เสียเวลาไปทำไม” จีรรัชญ์เอ่ยเสียงเรียบ “ยังไงคุณก็เป็นฝ่ายเสียหาย แต่จะให้ผมรับผิดชอบด้วยการแต่งงานก็คงเป็นไปไม่ได้ เพราะผมไม่ได้รักคุณ และคุณเองก็ไม่ได้รักผม”
จีรรัชญ์เป็นคนตรงๆ แต่แสนรักก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะตรงมากขนาดนี้ ตรงชนิดที่ว่าทำเอาเธอสะอึกจนพูดไม่ออกทั้งที่สิ่งที่อีกฝ่ายกำลังพูดเป็นเรื่องจริง
“รักไม่ได้คิดถึงขั้นนั้นหรอกนะคะ เรา…ต่างคนก็ต่างเมารักเข้าใจได้”
“แล้วคุณจะให้ผมรับผิดชอบยังไง”
“คุณจีรไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้นแหละค่ะ แค่ไม่เอาเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างไล่รักออกก็พอ และรักเองก็จะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก ไม่เด็ดขาด”
“ผมไม่ได้คิดจะดูถูกคุณนะแต่ถ้าคุณอยากได้อะไร…”
“ไม่ค่ะ รักไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น” แสนรักโต้กลับก่อนที่จีรรัชญ์จะทันได้พูดจนจบประโยค
“แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าคุณต้องการแค่นั้น”
“ค่ะ รักแน่ใจ ระหว่างรักกับคุณจีรก็เป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องเหมือนเดิม แค่นั้นเลยค่ะ”
คราวนี้เป็นจีรรัชญ์ที่รู้สึกวูบโหวงในอกแบบแปลกๆ แต่ก็เป็นเพียงแค่เสี้ยวนาทีเท่านั้น ครู่ต่อมาจีรรัชญ์ก็พยักหน้ายอมรับอย่างไร้ข้อโต้แย้งในเมื่อทุกอย่างเป็นความต้องการของแสนรัก
“ถ้าคุณต้องการแบบนั้น ผมก็ตกลง”
- ผู้เขียน
