4.3
1289 คำ
แสนรักเตรียมกาแฟให้จีรรัชญ์ ในหัวเต็มไปด้วยความครุ่นคิด ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาดูเหมือนว่าเธอทำอะไรก็ขัดหูขัดตาอีกฝ่ายไปเสียหมด แสนรักไม่เข้าใจเลยจริงๆ หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะยกถาดใส่ถ้วยกาแฟตั้งใจจะยกเข้าไปให้จีรรัชญ์ แต่จังหวะที่หันกลับมาชนเข้ากับจิลลาที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาตั้งแต่เมื่อไรเข้าพอดี
“ขอโทษค่ะ คุณแสนรักเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ถึงจะบอกออกไปแบบนั้น แต่กาแฟร้อนๆ ที่หกใส่มือข้างซ้ายก็ทำเอาแสนรักต้องรีบวางถาดใส่แก้วกาแฟลงบนโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆ แล้วตรงดิ่งไปที่อ่างล้างมือ ปีนี้ก็ไม่ใช่ปีชงของเธอเสียหน่อย แต่สัปดาห์ก่อนเธอก็เพิ่งจะโดนน้ำร้อนตอนอาบน้ำเพราะความใจลอย คราวนี้ก็ยังมาโดนกาแฟลวกมืออีก เคราะห์กรรมอะไรของแสนรักคนนี้กันนักนะ
“ขอโทษจริงๆ นะคะคุณแสนรัก จิลแค่จะมาถามว่าพี่จีรอยู่รึเปล่าค่ะ พอดีจิลซื้อขนมมาให้พี่จีร”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณจิล คุณจีรอยู่ในห้องค่ะ”
“ชงกาแฟไปให้พี่จีรเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ”
แสนรักตอบระหว่างที่ปล่อยให้น้ำจากก็อกไหลผ่านบริเวณมือที่ถูกกาแฟหกใส่
“งั้นเดี๋ยวจิลชงให้พี่จีรใหม่เองค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณจิล เดี๋ยวรักจัดการเอง มันเป็นหน้าที่ของรัก รักไม่อยากถูกคุณจีรตำหนิค่ะ”
“ไม่หรอกค่ะ เดี๋ยวจิลบอกพี่จีรเองว่าจิลเป็นคนอาสา”
บอกแล้วจิลลาก็จัดแจงหยิบแก้วกาแฟใบใหม่มาจัดการชงให้จีรรัชญ์ แม้แสนรักอยากจะห้ามปราม แต่ดูท่าแล้วตอนนี้เธอคงทำอะไรไม่ได้ หญิงสาวปิดก็อกน้ำแล้วจัดการเช็ดมือที่เปียกด้วยผ้าแห้ง ความร้อนจากกาแฟยังทิ้งรอยแดงจางเอาไว้ให้เห็น
“จิลขอเข้าไปหาพี่จีรก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวค่ะคุณจิล คุณจิลคะ”
แสนรักพยายามจะรั้งอีกฝ่ายเอาไว้แต่ดูเหมือนจะไม่ทันแล้วเมื่อจิลลาถือถาดกาแฟก้าวเท้าฉับๆ ตรงดิ่งเข้าไปในห้องทำงานของจีรรัชญ์ ปกติไม่ว่าใครก็ตามที่จะเข้าไปในห้องท่านประธานยกเว้นปรมะ เลขาฯ อย่างเธอต้องแจ้งเขาก่อนว่าสะดวกพบไหม ถึงแม้ว่าคนๆ นั้นจะเป็นคนในครอบครัวของเจ้าตัวก็ตามเพราะบางทีจีรรัชญ์ก็มีนัดคุยงานกับลูกค้าในห้องทำงาน แสนรักได้แต่ถอนหายใจ คงไม่พ้นถูกตำหนิว่าเธอบกพร่องในหน้าที่อย่างไม่ต้องสงสัย แสนรักส่ายหน้าอย่างปลงตก ก่อนจะเบี่ยงเท้าไปมุ่งหน้าไปที่ห้องพยาบาลที่อยู่ชั้นล่าง เธอต้องการเจลเย็นประคบมือสักหน่อยเพราะตอนนี้ยังรู้สึกร้อนที่ผิวตรงหลังมือซ้ายอยู่นิดๆ
“พี่จีร”
“จิลมาได้ไง”
“จิลซื้อขนมคุกกี้ธัญพืชที่พี่จีรชอบมาฝากค่ะ”
จิลลาบอกตอนที่วางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะทำงานของจีรรัชญ์พร้อมกับคุกกี้ธัญพืชที่เธอซื้อมา หญิงสาวขยับเก้าอี้ออกแล้วนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามกับจีรรัชญ์ จิลลายิ้มกว้างให้จีรรัชญ์ตอนที่อีกฝ่ายมองด้วยความสงสัย
“ทำไมยกกาแฟเข้ามาเอง แล้วแสนรักไปไหน”
“ตอนที่จิลมาไม่เห็นใครเลยนะคะ จิลเดาว่าช่วงบ่ายๆ แบบนี้พี่จีรน่าจะอยากดื่มกาแฟ จิลเลยชงมาให้ พี่จีรลองชิมดูสิคะว่ารสชาติใช้ได้หรือเปล่า”
จีรรัชญ์ไม่เป็นปฏิเสธน้ำใจของน้องสาว เขายกกาแฟขึ้นจิบ ทว่าการที่ได้ยินอีกฝ่ายบอกว่าไม่เจอแสนรักหน้าห้องทำให้เขาอดขมวดคิ้วด้วยความสงสัยไม่ได้ ปกติหากอีกฝ่ายไม่อยู่ก็ต้องแจ้งเขาก่อน ซ้ำยังปล่อยให้จิลลาเดินเข้ามาเองแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน
“เป็นไงคะ ใช้ได้หรือเปล่า”
“อืม”
จีรรัชญ์ตอบรับ แต่เอาเข้าจริงเขาชื่นชอบรสชาติกาแฟจากฝีมือของแสนรักมากกว่า แต่ก็เอาเถอะ น้องสาวเขาก็ไม่ได้ฝีมือแย่สักเท่าไร
“กินคุ้กกี้ด้วยนะคะ”
จิลลาเลื่อนถุงขนมไปตรงหน้าจีรรัชญ์ เขาหยิบขึ้นมากินไปหนึ่งชิ้นเพื่อให้คนที่อุตส่าห์ซื้อมาฝากไม่เสียน้ำใจ
“ว่าแต่จิลมาหาพี่มีอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีจิลกำลังจะไปซื้อของที่บีเอสมอลล์ ผ่านร้านขนมพอดีเลยแวะเอามาให้พี่จีรค่ะ”
“ขอบใจมาก”
“จิลเต็มใจค่ะ”
จิลลาบอกด้วยน้ำเสียงร่าเริง แววตาสะท้อนความสุขอย่างปิดไม่มิดยามเห็นจีรรัชญ์จิบกาแฟพร้อมรับประทานขนมที่เธอหิ้วมาฝาก พี่จีรใจดีกับเธอเสมอ
“แต่จิลก็มีเรื่องอยากคุยกับพี่จีรอยู่นิดหน่อยค่ะ”
“เรื่องอะไรเหรอ” จีรรัชญ์เลิกคิ้วถาม
“คือจิลอยากทำงานค่ะ”
“จิลอยากทำตำแหน่งไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ลองดูให้”
“จิล…จิลอยากทำตำแหน่งเลขาฯ ของพี่จีรค่ะ”
“หืม” จีรรัชญ์เลิกคิ้วมองน้องสาวอีกครั้ง เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของอีกฝ่ายก็อมยิ้ม “จะได้ยังไงล่ะ จิลก็เห็นว่าพี่มีแสนรักเป็นเลขาฯ อยู่แล้ว”
“แต่จิลทำหน้าที่นั้นได้จริงๆ นะคะ” จิลลาอ้อนวอนอย่างขอความเห็นใจ
“จะได้ยังไงล่ะจิล แสนรักเขาเป็นเลขาฯ ของพี่ จิลจะให้พี่ไล่เขาออกโดยที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดได้ยังไงกัน”
จีรรัชญ์กลั้วหัวเราะ บางทีน้องสาวของเขาอาจจะแค่พูดไปอย่างนั้น
“แต่จิลอยากเป็นเลขาฯ ของพี่จีรจริงๆ นะคะ”
น้ำเสียงที่ฉายชัดว่าไม่ได้กำลังล้อเล่นทำให้จีรรัชญ์วางถ้วยกาแฟในมือลง สบสายตากับน้องสาวที่มองมาที่เขาอย่างเว้าวอน
“เชื่อเถอะว่าพี่ในโหมดประธานบริษัทกับโหมดพี่ชายน่ะต่างกันมาก จิลคงไม่อยากโดนพี่ดุหรอกใช่ไหม แล้วอีกอย่างพี่ไม่อยากให้เสียระบบงานด้วย”
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่จิล ถ้าจิลยังพูดเรื่องนี้อีก พี่คงต้องขอตัวเคลียร์งานก่อน”
เมื่อเห็นจีรรัชญ์เอ่ยน้ำเสียงจริงจังจิลลาก็ยอมสงบปากสงบคำ หญิงสาวลุกจากเก้าอี้ด้วยสีหน้าสำนึกผิด
“พี่จีรอย่าโกรธจิลเลยนะคะ จิลก็แค่อยากช่วยงานพี่จีรก็เท่านั้นเอง”
“พี่ไม่โกรธจิลหรอก แต่คราวหลังเราจะไม่คุยกันเรื่องนี้อีก จิลอยากทำงานตำแหน่งอะไรก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ตำแหน่งเลขาฯ ของพี่”
“จิลทราบแล้วค่ะพี่จีร จิลขอตัวก่อนนะคะ”
เห็นน้องสาวหน้าม่อยจีรรัชญ์ก็อดใจอ่อนไม่ได้ “เดี๋ยวพี่ไปส่งหน้าลิฟต์”
“ขอบคุณค่ะพี่จีร”
จีรรัชญ์เดินมาส่งจิลลาที่หน้าลิฟต์ เขารอจนกระทั่งประตูลิฟต์ปิดเรียบร้อยจึงเดินกลับเป็นจังหวะเดียวกับที่แสนรักเดินกลับมาพอดี ทั้งคู่สบสายตากัน
“เข้าไปพบผมที่ห้องหน่อย”
- ผู้เขียน
