4.4
899 คำ
“เข้าไปพบผมที่ห้องหน่อย”
แสนรักคิดเอาไว้แล้วไม่มีผิด หญิงสาวลอบถอนหายใจ ได้แต่เดินคอตกตามจีรรัชญ์เข้าไปเข้าไปในห้องทำงาน ร่างสูงพิงสะโพกเข้ากับขอบโต๊ะทำงาน แขนแกร่งยกขึ้นกอดอกมองแสนรักที่ยืนกุมมือคอตกอยู่ตรงหน้า
“คุณจีรมีอะไรจะคุยกับรักเหรอคะ”
“คุณปล่อยให้จิลเข้ามาในห้องโดยไม่แจ้งผม แถมยังปล่อยให้จิลเป็นคนชงกาแฟมาให้ผมด้วย คุณหายไปไหนมาแสนรัก”
“คือรัก…” เห็นสายตาที่มองกันอย่างตำหนิ แววตาของคุณจีรสะท้อนออกมาได้ตัดสินเธอไปแล้ว แสนรักก็ได้แต่เก็บคำแก้ต่างให้ตัวเองลงคอ “รักขอโทษค่ะคุณจีร คราวหลังรักจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก”
“คุณยังตอบคำถามผมไม่หมด คุณหายไปไหนมา”
“รักไปห้องพยาบาลมาค่ะ”
“ไปโดนอะไรมา”
จีรรัชญ์เพิ่งจะเห็นตอนนี้เองว่ามือข้างซ้ายของแสนรักมีผ้ายืดสำหรับพันแผลพันเอาไว้จนถึงบริเวณข้อมือ แสนรักเหลือบสายตามองมือซ้ายของตนก่อนจะเงยหน้าขึ้นตอบคำถามของอีกฝ่าย
“โดนกาแฟลวกค่ะ”
แสนรักเลือกที่จะตอบออกไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้เรื่องราวบานปลาย อันที่จริงหากเธอบอกว่าเพราะคุณจิลเดินมาชนเธอคุณจีรอาจจะไม่เชื่อก็ได้ กลายเป็นว่าเธอใส่ร้ายน้องสาวของเขาไปอีกเพราะปกติจิลลาไม่เคยเข้ามาใกล้เธอขนาดนั้น เวลาจะเข้าพบคุณจีรก็จะโทร.มาสอบถามมากกว่า แสนรักเองก็แปลกใจอยู่เหมือนกันที่คราวนี้อีกฝ่ายดูจงใจเข้าประชิดเธอ แต่ช่างเถอะ เธออาจจะคิดมากไปเอง คงไม่มีอะไร เธอเองก็ไม่ได้มีเรื่องมีราวกับจิลลาเสียหน่อย
“แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
น้ำเสียงที่แข็งกระด้างก่อนหน้าดูอ่อนลง ถึงแม้จะไม่ได้อ่อนโยนมากนักแต่แสนรักก็สัมผัสได้ถึงความเอื้ออาทรที่จีรรัชญ์มีให้กัน แม้จะไม่ได้มากมายอะไรก็ตาม
“หลังมือแดงนิดหน่อยค่ะ รักเลยไปที่ห้องพยาบาล”
“ให้ผมดูหน่อย”
แสนรักขยับเท้าหนี ทว่ายังช้ากว่าร่างสูงที่ขยับเท้าเพียงก้าวเดียวก็ประชิดตัวเธอ ไม่ทันเอ่ยปากอนุญาตหรือร้องท้วง มือหนาก็ถือวิสาสะประคองมือซ้ายของเธอแล้วทำท่าจะแกะผ้ายืดพันแผลออก
“รักเพิ่งให้เจ้าหน้าที่ที่ห้องพยาบาลพันมาเองนะคะ”
“เดี๋ยวผมพันให้ใหม่”
จีรรัชญ์ตอบโดยไม่มองหน้ากัน สายตาของเขามุ่งมั่นอยู่ที่ผ้าพันแผล เขาขยับมือแกะผ้ายืดพันแผลออกอย่างระมัดระวัง และการกระทำของเขาก็ทำให้หัวใจของแสนรักเต้นแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ จนแสนรักเกรงว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน
“ยังแดงอยู่นิดหน่อย คุณเจ็บหรือเปล่า”
จีรรัชญ์ช้อนสายตาขึ้นมองแสนรัก เมื่อครู่เธอจับจ้องสายตาอยู่ที่เขาราวกับต้องมนตร์สะกด จังหวะที่เขาเงยหน้าขึ้นมาจึงหลบสายตาอีกฝ่ายไม่ทัน แต่แสนรักก็รีบแก้สถานการณ์ด้วยการสั่นหน้ารัวๆ
“ไม่เจ็บแล้วค่ะ โอ๊ยคุณจีร”
ไม่ทันขาดคำก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ จีรรัชญ์ก็ใช้นิ้วหัวแม่มือกดลงบนผิวที่มีรอยแดงของเธอ คนบ้า ใจคอจะฆ่าจะแกงกันหรืออย่างไร
“ไหนบอกว่าไม่เจ็บ”
“กดแรงขนาดนั้น ถ้ารักไม่เจ็บรักก็เป็นหุ่นยนต์แล้วมั้งคะ”
“เป็นหุ่นยนต์ก็ดี จะได้ต่อล้อต่อเถียงผมน้อยกว่านี้หน่อย”
จีรรัชญ์บอกเสียงเรียบระหว่างที่จัดการพันผ้ายืดพันแผลให้แสนรักเหมือนเดิม หญิงสาวมองค้อนอีกฝ่ายหลังจากที่เขาปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระ
“ขอบคุณค่ะ”
แสนรักบอกเสียงกระแทกอย่างจงใจ ในเมื่อเขาตั้งใจรังแกกันก่อนทำไมเธอต้องยอมเป็นฝ่ายให้เขากระทำด้วย ที่เธอยอมได้ก็มีแค่เรื่องงานเท่านั้น
“รักไปได้แล้วใช่ไหมคะ”
“ผมรั้งคุณไว้เมื่อไหร่กัน”
แสนรักเดือดปุดกับความยียวนของอีกฝ่าย แต่สุดท้ายก็ได้แต่อดกลั้นปั้นหน้ายิ้มออกไป
“งั้นรักขอตัวเลยก็แล้วกันนะคะ”
“เชิญตามสบาย”
อยากจะแยกเขี้ยวใส่ท่านประธานแต่สุดท้ายแสนรักก็ได้แต่ปั้นหน้ายิ้มเหมือนเดิมก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกไปจากห้องจีรรัชญ์ ทันทีที่บานประตูปิดสนิท ชายหนุ่มก็เดินกลับมาที่โต๊ะทำงาน ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้เอนหลังเข้ากับพนักพิงบุนวมด้วยท่าทางสบายอารมณ์ ก่อนที่เขาจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร.ออก รอเพียงไม่นานปลายสายก็กดรับ
“ครับคุณจีร”
“คุณเปรม ผมฝากซื้อยาทาผิวหนังสำหรับคนที่โดนน้ำร้อนลวกให้หน่อย”
“คุณจีรโดนน้ำลวกเหรอครับ”
“ไม่ใช่ผมหรอก แต่ช่วยซื้อมาให้หน่อย เอามาสองหลอดเลยก็ได้”
“ได้ครับ”
- ผู้เขียน
