มื้อเช้าของเขาและเธอเป็นข้าวต้มทะเล ฝีมือป้าเอี่ยมยังอร่อยเฉียบขาดเหมือนเดิมแม้จะเป็นเมนูง่ายๆ ทว่าวันนี้สีหน้าคนทานกลับไม่ได้ดูเอร็ดอร่อยกับอาหารสักนิด เขาเอาแต่จ้องมองเธอนิ่งเสียจนศวิตาชักอึดอัดแต่ก็ไม่อยากร้องโวยวายอะไรออกไป
ทว่า...ผ่านไปห้านาที ดวงตาสีอำพันของพีรวัสก็ยังคงจ้องมองเธอเงียบๆ
หญิงสาววางช้อนลง ชักจะอิ่มตื้อขึ้นมาทันที ขณะที่จะถามว่าเขามีเรื่องอะไรกับเธอหรือถึงได้จ้องเอาจ้องเอา ชายหนุ่มก็เรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ศวิตา...”
“คะ?”
หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาเป็นคำถามแทนคำพูด
“เธออยากติดต่อกับคนที่บ้านหรือเปล่า”
คำถามที่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะออกมาจากปากของชายหนุ่มทำให้เธอนิ่งไปชั่วอึดใจ แถมดวงตายังจ้องมองเขานิ่งราวกับประเมินว่าเขาคิดจะทำอะไร
ทว่าเธอก็ยอมตอบออกไปแต่โดยดี
“อยากสิ นายจะปล่อยฉันไปหรือไง” หญิงสาวถามกลับด้วยความสงสัยที่ยากจะระงับได้
พอได้ยินคำถามของเขาเช่นน
