จากไร่ภคนันท์เข้ามาในตัวอำเภอเมืองนั้นใช้เวลาราวๆ ครึ่งชั่วโมง ไม่นานสองหนุ่มเพื่อนสนิทก็พากันมาถึงร้านอาหารสไตล์กึ่งผับร้านประจำ จนกระทั่งสั่งอาหารเรียบร้อย ศาสตราวุธก็ยังบ่นไม่หยุดอยู่ดี
“นายลากฉันออกมานี่มีอะไร ฉันอุตส่าห์จะได้กินกับข้าวฝีมือป้าเอี่ยมอยู่แล้วเชียว”
“บ่นน่า” พีรวัสได้แต่เหล่ตามองเพื่อนสนิทอย่างรำคาญ ก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นจิบในระหว่างที่นั่งรออาหาร
พอเห็นพีรวัสที่แม้จะตีหน้าเรียบเฉย แต่เป็นเพื่อนกับอีกฝ่ายมาตั้งแต่เด็ก มีหรือที่ศาสตราวุธจะดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายนั้นผิดปกติ! แล้วจากท่าทางของมัน เดาได้เลยตอนนี้เก้าในสิบส่วนมันต้องกำลังพยายามกลบเกลื่อนเรื่องของคุณป่านแน่ๆ
“ว่าแต่แกเถอะ...” เขาเอ่ยกระเซ้า ถึงจะรู้ทันว่ามันไม่อยากพูดถึงแต่เขาอยากจะแกล้ง แค่ก! อยากจะถามมันนี่นา “ไปรู้จักคุณป่านตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วรักกันตอนไหนฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
ถามเสร็จศาสตราวุธก็จ้องมองอีก
