หลังจากเธอวิ่งออกมาจากห้องนอนของพีรวัสด้วยอาการหน้าแดงก่ำ ไม่นานหลังจากนั้นเจ้าตัวก็เดินเข้ามาหาเธอด้วยท่วงท่าสบายๆ พร้อมกับโยนโทรศัพท์มือถือของเธอมาให้ ศวิตารีบยื่นมือไปรับแทบไม่ทัน ได้แต่มองค้อนอีกฝ่ายด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อ จนเขาขู่เธอว่าถ้าไม่รีบโทรเขาจะยึดโทรศัพท์คืน เท่านั้นแหละศวิตาก็รีบกดไล่ดูในบันทึกรายชื่อทันทีว่าเธอจะโทรหาใครดีด้วยความรู้สึกหนักใจ
จะโทรหาแม่...เธอก็กลัวว่าจะได้ยินเสียงอีกฝ่ายร้องไห้ เผลอๆ อาจจะโดนต่อว่าที่หายตัวมานานขนาดนี้ก็เป็นได้ สุดท้ายคนที่เธอเลือกโทรหาจึงเป็นเพื่อนสนิทที่สุดอย่างพินทุสรแทน
พออีกฝ่ายรับสาย ศวิตาก็เรียกชื่อเพื่อนสนิทเสียงดังทันที
“ยัยพิน!”
“ยัยป่าน” พินทุสรเรียกชื่อเธอมาตามสายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอได้ยินเสียงเพื่อนสนิทสูดลมหายใจเสียงดัง แล้วพินทุสรก็ต่อว่าเธอด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยวทันที “แกหายหัวไปไหน รู้ไหมที่นี่หัวปั่นกันแค่ไหน”
