สองวันมานี้แพรวาไม่ได้กลับบ้านแต่นอนค้างที่คอนโดเอวาแทน ส่วนธีร์ทัพที่หลบหายหน้าหายตาก็เพราะไปหมกตัวที่ซินบาร์เหมือนกัน
ในห้องทำงานของปู่ธีร์ทัพหรือท่านเดชาเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด ชายหญิงทั้งสองคนที่ต่างก็ขับรถมาเองนั่งอยู่ตรงหน้าท่านแล้วเรียบร้อย แต่ไม่มีใครเอ่ยปากหรือพูดอะไรออกมาสักประโยคเดียว
ชายที่ผมเปลี่ยนเป็นสีขาวเกือบทั้งหัวนั่งมองทั้งคู่ด้วยสายตานิ่งเรียบ แต่มาดคมเข้มน่าเกรงขามดูน่ากลัวจนทั้งคู่ได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบสายตาด้วย
“แกเล่นอะไรเป็นเด็กเลยนะเจ้าทัพ” สุ้มเสียงที่ดูมีอายุเอ่ยบอก หลังทราบข่าวเรื่องของธีร์ทัพจากปากคุณหญิงลลิตาแล้วเรียบร้อย
“ขอโทษครับ..”
“แล้วหนูแพรล่ะ เล่นกับเจ้าทัพมันด้วยมั้ย”
“ขอโทษที่ทำให้ผิดหวังค่ะ”
ทั้งสองต่างก็ก้มหน้าค้อมศีรษะยอมรับผิดต่อหน้าผู้อาวุโส โดยปราศจากข้อแก้ตัวอย่างสิ้นเชิง
เอกสารสำคัญถูกยื่นมาตรงหน้าของพวกเขา ก่อนกวาดสายตาอ่านข
