“นี่คุณ.. คุณจะบ้าเหรอคะคุณทัพ”
แพรวาลอบถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่ หัวใจเต้นล่ำไม่เป็นส่ำกับคำตอบที่ได้ยินจากปากเขา
เวลานี้ไม่มีใครกล้าและบ้าบิ่นเท่าธีร์ทัพอีกแล้ว..
เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ทำแค่พูดแน่ และเธอก็รู้ดีว่าธีร์ทัพพยายามแค่ไหนในตลอดสามปีที่ผ่านมา กว่าจะก้าวขาขึ้นเป็นประธานบริหารของบริษัทได้
“คุณคงยังไม่ได้สติสินะ”
“ฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อเธอ..”
“ถ้างั้นนี่คือผลตอบแทนที่ฉันได้รับใช่มั้ยคะ”
พูดจบเธอก็ชูมือข้างที่เขาออกแรงจับ จนมันปรากฏรอยแดงรอบข้อมือเธอชัดเจน
“ฉันขอโทษ..” ธีร์ทัพที่คล้ายว่าเพิ่งจะได้สติกลับคืน ปล่อยข้อมือเธอที่ถูกพันธนาการออกด้วยความรู้สึกผิด
เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยกับความชาแปลบบนใบหน้า ฝ่ามือเล็กที่ประทับลงมาไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด นอกจากความละอายใจของตัวเองเท่านั้น
“ระหว่างเราให้มันจบแค่นี้เถอะนะคะ” แพรวากัดฟันพูดออกไปหลังเงียบไปหนึ่งอึดใจ ก่อนจะเบือนหน้าหนีไม่สบส
