คิดไว้อยู่แล้วว่าต้องเจ็บถ้าหย่ากัน แค่ไม่คิดว่าหัวใจมันจะเจ็บขนาดนี้
แพรวาได้แต่ยืนมองหน้าของธีร์ทัพด้วยสายตาเรียบเฉย ท่าทางของชายหนุ่มดูเย็นชา จนรู้สึกเหมือนว่ามีหมอกเย็นยะเยือกรายล้อมอยู่รอบตัว
ทุกอย่างรอบข้างคล้ายว่าหยุดเคลื่อนไหว เมื่อทั้งคู่ปะทะสายตากันอย่างไม่ยอมลดละ
“ไปรอที่ห้องนี้ คนของฉันจะเอาเสื้อผ้าเธอไปซักให้” เจ้าของใบหน้าคมคายหยิบคีย์การ์ดจากกระเป๋าเสื้อสูทยื่นให้เธอ
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันก็กลับแล้ว”
“ฉันจะปล่อยให้แขกคนสำคัญกลับบ้านสภาพนี้ได้ยังไง”
แขกคนสำคัญงั้นเหรอ..
แพรวาขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ แต่ยังไม่ทันได้ตอบโต้อะไรไปมากกว่านี้ ธีร์ทัพก็ยกมือเรียกคนของเขาเข้ามาประชิดตัวแพรวา
พนักงานบริการสาวผายมือเชิงให้เธอเดินตาม ทำคนที่ถูกกดดันด้วยสายตาต้องเดินตามอย่างว่าง่าย
เธอเดินเข้ามาในห้องที่ล้อมรอบไปด้วยกระจก บนตึกสูงที่สามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์ในยามค่ำคืนได้ร
