บทที่ 29 ฝันหรือเปล่า NC
ไม่รู้นานแค่ไหนที่นั่งหลับตาปล่อยอารมณ์ให้ล่องลอยอยู่อย่างนั้น รู้ตัวอีกทีก็รู้สึกมีไออุ่นมาแนบชิด
กลิ่นน้ำหอมเฉพาะตัวเล่นเอาหัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำ หากกำลังฝันกลางวันเธอก็ไม่อยากลืมตา อยากตกอยู่ในความฝันอันมืดมิด แต่รับรู้ถึงกลิ่นหอมของเขาแบบนี้ไปนาน ๆ
“ง่วงก็กลับบ้านไปนอนดีกว่าไหม”
เสียงทุ้มเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ขยานีไม่กล้าแม้แต่เปิดเปลือกตามอง กลัวเขาจะหายไป กลัวเป็นสิ่งที่ตัวเองมโนขึ้นมา แต่ถึงคิดอย่างนั้น น้ำตาแห่งความสุขก็ไหลออกทางหางตา
“ขนม”
เสียงเรียกชิดใบหูช่างอ่อนโยน เธอหอบหายใจจนหน้าอกกระเพื่อม ซ้ำยังมีสัมผัสจากปลายนิ้วกำลังเช็ดน้ำตาให้ ความรู้สึกทั้งหลายก็ถาโถมจนร่างเล็กสั่นเทา
“ขอโทษที่มาหาช้า ปล่อยให้ขนมต้องรอ แต่เชื่อเถอะว่ามันคุ้มค่า เพราะต่อจากนี้เราสองคนจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
จบประโยคร่างเล็กก็ถูกอุ้มให้นั่งบนตัก หญิงสาวจึงค่อย ๆ ลืมตา ภา
