บทที่ 30 บทส่งท้าย
กว่าพายุรักจะสงบก็กินเวลาไปสองชั่วโมง แต่ถึงเหนื่อยหอบและหมดแรงแค่ไหน ขยานีก็ไม่ยอมหลับ เธอยังคงจ้องหน้าเขาอยู่อย่างนั้น กลัวเหลือเกิน กลัวว่าทุกอย่างจะเป็นเพียงความฝันอันเพ้อเจ้อของตัวเอง
“กลัวพี่หายเหรอครับ?”
“ใช่ค่ะ” ตอบเสร็จก็คลานขึ้นไปเกยซบบนหน้าอกกว้าง เอามือรองใต้คางแล้วจ้องหน้าเขาตาไม่กะพริบ
“สัญญาว่าจะไม่ไปไหนอีก”
“ก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี”
ตั้งสามครั้งที่เขาปล่อยให้เธอรอ มีใครบ้างจะไม่กลัว ขนาดนอนทับอยู่ เธอยังกลัวเขาหายเลย
“ไม่เชื่อใจพี่ขนาดนั้นเลย?”
“หนูเชื่อใจพี่เพลิงเสมอ แต่กลัวคนอื่นจะมาพรากพี่ไปจากหนูต่างหาก” เธอเบียดตัวเข้าหา ยกหน้าขึ้นจูบปลายคางของเขา จากนั้นก็คลอเคลียอยู่แถว ๆ ซอกคอ เหมือนแมวน้อยที่รอคอยเจ้าของมานานแสนนาน
“ต่อจากนี้จะไม่มีใครพรากเราสองคนจากกันได้”
นอกจากความตายเท่านั้น
“เรื่องของเราเป็นไปได้ใช่ไหมคะ พ่อกับแม่พี่เพลิงรับหนูได้ใ
