บนอากาศที่ทั้งโล่งและว่าง คนที่ตัดสินใจเดินทางเพียงลำพังทิ้งสายตามองภาพเบื้องหน้าอย่างเลื่อนลอย บ่อยครั้งที่น้ำใสๆ หล่อเลี้ยงอยู่ในหน่วยตากลมสวย แต่ไม่นานซาเฟียร์ก็เลือกที่จะสลัดมันทิ้งทันที
ไม่มีประโยชน์กับการมานั่งร้องไห้ อยู่กับปัจจุบันและทางที่เธอเลือก มันคือสิ่งที่ควรทำที่สุด
หลายชั่วโมงต่อมา
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับน้องสาว" ซานย์อ้าแขนออกกว้างๆ ตามด้วยการโอบรั้งร่างบอบบางเข้าสู่อ้อมกอดที่แข็งแรงและปลอดภัยในเวลาต่อมา
ความอบอุ่นที่มีให้สัมผัสอยู่เสมอส่งผลให้ใบหน้าสะสวยผุดรอยยิ้มกว้าง
ซานย์จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่มีแต่ความจริงใจ ตามด้วยการยกมือขึ้นลูบศีรษะทุยเล็กอย่างอ่อนโยน
"หนูคิดถึงพี่ชายคนนี้ที่สุดในโลก"
"พี่ชายคนนี้ก็คิดถึงน้องที่สุดในโลกเหมือนกัน"
"หนูชอบเวลาโดนบอกคิดถึงจัง แต่เขาคนนั้นไม่เคยพูดมันให้หนูฟังเลย"
"ช่างหัวมันสิ ถ้ามันใจดำไร้ความรู้สึกขนาดนั้น หนูก็ป
