ห้าปีผ่านไป
ณ สำนักเจินเหลียนฟง
ปรมาจารย์ฮ่วนตี้ถึงขั้นต้องปวดหัว เมื่อศิษย์เอกทั้งสามขอลาออกจากสำนักไปค้าขาย หานซื่อจง ไท่หลาง เว่ยหลวนอู่ต่างเขียนตำราฝึกวิถีที่ตนค้นพบไว้ให้กับท่านอาจารย์
“พวกเจ้าคิดดีแล้วแน่หรือว่าต้องการย้ายออกไปอยู่ที่ชนเผ่าหรูซูนอกด่าน” ท่านอาจารย์ทำหน้าลำบากใจ
“พวกข้าอยากออกเดินทางเปิดโลกทัศน์ ใช้ชีวิตให้คุ้มค่า” ไท่หลางเอ่ยอย่างนอบน้อม
“การฝึกตน บำเพ็ญตบะนับเป็นเรื่องน่ายกย่อง แต่หลังจากคิดอ่านร่วมกันมาหลายปี พวกข้าอยากออกไปท่องโลก ทำการค้ามากกว่าขอรับ” เว่ยหลวนอู่มอบตำราวิถีให้กับอาจารย์
“วิถีที่พวกเจ้าค้นพบนั้น ไม่อาจฝึกลอกเลียนแบบกันได้ น้อยคนนักจะเข้าใจวิถีเหล่านี้ แม้แต่ตัวข้าเองยังไม่แน่ใจว่าจะฝึกได้” ท่านอาจารย์มองตำราในมือ
“พวกข้าปรารถนาใช้ชีวิตให้เป็นสุข ออกท่องโลกกว้างกับคนรัก”
“หากเป็นเช่นนั้นข้าจะไม่ฝืนใจพวกเจ้า คนรักที่พวกเจ้ากล่าวถึงคือศิษย์น
