ป๊อก!
เสียงพัดงาช้างลายวิจิตรถูกรวบเข้าในมือ เคาะไปบนหัวสตรีผู้กำลังนั่งหลับน้ำลายย้อย ไม่ยอมคัดอักษรให้แล้วเสร็จ
“โอ๊ย! ข้าเจ็บนะ” หวังเจียวหลินเอามือขึ้นลูบหัว นางมารแปลกใจเหลือเกินว่าเพียงพัดเคาะหัวเพียงเท่านี้เหตุใดนางต้องรู้สึกเจ็บ
สายตาของหวังเจียวหลินตวัดมองอย่างขุ่นเคืองไปยังบุรุษผู้บังอาจเอาพัดเคาะหัวนางมารผู้ยิ่งใหญ่
ดวงตาคมดุดันบนใบหน้าหล่อเหลา ผมสีดำถูกรวบไว้ครึ่งศีรษะ เขาแต่งกายด้วยอาภรณ์สีดำขลิบม่วงเดินลายนกกะเรียนทอง กำลังยืนทำหน้าไม่พอใจใส่นาง
“ฉีเคอ เจ้าเอาพัดมาเคาะหัวข้าทำไมกัน”
ร่างสูงขมวดคิ้ว หันซ้ายหันขวา
“เจ้าเรียกใครกัน สตรีจอมขี้เกียจ”
“ก็เจ้าไงฉีเคอ”
“ข้าไท่หลางศิษย์พี่ของเจ้า มาคอยคุมเจ้าคัดอักษร นี่เจ้าหลับกลางวันจนสมองกลับไปแล้วรึเจาจวิน อาจารย์สั่งเจ้าคัดอักษรร้อยรอบลงโทษที่เจ้าบังอาจหนีออกไปเที่ยวนอกสำนัก”
หวังเจียวหลินชาวาบไปทั้งตัว นี่มันหมายความว
