หานฟงดื่มสุราเพียงลำพังอยู่ในห้องมืดมิด การตายของเหลียนหลิงซือทำให้เขาจมอยู่กับอารมณ์เศร้าโศก แม้รู้ทั้งรู้ว่าเสี้ยวจิตในร่างเหลียนหลิงซือเป็นเสี้ยวจิตของหวังเจียวหลิน รู้ว่านางยังมีชีวิตอยู่ที่แดนมาร
เขาไม่กล้าคาดหวัง
ร่างสูงพาดขาไปบนเก้าอี้ แม่ทัพหานฟงแววตาเหม่อลอยดั่งคนไร้ชีวิต เขาคิดถึงนาง ในใจสับสนเหลือเกินว่าควรไปพบนางที่แดนมารหรือไม่ หรือควรปล่อยให้นางได้ใช้ชีวิตอย่างเดิม
นางอยู่ที่แดนมารคงมีความสุขดีกระมัง
ที่แดนมารนางไม่ได้อยู่โดดเดี่ยว เขาไม่ต้องห่วงนางแล้ว
นางมีจอมมารฉีเคออยู่ทั้งคน
แล้วเขาเล่าจะนับเป็นตัวกระไรได้
แม่ทัพหานฟงคิดวนเวียนซ้ำไปซ้ำมา ความสูญเสียถาโถมเข้าในจิตใจอย่างไม่อาจระงับ น้ำตาหยดใสไหลรินจากหางตาอย่างมิอาจกลั้น
ณ แดนมาร
จอมมารฉีเคอเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง หวังเจียวหลินเข้าฝึกจิตในป่าวิญญาณสั่งห้ามมิให้ผู้ใดรบกวน จอมมารฉีเคอเหม่อลอย สีหน้าปรากฏความกัง
