ร่างแกร่งกำยำสูงใหญ่ในอาภรณ์สีดำสนิทปักดิ้นทองคำลายหมาป่า โอบประคองร่างบางของหญิงสาวไว้ในอ้อมกอด นางขืนกายดันร่างเขาออกเล็กน้อย สายตายังตื่นตระหนกกับรอยจุมพิตเมื่อครู่ ใจนางเต้นกระหน่ำ นางมองหน้าเขาคล้ายอยากกล่าวบางสิ่ง ปากเล็กอิ่มแดงเผยอขึ้นคล้ายเชิญชวน
“หวังเจียวหลิน เจ้าจดจำข้าไม่ได้จริงๆอย่างนั้นรึ”
“ข้าจำไม่ได้ ว่าแต่ท่านรู้จักนามที่แท้จริงของข้าได้อย่างไร”
“สิ่งใดที่เกี่ยวกับเจ้า ข้ารู้ทุกสิ่ง จดจำได้ทุกอย่าง” เขาโน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้าใกล้จนใบหน้าห่างจากนางไม่ถึงชุ่น
ลมหายใจอุ่นร้อนประสานกัน สายตาประสานสายตา ความสั่นไหวในใจเหลียนหลิงซือรุนแรงขึ้นทุกขณะ ใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำอย่างไม่อาจควบคุม กายสูงใหญ่บดเบียดเข้าหาร่างบาง คว้าเอวนางแนบชิดจนแทบเป็นเนื้อเดียวกัน เขากอดรัดร่างงามแน่นเข้า ดวงตาคมดุจ้องมองดวงตากลมโตอย่างค้นหาคำตอบ เขาเพียงอยากรู้ มีเพียงคำถามเดียวใจหัวใจของจอมมาร
“เจ้
