เหลียนหลิงซือนั่งรอแม่ทัพหานฟงอยู่ในห้องโถงรับรองแขก นางขออนุญาตเหล่าซือกลับก่อนเวลา เมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดของแม่ทัพ สาวน้อยกังวลใจถึงขั้นต้องเป็นฝ่ายมาหาเขาถึงที่จวน
แม่ทัพหานฟงควบม้าเข้ามา ท่าทางองอาจห้าวหาญ ใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาคมดุแฝงแววกังวลใจเต็มเปี่ยม หานฟงยิ้มออกมาได้เมื่อเห็นภรรยานั่งรออยู่ ร่างสูงใหญ่สีหน้าเหยเกเมื่อกระโดดลงจากม้า หานฟงลูบคลำบาดแผลตรงช่วงอก เขาหยุดกึกเล็กน้อยก่อนเดินเข้าไปหานาง
รอยยิ้มละมัยปรากฏบนใบหน้าแม่ทัพหนุ่ม ความรู้สึกเจ็บปวดบาดแผลดูคล้ายบรรเทาเบาบางได้เองเมื่อยามเจอหน้าสตรีในดวงใจ
“ท่านแม่ทัพบาดเจ็บ” นางรีบกระวีกระวาดวิ่งเข้ามาประคองเขา
“อืม..แต่ตอนนี้พี่ไม่ได้เป็นอันใดแล้ว”
“ท่านยังเจ็บแผลอยู่” นางประคองเขานั่งลงบนเก้าอี้ข้างโต๊ะ
“เหตุใดท่านพี่จึงได้รับบาดเจ็บ” นางเอ่ยถาม รินชาให้สามีพร้อมเลื่อนจานขนมไปตรงหน้าเขา
“พี่ยังเจ็บแผลอยู่ กินเองไม่ได้” สา
