เหลียนหลิงซือนั่งซึมเหม่อลอยอยู่ข้างหน้าต่าง เสียงนกร้อง เสียงลมพัดเข้ามาแผ่วเบา กลีบดอกอิงฮวาหน้าเรือนปลิดปลิวตามสายลม บรรยากาศดีเช่นนี้เหตุใดหัวใจของนางจึงทั้งเปลี่ยวเหงาทั้งสับสนยิ่งนัก
มือเรียวขาวเอื้อมไปจับบนลำคอ บนคอของนางปรากฎรอยแดงเป็นจ้ำสีดอกเหมย นางจำได้เพียงลางเลือนว่าได้ร่วมสังวาสกับบุรุษผู้มีผมสีเงิน ในความทรงจำอันหวามไหวอบอวลไปทั้งความรักความใคร่ความโหยหา เหลียนหลิงซือรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ ในห้วงขณะนั้นนางรู้สึกเพียงนางรักเขาอย่างสุดซึ้ง มันมีความรู้สึกคลั่งแค้นเจ็บปวดเจืออยู่ในความรู้สึก
เมื่อตื่นขึ้นมาคล้ายกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงความฝัน แต่รอยรักบนซอกคอนี้ไม่อาจลบเลือนไปได้ มันเป็นเครื่องย้ำเตือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคือความจริง เพียงแต่ไม่รู้เหตุใดนางจึงยินยอมพร้อมใจให้ชายผู้นั้นรังแกได้ง่ายนัก ความรู้สึกดีปนความรู้สึกผิดอยู่ภายในใจ
เรื่องนี้นับว่าเป็นเรื่องเลวร้
