ณ ตำหนักมหาเทวะเว่ยซานซิง
มหาเทวะเว่ยซานซิงได้รับบาดเจ็บ หมอหลวงประจำตำหนักต่างแตกตื่นพากันเข้ามาดูอาการอย่างใกล้ชิด แผลกรีดบนลำคอนั้นบางเบาแต่ปรากฎรอยให้เห็นชัดเจน ส่วนรอยแผลลึกบนฝ่ามือนั้นเป็นแผลเหวอะหวะจนต้องใช้การรักษาแบบเย็บแผลเข้าช่วย
หมอหลวงทั้งสี่คนต่างทำหน้าหนักใจกับรอยแผลอันไม่อาจสมานเองได้ของมหาเทวะ ผ่านไปหลายวันแล้ว แผลนี้ยังสดใหม่ไม่ว่าจะใส่ยาขนานใดในดินแดนเทพ
“แผลบนร่างของมหาเทวะไม่อาจสมานเองได้ แผลนี้เกิดจากปราณในร่างผู้ที่มีจิตแข็งแกร่งระดับเดียวกับพระองค์ การรักษาแผลนี้อาจต้องใช้ระยะการบำเพ็ญตบะสักเล็กน้อย หรืออาจต้องพึ่งภูติแห่งโอสถพ่ะย่ะค่ะ”
“ภูติแห่งโอสถพำนักอยู่ในเขตป่าของชนเผ่าปู้อี ไม่มีผู้ใดสามารถนำภูติแห่งโอสถออกมาจากดินแดนอี้หลานได้” มหาเทวะเอ่ยขึ้น สายตาหลุบต่ำก้มลงมองผ้าพันแผลในมือ
“ถูกแล้วพ่ะย่ะค่ะ รูปกายกับเสี้ยวจิตของภูตแห่งโอสถผูกติดอยู่กับต้นไม้แห่งช
