เหลียนหลิงซือมองใบหน้างดงามของตนเองในกระจก นางหวีผมมัดรวบขึ้นสูง มองรูปร่างหน้าตาของร่างนี้นับได้ว่าเป็นคุณหนูผู้บอบบาง มีใบหน้างดงามยากหาสตรีใดมาเทียบเคียง แต่ข้อจำกัดทางร่างกาย ความสามารถรวมถึงพลังปราณอ่อนจางในร่างคงไม่อาจฝึกวิถีใดได้ แม้ท่านหมอบอกนางว่าร่างกายหายดีอย่างน่าอัศจรรย์ นางก็ยังไม่อาจวางใจร่างกายอันบอบบางนี้
ร่างระหงสวมอาภรณ์สีดำสนิท นางขยับปกเสื้อให้เข้าที่ สายตาพลันเหลือบไปเห็นรอยรักของแม่ทัพหานฟง รอยประทับอ่อนจางยังปรากฎที่ซอกคอ อีกหลายรอยบนเนินอก ภาพสังวาสระหว่างนางกับสามีผุดขึ้นในมโนภาพ ความหวามไหว ความกระสันรัญจวนที่เขาฝากไว้ช่างตราตรึงจนยากจะลบลืม
‘นี่มันความรู้สึกอันใดกัน’
นางได้แต่ด่าตัวเองอยู่ในใจ เหลียนหลิงซือสะบัดศีรษะไล่ภาพลามกออกไปจากห้วงความคิด นางรีบรุดออกไปภายนอกทันที
ระหว่างยืนรอซีหยวนกับซีห่าว นางได้แต่คิดหนักใจเรื่องการเริ่มต้นฝึกวิถีมาร ทุกสิ่งทุกอ
