จอมมารฉีเคอสะบัดไอพลังสีดำเข้มฟุ้งขึ้นรอบบริเวณป่าอาถรรพ์ ร่างแข็งทื่อของซีหยวนกับซีห่าวล้มลงนอนโอดโอยอยู่บนพื้นอย่างหมดสภาพ พวกเขาเจ็บร้าวไปทั้งกายราวกับถูกป่นกระดูกทั้งเป็น ผู้คุ้มกันทั้งสองของนางมารน้อยกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างดูไม่จืด พวกเขาลืมตามองฉีเคอแล้วทำหน้าเลิกลั่ก
“คุณหนูเล่า ท่านเห็นคุณหนูของพวกข้าบ้างหรือไม่” ซีหยวนรีบหยัดกายขึ้นจากพื้น กายยังเจ็บร้าวไปทั้งร่าง
“นางอยู่ที่ตำหนักมืด รีบตามนางไปหรืออยากตายอยู่ตรงนี้ก็ตามใจ”
“นางผ่านป่าอาถรรพ์ไปได้อย่างไร” ซีห่าวรีบถามจอมมาร
“ข้าพานางผ่านป่าไปเอง” จอมมารเอ่ยตอบ
“ท่านช่วยพาพวกข้าผ่านป่านี้ไปบ้างได้หรือไม่” ซีหยวนหน้าแหย
แต่จะทำอย่างไรได้ หากไม่ขอความเมตตาจากบุรุษผู้นี้ พวกเขาคงต้องตายอยู่ในป่าอาถรรพ์เป็นแน่ เมื่อสัตว์ร้ายในป่าเห็นฉีเคอปรากฎกายพวกมันรีบวิ่งหนีหากจุกตูดหนีไปแทบไม่ทัน
“ย่อมได้” จอมมารกระตุกยิ้มมุมปาก
มือหนาใหญ่
