“เรื่องงานระหว่างของเรา หรือว่าเรื่องส่วนตัวครับ ขอโทษที่ผมต้องถาม เพราะเท่าที่ดู เหมือนว่าเค้กไม่ได้อยากจะคุยกับคุณหมอเท่าไร” ปริญรีบไปยืนเคียงข้างหญิงสาวเพื่อแสดงจุดยืนของตน
“หึ จะเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว อันนี้ ผมคุยกับเค้กเอง เพราะมันไม่เกี่ยวกับคุณ” ธามไทอดไม่ได้ที่จะค่อนขอดปริญ มันคิดว่าตัวเองเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขมมิกา
“เกี่ยวสิครับ อย่าลืมว่า ตอนนี้ เค้กเป็นเลขาฯ ของผมแล้ว ไม่ใช่เลขาฯ ของคุณ” ปริญพูดด้วยท่าทีกวนประสาทอย่างไม่ยอมง่ายๆ เหมือนกัน
“งั้นก็ลองถามเค้กดูว่า ผมกับเธอเราเคยเป็นอะไรกัน มากกว่าที่คุณคิดด้วยซ้ำ” ฝ่ายมาเยือนพูดตอกกลับเจ้าถิ่น ทั้งที่ไม่เคยอยากเอาเรื่องนี้มาบีบใคร แต่ในเมื่อปริญอยากมายุ่งกับผู้หญิงของเขานัก ก็ต้องป่าวประกาศให้มันรู้ว่า เขมมิกาเป็นของหมอธามไทคนเดียว
“แล้วยังไงครับ เพราะมันคืออดีต” ปริญอยากจะเข้าไปชกหน้าธามไทสักหมัด
