ตอนที่ 9 ขอโทษซะ
1760 คำ
"เลย์ลา เดี๋ยวเรายกเครื่องดื่ม ไปเสิร์ฟให้ลูกค้าโต๊ะ A หน่อยนะ"
"ได้เลยค่ะ" เลย์ลาที่กำลังยืนเช็ดแก้วอยู่ยิ้มตอบพี่พนักงานอีกคน ก่อนจะสาวเท้าเดินไปยกถาดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขึ้นมาถือไว้ด้วยท่าทีทะมัดทะแมง เลย์ลาสาวเท้าเล็ก ๆ ของเธอเดินตรงไปที่โต๊ะอีกโซนก่อนจะเดินตรงเข้าไปโต๊ะ A ที่มีลูกค้านั่งอยู่สามคน
"ขออนุญาตเสิร์ฟเครื่องดื่มนะคะ" เลย์ลาพูดขึ้นก่อนจะค่อย ๆ หยิบแก้วออกจากถาดทีละแก้วและนำไปวางลงบนโต๊ะ แต่ทว่าเลย์ลาก็ต้องสะดุ้งตัวตกใจเมื่อจู่ ๆ ลูกค้าคนหนึ่งในโต๊ะใช้มือมาจับแขนเล็กของเธอเบา ๆ พร้อมกับค่อย ๆ ลูบไปมา
"ตะ ต้องการอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่าคะคุณลูกค้า" เลย์ลาเอ่ยตอบพร้อมกับพยายามเอาแขนตัวเองหลบ มืออีกข้างก็รีบยกแก้วเครื่องดื่มวางบนโต๊ะจนครบทุกแก้ว
พอเสิร์ฟออเดอร์เรียบร้อยเลย์ลาก็รีบเบี่ยงตัวพยายามจะถอยหนีลูกค้าคนนั้น
หมับ!
"มานั่งเล่นกับเสี่ยสักแป๊บสิ" เสี่ยคนที่ลูบแขนเลย์ลาดึงรั้งเธอไว้แถมยังพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มอ่อน แววตาของเขาที่มองเลย์ลาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์
"อะ เอ่อ หนูมีงานที่ต้องไปทำต่อค่ะ" เลย์ลายกยิ้มบาง ๆ ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงใจเย็นแต่ทว่าเสี่ยมือไวคนนั้นยังคงจับแขนเล็กขอเลย์ลาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
"รบกวนปล่อยแขนหน่อยนะคะ หนูต้องกลับไปทำงานค่ะ"
"สวยนะ พูดจาก็เพราะ…" เสี่ยคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกับลวนลามเธอด้วยสายตาและคำพูด ทำเอาเลย์ลาเม้มปากตัวเองแน่น ความรู้สึกของเธอเต็มไปด้วยความอึดอัดใจ
"…หุ่นก็ดี" พอเสี่ยพูดจบประโยคนี้ เขาก็ใช้มือที่จับแขนเลย์ลาอยู่ก็ลูบไปที่ก้นของเธอ ทำเอาเลย์ลาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ
"ทำบ้าอะไรของคุณ!" เลย์ลาเอ่ยเสียงดังลั่นด้วยความไม่พอใจก่อนจะผลักเสี่ยคนนั้นออกอย่างแรงจนเขาหงายท้องตกจากเก้าอี้ สถานการณ์ในตอนนั้นทำให้แขกทุกคนจับจ้องไปที่เธอ
เสี่ยคนนั้นดันตัวเองลุกขึ้นมาจากพื้นด้วยท่าทีหัวเสีย เขารู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก พอลุกยืนขึ้นได้ก็แหกปากอาละวาดเสียงดังลั่นทันที
"บริการแขกยังไงถึงปล่อยให้พนักงานเสิร์ฟมาทำร้ายแขกวีไอพีแบบกูวะ"
"เพราะคุณมาลวนลามหนูก่อนต่างหาก!"
ตึกตึก
เมื่อผู้จัดการของบาร์ที่ได้ยินเสียงโวยวายก็รีบวิ่งเข้ามาด้วยความตกใจ แต่ทว่ากับมีเสียงของสองเท้าหนักของใครบางคนเดินเข้ามาด้วย
"มีอะไรกัน" เสียงทุ้มทรงอำนาจของฟาริคเอ่ยดังขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมองกันเป็นตาเดียว แต่ทว่ากลับไม่มีใครกล้าเอ่ยปากตอบกลับเขาไปสักคน
"ถาม ไม่มีปากกันเหรอ"
"เป็นหัวหน้าใช่มั้ย มาก็ดี หัดอบรมสั่งสอนลูกน้องของตัวเองบ้าง กล้าดียังไงมาทำร้ายแขก ฉันลูกค้าวีไอพีรู้ไว้ซะด้วย" เสี่ยคนนั้นพูดขึ้นด้วยท่าทีหัวเสีย มือก็ชี้หน้าเลย์ลาเหมือนกับว่าเธอเป็นคนผิด
"แต่คุณมาลวนลามหนู คุณมาจับเนื้อต้องตัวหนูทั้งที่หนูไม่ได้อนุญาตและหนูก็ปฏิเสธไปชัดเจนแล้ว"
เลย์ลาเอ่ยขึ้นอย่างไม่ยอม ฟาริคที่เห็นแบบนั้นก็ตวัดสายตาไปมองหน้าเสี่ยคนนั้นด้วยแววตายากที่จะคาดเดาเมื่อได้ยินคำพูดของเลย์ลาที่เอ่ยพูดว่าเสี่ยคนนั้นได้ทำอะไรเธอไว้บ้าง ไม่เว้นแม้กระทั่งแขกคนอื่น ๆ ที่เริ่มซุบซิบนินทาในพฤติกรรมแย่ ๆ ของเสี่ยคนนี้
พอเห็นสายตาของทุกคนที่มอง เสี่ยโรคจิตก็เริ่มรู้สึกเสียหน้าและเริ่มอับอายจึงเริ่มแสดงท่าทีโวยวายใหญ่โต
"ทำไมวะ เป็นแค่เด็กเสิร์ฟ ฉันจับก้นนิดหน่อยมันจะตายเลยรึไง ทำงานแบบนี้ไม่รู้เหรอว่าต้องเจอเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว"
"เป็นเจ้านาย รู้ใช่มั้ยว่าใครควรจะขอโทษใคร" ตอนนั้นฟาริคที่มองหน้าเสี่ยคนนั้นก็เลื่อนสายตาไปมองที่เลย์ลาแทน
"ขอโทษซะ" คำพูดของฟาริคทำเอาเลย์ลาที่กำลังก้มหน้าอยู่ชะงักเงยหน้าไปมองเขา
"มาสิ มาขอโทษฉัน ไหว้ลงที่ตรงนี้แล้วฉันจะให้อภัย" เสี่ยคนนั้นใช้มือตบที่อกตัวเองและยกยิ้มมุมปากพูดออกมาด้วยสีหน้าพึงพอใจ เลย์ลาที่ได้ยินกัดปากตัวเองแน่นด้วยความรู้สึกโกรธเป็นที่สุด แต่เธอต้องข่มอารมณ์ตัวเองไว้
ขณะที่เลย์ลากำลังจะก้าวเดินไป ฟาริคก็ตวัดสายตาไปมองเสี่ยคนนั้นที่ยืนยิ้มเย้ยหยันอยู่
"ขอโทษเธอซะสิ"
คำพูดของฟาริคทำเอาทุกคนที่ได้ยินชะงัก เลย์ลาเหลือบตาไปมองหน้าฟาริค ส่วนฟาริคก็จ้องหน้าเสี่ยคนนั้นด้วยสายตาเรียบนิ่งและรอให้เขาเอ่ยคำขอโทษเลย์ลา
"คะ คุณพูดอะไรของคุณ"
"ที่พูดไปมันเข้าใจยากตรงไหน ฉันบอกให้แกขอโทษเธอซะ" ฟาริคพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง นัยน์ตาคมฉายออกมาถึงความน่ากลัว
"ปากอมอะไรไว้อยู่ถึงไม่พูดออกมาสักที"
"เฮ้ย! กูเป็นแขกนะเว้ย ที่นี่ดูแลแขกกันแบบนี้เหรอวะ เจ้าของอยู่ไหน ไปเรียกมาคุยกับกูดิ กูเนี่ยรู้จักเจ้าของที่นี่นะบอกไว้ก่อน…"
"…ทำงานแบบนี้มึงเตรียมตกงานกันได้เลย" เมื่อเสี่ยหน้าใหญ่ไม่ยอมที่จะเสียหน้า ก็ยิ่งทำตัวกร่างเขาโวยวายเสียงดังพร้อมกับไล่ชี้หน้าพนักงานทุกคน
"เจ้าของก็อยู่ตรงหน้ามึงนี่ไง" ฟาริคเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบอีกครั้ง พร้อมกับจ้องหน้าเสี่ยคนนั้นนิ่ง
"ลูอิส ให้คนมาลากตัวมันออกไปแล้วก็จัดการแบนมันไปตลอดชีวิต ห้ามให้มันเข้ามาที่กาสิโนของเราอีก" ฟาริคเอ่ยออกคำสั่งกับลูอิสจากนั้นไม่ถึงนาทีก็มีการ์ดร่างใหญ่เดินเข้ามาทันที
"ปล่อย! อย่ามาจับตัวกู"
"กูบอกให้ปล่อยไง!!"
เสี่ยคนนั้นหัวเสียเพราะรู้สึกขายหน้าอย่างหนัก เพื่อนที่มาด้วยก็ลุกหนีไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เขาโกรธจนไร้สติทำให้เสี่ยโรคจิตคนนั้นเอื้อมไปคว้าแก้วใบหนึ่งปาลงพื้น หวังจะทำลายข้าวของและสร้างความเสียหาย
เพล้ง!
"อ๊ะ!" แต่ทว่าเศษแก้วพวกนั้นกระเด็นมาบาดช่วงขาของเลย์ลาเข้าอย่างจัง จนทำให้ขาเรียวของเธอมีเลือดไหลซึมออกมา
"ตะ ตายแล้วเลย์ลา!" พี่ผู้จัดการเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเหลือบไปเห็นเลือดค่อย ๆ ไหลซึมออกมา ฟาริคเองก็ใช้สายตามองไปที่แผลเลย์ลาด้วยสายตาเรียบนิ่ง
"เอาตัวมันออกไป" เขาเอ่ยบอกการ์ดของตัวเองก่อนจะหันไปพูดกับเลย์ลา
"ส่วนเธอมากับฉัน"
เลย์ลาที่ได้ยินก็ก้มหน้าและรีบเดินตามฟาริคออกไปทันที
"น้องเพิ่งมาใหม่ โดนคุณฟาริคเรียกไปดุแบบนั้นเดี๋ยวก็ยื่นใบลาออกพอดี"
"ดูหน้าคุณฟาริคเมื่อกี้ก่อน อาจจะเรียกไปไล่ออกก็ได้นะ"
"นั่นสิแก น่าสงสารน้องจริง ๆ เลย คุณฟาริคยิ่งดุมากด้วย ไม่เคยเห็นเขาเรียกพนักงานคนไหนไปคุยเองเลยนะ"
"เวรกรรมของเด็กใหม่มันจริง ๆ"
ด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ทำให้พนักงานหลายคนต่างพากันซุบซิบถึงเลย์ลาด้วยความเห็นอกเห็นใจ
ห้องทำงานฟาริค
"เลย์ลาขอโทษค่ะ เลย์ลาไม่ได้ตั้งใจที่จะสร้างความวุ่นวายให้คุณฟาริคเลยนะคะ"
เลย์ลายืนกุมมือตัวเองแน่น เธอพยายามที่จะอธิบายเรื่องทั้งหมดจนลืมสนใจเลือดสีแดงสดที่ไหลออกมาจากแผลตรงขาของตัวเอง ถึงมันจะไม่เยอะมากแต่มันก็คงสร้างความเจ็บปวดให้กับเธอไม่น้อย
"นั่งลงเลย์ลา"
"คุณฟาริคฟังเลย์ลาก่อนได้มั้ยคะ เลย์ลาขอโทษจริง ๆ ที่เลย์ลาไม่ควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ดีกว่านี้ เลย์ลาไม่ได้ตั้งใจทำให้มันเป็น…"
"ฉันบอกให้นั่งลงไงเลย์ลา" น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นมาทำเอาเลย์ลากลืนคำที่จะพูดลงคอ เธอสาวเท้าเดินไปนั่งลงที่โซฟาตามคำสั่งของฟาริค
ส่วนฟาริคสาวเท้าไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองด้วยสีหน้าเรียบนิ่งทำเอาเลย์ลาเม้มปากแน่น ใจของเธอตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขาคงจะเอาเอกสารไล่ออกมาให้เธอเซ็นเป็นแน่ พอเห็นแบบนั้นเลย์ลาก็ได้แต่ก้มหน้างุดยอมรับชะตากรรมของตัวเอง
ตึกตึก
ไม่นานเสียงสองเท้าของฟาริคก็เดินเข้ามาหาเธอ เลย์ลาที่นั่งก้มหน้าอยู่กำลังจะเงยหน้าไปมองแต่เธอก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าฟาริคถือกล่องปฐมพยาบาลไว้ในมือ
ดวงตาเป็นกังวลของเธอชะงักก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นแววตาแปลกใจ เธอหลุบมองคนตัวสูงที่กำลังนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าตัวเองอย่างคาดไม่ถึง
"เจ็บหรือเปล่า" เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนเคย ดูไม่ได้สนใจไยดี แต่ทว่าการกระทำกลับสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง เพราะฟาริคกำลังเปิดกล่องปฐมพยาบาลและเริ่มทำแผลให้กับเธอ
"ฉันถามว่าเจ็บมั้ย"
"นะ นิดหน่อยค่ะ" เลย์ลาเอ่ยตอบแววตาของเธอเต็มไปด้วยความประหม่าและแปลกใจ
เขาไม่ดุเธอสักคำแถมยังทำแผลให้เธออย่างตั้งใจ
เขามีท่าทีและคำพูดที่เย็นชาตลอด แต่การกระทำของเขากลับสวนทางลักษณะภายนอกที่เขาเผยออกมา เพราะสำหรับเธอแล้วเขาทั้งอบอุ่นและอ่อนโยนต่อเธอมาโดยตลอด ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันจนถึงวันนี้
ในใจเธอลึก ๆ เริ่มอยากจะรู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ เขาที่สมบูรณ์แบบในทุก ๆ ด้านแบบนั้นกำลังคิดยังไงกับเธอในตอนนี้
- ผู้เขียน
