ร่างเล็กรีบลุกจากเตียงแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ รมิตากดล็อกกลอนประตูเสร็จแล้วก็ทิ้งตัวลงนั่งเคาน์เตอร์ที่มีไว้สำหรับวางของ ใบหน้าสวยที่ปั้นยิ้มหุบลงทันทีเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดข้อความไปหาแป๋วแหวว
หน้าจอมือถือเริ่มเลือนรางเพราะหยาดน้ำตาที่กำลังไหลรินออกมาสองตาคู่สวย ริมฝีปากบางขบเม้มไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดออกไป
เมื่อได้รับข้อความตอบกลับรมิตารีบเช็ดน้ำตาออก พาตัวเองไปอยู่ใต้ฝักบัวแล้วกดเปิดน้ำเย็นๆ ราดลงมาที่หัว ชำระล้างความเสียใจออกไปให้หมด
ไม่มีแล้วเลขาบนเตียง
ไม่มีแล้วนางบำเรอ
ไม่มีแล้วคู่นอน
เธอจะกลับไปเป็นรมิตาคนเดิม ที่ปราศจากคำครหาพวกนั้น จะกลับไปอยู่ที่บ้านสวนกับยายและน้องสาว
“ทำไมใส่ชุดนั้น” คนป่วยบนเตียงเอ่ยถามเมื่อเห็นรมิตากลับออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดแบบเดียวกับเขา
“ก็เสื้อมิตาเปียกนี่คะ มิตายืมเสื้อคุณตัวหนึ่งไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ”
“จริงๆ เธอไม่ต้องใส่ก็ได้นะยังไงก็ไม่มีใครเข้ามา
