ตอนที่ 8 น้องพสุโกดคุณลุง!
1071 คำ
กลับมาในตอนนี้ที่เพลิงกำลังนั่งมองเด็กน้อยที่กอดขาไฟ น้องชายเขาไว้แน่น ทั้งยังมองมาที่เขาด้วยสีหน้าเอาแต่ใจ
“มานี่มา” เพลิงเอ่ยพลางอ้าแขนออกเพื่อรับตัวเด็กตรงหน้ามาหา แต่ก็ไม่ได้ผล น้องพสุยังคงกอดขาไฟไว้แน่น แถมยังพยายามจะถอยตัวหลบไปอยู่หลังอาไฟเรื่อย ๆ จนไฟเองเป็นฝ่ายยกตัวขึ้นไปอุ้มไว้
ไม่รู้เพราะอะไร ถ้าเด็กตรงหน้าคือลูกเขา แต่กลับไม่ไว้ใจเขาที่พยายามคุยด้วย ไปไว้ใจไฟที่เอาแต่พูดด่าเขาแทน
“น้องโกดคุณลุง!”
“คุณลุงยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย จะมาโกรธกันเรื่องอะไร” ร่างแกร่งหยัดตัวลุกไปยืนตรงหน้าเด็กน้อยที่โดนน้องชายโอบอุ้มไว้แล้วเอ่ยถามไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน..
“ทำมายคุณแม่คุยกับคุณลุงแล้วคุณแม่พูดแบบนั้น เสียงคุณแม่เหมือนจะร้องห้าย น้องโกด ทำมายต้องดุคุณแม่น้อง”
“ไม่ได้ดุเลยสักนิด เอาอะไรมาดุ”
“แล้วมึงพูดกับเด็กแบบนี้หรือไง พูดไม่มีหางเสียง ทำคิ้วขมวด หนวดไม่โกน อย่าว่าแต่หลาน ถ้าไม่ใช่พี่ กูก็กลัวเหมือนกัน”
“ช่าย ๆ คุณอาชื่ออะไรคับ คุณอาพูดเหมือนรู้ใจน้องเลย” น้องพสุรีบหันหน้าหาคนที่อุ้มไว้ พูดถามด้วยความสนใจ
“เรียกอาไฟก็ได้ครับ”
“อาไฟคับ น้องชอบอาไฟ”
“ขอบคุณครับสุดหล่อ”
“อาไฟพาน้องลงปัยรอคุณแม่ได้ม่าย อย่าให้คุณแม่มาเจอคุณลุงขี้ดุ น้องม่ายอยากให้คุณแม่โดนดุ”
“ไม่ได้ครับ” เป็นเพลิงที่เอ่ยขัดคำขอของน้องพสุขึ้นมา “คุณลุงอยากเจอคุณแม่น้อง แล้วคุณลุงสัญญาว่าจะไม่ดุ..ครับ” พูดร่ายยาวก่อนจะรีบจบประโยคด้วยคำว่าครับ “ส่วนเมื่อกี้ ไม่รู้เผลอดุไปตอนไหน คุณลุงขอโทษ..ครับ”
“แบบนี้น้องให้อภัยนะคับ ทำผิดต้องขอโทด น้องจะยอมรอคุณแม่กับคุณลุง” เมื่อเคลียร์กับเด็กน้อยลงตัวแล้ว ไฟเองถึงจะปล่อยให้ลูกพี่ชาย..อ่า จะว่าลูกพี่ชายก็ไม่กล้าจะพูดออกมาเต็มปาก แม้หน้าจะบอกดีเอ็นเอชัดมากก็เถอะ
ไฟปล่อยน้องพสุลงจากอ้อมกอด ให้เพลิงได้รับช่วงต่อรับเด็กน้อยไปอุ้มไว้ เขาใช้เวลาตอนนี้มองสำรวจเด็กในอ้อมแขน ตั้งแต่ใบหน้าลงมาจนถึงเสื้อผ้าที่ใส่ ใช้เวลาชวนคุยเพื่อพยายามที่จะทำความรู้จักให้เด็กคนนี้เริ่มผ่อนคลายกับเขามากขึ้น
จนมาถึงเวลาที่เขารอ…
ประตูห้องทำงานถูกเปิดเข้ามาโดยลิน ลลินน์ คนที่เขาสั่งคนตามหามานานหลายปี
ลินวิ่งเข้ามาในห้องทำงานเขาทั้งน้ำตา ทันทีที่เห็นลูกชายที่เขาอุ้มไว้ก็ยิ่งดูตกใจ รีบตรงเข้ามาเพื่อแย่งพสุไปจากอ้อมอกเขาทันที
“น้องเป็นอะไรไหมคะ เขาได้ทำอะไรน้องไหมลูก” คำถามที่เอ่ยถามลูกชายขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“คุณแม่ คุณแม่ร้องไห้ทำมาย ฮึก” ต่อด้วยเด็กน้อยที่เริ่มจะแบะปาก น้ำตาคลอ มองคุณแม่ตัวเองสลับมองมาหาเขาที่กำลังจ้องมองไปที่ลินไม่ละสายตา
“ให้กูอุ้มหลานออกไปก่อนแล้วคุยกันดีไหม” เป็นไฟที่ถามขึ้น..แต่ไม่ได้รับคำตอบ มีแค่ลินที่รีบกอดตัวลูกชายตัวเองไว้แน่น อย่างกับกลัวใครจะมาแย่งไปจากอก “อ่า งั้นกูไปก่อนแล้วกัน เจอแล้วก็คุยให้เคลียร์ ถ้าไม่เคลียร์รอบนี้ รับรอง ป๊ารู้เรื่องหลาน ป๊าตีหัวมึงแน่” ไฟว่าจบก็เดินออกจากห้องไป
ภายในห้องทำงานตอนนี้กลับมาเงียบลง จะมีก็เพียงเสียงสะอื้นจากทั้งลินและน้องพสุที่ยังดังให้ได้ยินอยู่เป็นระยะ
“หายไปไหนมา” และเป็นคำถามแรกที่เพลิงเลือกจะถามออกไป เขาทั้งส่งคนตามหา ทั้งออกตามหาด้วยตัวเอง พยายามสืบหาจากทุกที่แต่ไร้วี่แวว เขาไม่เคยเจอลินแม้แต่เงา ทั้งที่อำนาจเขาล้นมือ ต้นตระกูลเขามีคนและกำลังมากพอที่จะตามหาผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แค่นี้เจอได้แม้แค่วันเดียวด้วยซ้ำ แต่กับลินกลับทำไม่ได้
“ถ้าไม่มีอะไร ฉันขอตัว” ลินพูดขณะที่อุ้มพาลูกชาย กำลังจะเดินออกจากห้องไป แต่เป็นเพลิงที่รีบวิ่งเข้าไปรั้งตัวทั้งคู่เอาไว้
“ลูกฉันใช่ไหม”
“ไม่ใช่” คำตอบที่พูดตอบกลับขึ้นมาแบบทันควัน..
“ใช่ พสุเป็นคนบอกกับฉันเองว่าคุณพ่อเขาชื่อเพลิง ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วมันจะเป็นหมาที่ไหน”
“แล้วคิดว่าชื่อเพลิงมันมีคนเดียวในโลกเหรอคะ”
“คุยกันดี ๆ ได้ไหมลิน ลูกทั้งคน มันใช่เรื่องเล่น ๆ หรือไง”
“ฉันไม่เคยเอาลูกมาเรียกร้องอะไรจากคุณ แม้แต่ความเป็นพ่อแบบที่คุณเคยดูถูกไว้ คุณขอให้ฉันไปให้พ้นหน้า ฉันก็ไปแล้ว ถึงคราวฉันขอคุณบ้างได้ไหม…อย่ามายุ่งกับดวงใจของฉัน ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้คุณเดือดร้อนเลย ขอแค่อย่ายุ่งกับเด็กคนนี้” คำพูดร่ายยาวพูดทั้งน้ำตา และเหมือนจะเป็นคำพูดที่ช่วยย้ำเตือนความทรงจำเมื่อหลายปีก่อนให้เขาได้ดี วันที่เขาพูดว่าลินไปเพราะอารมณ์โมโหที่เจอลินอยู่กับผู้ชายคนอื่น วันที่เขาไล่ลินไปเพราะความโง่เขลา
“แปลว่าน้องพสุคือลูกฉันจริง ๆ”
“ขอร้องคุณเพลิง ฉันจะไปให้ไกลกว่านี้ อย่าเอาลูกไปจากฉันเลย”
“เธอเห็นฉันเป็นคนยังไงกันลิน ฉันดูใจร้ายขนาดนั้นเลยรึไง”
“…”
“ช่าย! คุณลุงใจร้าย คุณลุงดุคุณแม่ น้องโกดคุณลุง!” คนเป็นแม่เงียบ แต่ดันเป็นคนลูกที่พูดขึ้นมาด้วยท่าทีไม่พอใจ “คุณลุงเป็นใคร มาทำคุณแม่น้องร้องไห้ น้องโกดคุณลุงพันปี!”
- ผู้เขียน
