2 ปักรักลงใจ
1178 คำ
ณ โรงพยาบาล
"จริงๆ คนไข้ รักษาโรคลิ้นหัวใจมาสักพักแล้วนะคะ คุณหมอติดตามอาการมาตลอด" พยาบาลหน้าห้องเอ่ยบอก
"ทำไมฉันไม่เคยรู้เลย แล้วคุณหมอที่รักษาคุณพ่อตอนนี้อยู่ที่ไหนคะ จะหาวิธีรักษาต่อยังไงให้หายเป็นปกติ"
"คุณหมอเพิ่งไปตรวจคุณมนตรีเสร็จ ก็ไปตรวจคนไข้ที่ชั้นอื่นต่อ น่าจะช่วงบ่ายถึงจะเข้ามาอีกนะคะ"
"นี่ฉันต้องรออย่างเดียวเลยหรอคะ ระดับแพคเกจรักษาเลือกอะไรไม่ได้เลยเหรอ?" พลอยไพลินเริ่มมีน้ำเสียงโวยวายขึ้น เมื่อเธอจำได้ว่าบิดาซื้อการรักษาชั้นพิเศษเตรียมการไว้
"คนไข้ในเคสที่คุณหมอรับดูแลไว้ค่อนข้างเยอะนะคะ ไม่ได้เกี่ยงเรื่องคนไข้เลยค่ะ ติดตามระดับอาการคนไข้ตลอดเวลา" พยาบาลเอ่ยบอกอย่างใจเย็น
"ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณพยาบาล คุณพลอยร้อนใจห่วงอาการของคุณพ่อมาก งั้นเดียวเราจะไปรอหมอที่ห้องนะคะ" เลขารีบแทรกบทสนทนา ก่อนจะประคองเจ้านายเข้าห้องไป
เธอนั่งลงข้างเตียง เอื้อมไปกุมมือเมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อนอนหลับอยู่ คนที่แสดงให้เธอเห็นมาตลอดว่าแข็งแรง เวลานี้กลับนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง น้ำตาใสๆ หยดลงมา ก่อนจะปาดน้ำตาแล้วเอ่ยขึ้น
"คุณเปรมช่วยหาโรงพยาบาลที่ดีที่สุดสำหรับโรคหัวใจหน่อยค่ะ"
"ได้ค่ะคุณพลอย ขอเปรมไปคุยข้างนอกนะคะ
"ค่ะ"
แอร๊ด!!! กระทั่งเวลาผ่านไม่นานเสียงเปิดประตูดังขึ้น
"ว่ายังไงคะคุณเปรมได้โรงพยาบาลหรือยัง" หญิงสาวยังคงก้มหน้าอ่านงานเอกสารผ่านสมาร์ทโฟน ตรงโซฟาที่นั่งเฝ้าคนป่วย
"ผมหมอการันต์ เป็นแพทย์เฉพาะทางที่รักษาคุณมนตรีอยู่ครับ" หมอหนุ่มอธิบายน้ำเสียงเรียบ จ้องมองสุภาพไปที่ลูกสาวคนป่วย ไม่ทันเห็นใบหน้าดี
"อ้าวคุณ!!!/นาย!!!" คำอุทานออกมาจากปากทั้งสองพร้อมกัน
"อย่าบอกนะคุณรักษาพ่อฉันเหรอ?" หญิงสาวรีบลุกขึ้นอย่างตกใจ ชายหนุ่มคนนี้เคยเดินชนตอนอยู่สนามบินครั้งก่อน ค่อนข้างซุ่มซ่ามและเชื่องช้าจะไปมีไฟในการรักษาได้ยังไง
"บังเอิญจังเลยนะครับ" หมอหนุ่มส่งยิ้มอ่อนให้ คนไข้เริ่มลืมตาดันตัวขึ้น ลูกสาววิ่งเข้าไปช่วยประคองพร้อมกับหมอผู้รักษา
"คุณลุงมีอาการอะไรบ้างไหมครับ" เขาบอกก่อนจะเริ่มตรวจเช็คร่างกาย ทว่า...
"คุณเป็นหมอจริงๆ หรือเปล่า?" หญิงสาวบอกกระฉับกระเฉง ปานครุ่นคิดก่อนหน้าดีแล้ว
"พลอย!ทำไมถามอย่างนั้นละลูก คุณหมอกำลังรักษาพ่ออยู่นะ" ผู้เป็นพ่อพยามอธิบายบอก
"คุณลุงต้องพักผ่อนและทำใจสบายทานยาให้ตรงตามเวลานะครับ ไม่ควรจะมีเรื่องเครียดให้ไม่สบายใจ"
"นายเป็นหมอก็ต้องรักษาให้หายสิ ไม่ใช่แค่สั่งยากับบอกให้ดูแลตัวเอง" ใบหน้าสวยหันจ้องหมอหนุ่มแทน
"ครับผมเป็นหมอ ผมทำเต็มที่ในขั้นตอนการรักษา แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นการดูแลคนไข้ก็สำคัญนะครับ" น้ำเสียงเริ่มเข้มขึ้นหลังพยามอดกลั้นต่อญาติคนไข้
แต่ก่อนที่หญิงสาวจะเริ่มเอ่ยปาก ผู้เป็นพ่อก็ชิ่งเอ่ยตัดบท
"พลอยลูกกลับไปเคลียร์งานแทนพ่อเถอะ มันคงจะยุ่งน่าดู"
"ค่ะพ่อ ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ พลอยจะให้ป้านิ่มมาอยู่เป็นเพื่อน" ลูกสาวจำใจยอมทำตาม แล้วหันมาหอมแก้มพ่อสุดที่รัก ไม่ลืมส่งสายตาเขม็งไปทางหมอหน้าอ่อน รีบก้าวส้นสูงปลายแหลมเดินออกจากห้องไป
@ โรงพยาบาลชื่อดัง
กว่าพลอยไพลินจะเสร็จงาน จนเดินทางมาถึงโรงพยาบาลวันนี้ค่อนข้างดึก เธอหยุดยืนด้านหน้าห้องคนป่วย มองดูแสงไฟดับสนิทแล้ว
จึงเลือกไม่กวนเวลาพักผ่อน เดินลงไปนั่งจิบกาแฟตรงห้องโถงใหญ่ ในช่วงบรรยากาศเงียบสงบ ดวงตากลมโตเริ่มหรี่ลง
แต่เป็นจังหวะเดียวกันกับ...หมอการันต์เดินผ่านมาเห็นพอดี ก่อนจะถือวิสาสะนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโต๊ะกับเธอ เพื่อปรับความเข้าใจในการรักษาของบิดา
"คุณจะขึ้นไปเฝ้าคุณลงเหรอ?" หญิงสาวลืมตาขึ้นอย่างตกใจ
"ไม่ใช่เรื่องของนาย"
"แต่ผมเป็นหมอนะ ให้คำแนะนำวิธีการดูแลได้" หมอหนุ่มจ้องหน้าสวย
"หน้าฉันมันดูโง่เหรอ"
"ผมยังไม่ได้พูดเลย คุณดูคิดไปไกลจัง"
"นี่คุณ!!!" คิ้วมนสวยขมวดยุ่ง
"เอาเป็นว่า ไว้คุณว่างเมื่อไหร่ ค่อยมาคุยแบบสันติวิธีขั้นตอนรักษาคุณลุงนะครับ"
"ชิ!!" เธอหันหน้าหนีตอนหมอหนุ่มลุกขึ้น
_วันต่อมา
_บริษัท
"ในเครือของเรายังไม่เคยเจอการทุจริตเลยเหรอ?" นักธุรกิจสาวถามจริงจัง เมื่อแฟ้มเอกสารบนโต๊ะมาชันพบพิรุธข้อต่างๆ มากมาย
"คุณพลอยไพลินสงสัยตรงไหนหรือเปล่าคะ?"
"พลอยว่าน่ายังไม่มีใครสังเกตุซะมากกว่าค่ะ ข้อมูลพวกนี้มันแย้งกันจนเห็นได้ชัด" เธอเลยเปิดหน้ากระดาษให้เลขาช่วยตรวจดู จนอีกฝ่ายมีสีหน้าเจื่อน เพราะมันกำลังเป็นสิ่งร้ายแรงในบริษัท
"เรื่องนี้เปรมก็เพิ่งทราบค่ะ แต่เราลองค้นข้อมูลอีกหน่อยไหมคะ"
"ก็ดีค่ะ แต่อย่าเพิ่งให้ใครทราบนะคะ พลอยไม่อยากรับฟังใครตอนนี้"
"ได้ค่ะ เปรมจะทำให้เรื่องเงียบที่สุดนะคะ"
"ค่ะ แล้วจัดการเรื่องการประชุมผู้ถือหุ้นด้วย ว่าคุณพ่อไม่สะดวกเข้าประชุม"
"ได้เลยค่ะ คุณพลอยสั่งแบบไหน เปรมจะทำตามคำสั่งเป๊ะ" เลขารีบเดินมาข้างโต๊ะเจ้านาย จับขาแว่นขยับมองสิ่งแปลกปลอม นั่นก็คือฝุ่นแล้วหยิบทิชชู่เช็ด
"จริงอย่างที่คุณพ่อบอกนะคะ ว่าคุณเปรมเป็นคนละเอียด" พลอยเอ่ยชม ซึ่งเธอมีนิสัยละเอียดกว่า แค่เป่าลมเบาๆ ฝุ่นพวกนั้นก็กระจายหาย
"ค่ะ แต่คุณพลอยถี่ยิบเลย"
ก็อก! ก็อก!
"เชิญค่ะ"
"พอดีเราแวะมาแถวนี้หน่ะ เลยซื้อคุ๊กกี้หน้ามหาลัยที่พลอยชอบมาฝาก" ที่แท้เป็นเพื่อนชายคนสนิทของเธอตั้งสมัยมหาลัย เขาคือนาย พิพัฒน์ วรีนิล เป็นนักธุรกิจในเครือของครอบครัวเธอเช่นกัน ซึ่งสานสัมพันธ์กันมาหลายรุ่น
"ขอบใจนะพัฒน์ นั่งลงคุยกันก่อนสิ" ชายหนุ่มนั่งลงตรงข้ามโต๊ะเธอ
"พลอยไม่ได้ผ่านแถวนั้นเลย ช่วงนี้เข้าออกบริษัทมากกว่าบ้านเสียอีก"
"พัฒน์ว่าพลอยหน้าซีดๆ นะ" มือหนาเอื้อมมาจับที่หน้าผากกลม หญิงสาวหยุดนิ่งชะงักไป แทบไม่มีใครได้โดนตัว
"ตัวอุ่นๆ จัง เอางี้เดียวพัฒน์รอจนพลอยเลิกงานแล้วจะแวะไปส่งที่บ้านนะ"
"รบกวนพัฒน์อีกแล้ว" ชายหนุ่มส่งยิ้มบอกถึงความรู้สึก ถึงแม้ว่าเขาจะมั่นใจว่าแอบรักพลอยไพลินตั้งแต่เรียนมหาลัยก็ไม่อาจกล้าพูดออกไป
- ผู้เขียน
