3 ปักรักลงใจ
450 คำ
@ บ้านหมอการันต์
"เป็นไงบ้างการันต์ วันนี้เหนื่อยไหมลูก" ผู้เป็นแม่ถถามอย่างอ่อนโยน ยามยกอาหารมาพร้อมแม่บ้าน เอาใจลูกชายที่ทำงานหนักมาตลอดวัน
"นิดหน่อยครับ วันนี้มีแต่ของน่าทานทั้งนั้นเลยนะครับ"
"เพื่อลูกทำไงจ๊ะ ว่าแต่ช่วงนี้มีสาวๆ คนไหนเข้าตาลูกบ้างหรือยัง?"
"ยังเลยครับ ผมกลัวว่าถ้ามีแฟนก็ดูแลเขาไม่ได้อยู่ดี"
"ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะลูก" ท่านรีบมานั่งข้างลูกชาย ความหวังที่จะเห็นเขามีครอบครัวมันดับมืดสนิท
"ผมทำงานหนักนะครับคุณแม่ก็รู้ ไหนเวลาจะดูแลคุณแม่ยังไม่มีเลย" เขาอดที่จะตักอาหารชิมไม่ได้ เมื่อฝีมือมารดาน่ารับประทานทุกอย่าง
"ให้แม่หาให้ไหมลูก ขืนแม่ตายไปใครจะอยู่ดูแลเราล่ะ"
"อย่าดีกว่าครับ คุณแม่มาทานข้าวเถอะ เดี๋ยวกินเสร็จดึกจะไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ" เขาเลยเลื่อนจานอาหารมาตรงเบื้องหน้ามารดา ปล่อยพวกคนดูแลแยกไปทำหน้าที่อย่างอื่น
"เสียดายจัง อุตส่าห์คิดถึงหน้าหลานในอนาคตรอ"
"ไว้ก่อนนะครับ ช่วงนี้ผมทำงานเยอะจริงๆ"
"งั้นพรุ่งนี้แม่ไปโรงพยาบาลนะ ไปตรวจร่างกายด้วย"
"ครับ" พอรับปากมารดาเสร็จ หมอหนุ่มก็รีบจัดการอาหารตรงหน้าด้วยความหิว
@เช้าวันใหม่
"การันต์ไปทำงานเถอะนะลูก เดี๋ยวแม่รอเจอหมอคนอื่นได้" ผู้เป็นแม่บอก ท่านเห็นคนป่วยมากมายในโรงพยาบาล เลยนึกถึงความสำคัญของหน้าที่คนเป็นหมอ อย่างเช่นลูกชาย
"ครับ แล้วถ้าตรวจเสร็จ อย่าลืมโทรหาผมนะ"
"จ้ะลูก"
"ผมไปล่ะครับ" หมอหนุ่มรีบก้มมากอดมารดา จนเขารีบเร่งเดินขึ้นลิฟท์ไปทำหน้าที่ตัวเองต่อ
"ช่วงนี้ทำไมฉันเหนื่อยอย่างนี้ล่ะ" มนตรีเอ่ยบอกทางแม่บ้านคนสนิทอย่างป้านิ่ม ขณะเข็นรถให้ท่านมายังโรงพยาบาล เพื่อจะพบหมอกับอาการที่ผิดปกติ
"คุณผู้ชายไหวไหมคะ หรือจะให้ป้าบอกไปบอกพยาบาลก่อนดี"
"ไม่ล่ะ ฉันทนไหว ดีกว่ายัยพลอยกลับมาแล้วบ่น" ท่านหลุดยิ้ม จนสายตาเหลียวไปเห็นเหมือนคนเคยรู้จัก
"มนตรี!" สีนวลถามขึ้น รีบลุกโผงผางมาหาคนบนรถเข็น
"ไม่เจอกันนานเลยนะสีนวล ยังเหมือนเดิมเชียว"
"แล้วคุณล่ะคะ แต่มาเจอกันที่โรงพยาบาลอย่างนี้ คงไม่ค่อยสบายดีหรอกใช่ไหม" คนพูดส่งเสียงแซวแกมอาย เพราะถือบัตรผู้รอรับการรักษาเช่นกัน
"ฮ่าฮ่า...งั้นเรามานั่งคุยกันหน่อยเนอะ ไหนๆ ก็รอตรวจเหมือนกัน"
- ผู้เขียน
