7
1595 คำ
“เอาเบอร์ติดต่อผู้หญิงที่นายส่งมาเมื่อคืนมาสิเบน”
‘เบน มอร์ริสัน’ ถึงกับครางในลำคออย่างแปลกใจกับคำถามนั้น เขาขยับตัวอย่างอึดอัด ทั้ง ๆ ที่เขาคิดว่าตนเองน่าจะโดนตำหนิแท้ ๆ แต่นอกจากจะไม่โดนแล้วกลับถูกถามด้วยคำถามแปลก ๆ อีกด้วย เบนจ้องมองเจ้านายหนุ่มด้วยสายตาเป็นคำถามก่อนจะย้อนถามอีกฝ่ายกลับด้วยความงุนงงสงสัยว่า
“เบอร์ใครนะครับ”
“ก็ผู้หญิงที่นายส่งมาเมื่อวานนี้ไง” จัสตินเลิกคิ้วขึ้นสูง มองอีกฝ่ายเป็นเชิงตำหนิกลาย ๆ ว่าแค่นี้ก็ทำเป็นจำไม่ได้
เบนถึงกับรู้สึกร้อนอบอ้าวทันที เขายกมือขึ้นลูบคอตนเองอย่างเสียววาบ ขนอ่อนลุกชันก่อนจะค่อย ๆ สารภาพกับผู้เป็นเจ้านายว่า
“คือ…ผมไม่ได้ส่งผู้หญิงที่ไหนขึ้นไปให้คุณเลยนะครับ พอดีว่าช่วงนั้นหายังไงก็หาไม่ได้ พอผมจะโทรแจ้งคุณก็โทรไม่ติด คุณปิดเครื่องเสียแล้ว”
คำสารภาพนั้นส่งผลให้ดวงตาสีมรกตเบิกโพลงทันควัน “แกว่าอะไรนะ!”
“คือ…ผมไม่ได้ส่งใครขึ้นไปเลยครับ คือ…”
“b***h!” เขาถึงกับสบถลั่นทันทีจนผู้ช่วยหนุ่มวัยสามสิบห้าถึงกับสะดุ้งโหยง แล้วอดเสียววาบไม่ได้เมื่อเห็นสายตาดุจัดของอีกฝ่ายและดวงหน้าถมึงทึงที่ส่งผลให้ดวงหน้าหล่อเหลาของจัสตินดุดันสมกับฉายา ‘มารร้าย’ ตามที่พวกสื่อตั้งให้!
“แกบอกว่าแกไม่ได้ส่งใครไปอย่างนั้นหรือเบน!”
“คะ…ครับ” เบนทำคอย่น คาดว่าไม่กี่วินาทีข้างหน้าเขาจะต้องถูกจอมมารขบหัวแล้วขย้ำจนขาดใจตายแน่ ๆ !
“แล้วผู้หญิงคนเมื่อคืนที่ฉันเจอคือใคร?!”
“ผม…”
“ไป๊!” มหาเศรษฐีหนุ่มถึงกับชี้นิ้วใส่หน้าอีกฝ่ายอย่างโกรธเคืองทันที “แกไปตามหาผู้หญิงคนนั้นมาให้ฉันให้ได้!”
“ครับ ๆ ”
เบนรับคำ แล้วรีบออกไปควานหาตัวผู้หญิงปริศนาคนเมื่อคืนนี้อย่างรวดเร็วโดยทันที และสถานที่แรกที่เขาต้องไปตามหาก็เห็นจะเป็นห้องรักษาความปลอดภัยเพื่อเช็คกล้องวงจรปิดก่อนเป็นอันดับแรก!
๐๐๐๐
คล้อยหลังของผู้ช่วยหนุ่ม จัสตินถึงกับทรุดลงนั่งบนเก้าอี้หนังเนื้อนุ่มของเขาด้วยความรู้สึกราวกับจะหมดแรง ให้ตายสิวะ! เขาสบถพึมพำอีกครั้งอย่างอดไม่อยู่ นี่มันเกิดวิบัติอะไรขึ้น แล้วผู้หญิงคนนั้นทำไมถึงต้องไปโผล่ที่หน้าห้องของเขาด้วย
สิ่งหนึ่งที่เขาค่อนข้างแน่ใจก็คือหล่อนจะต้องเป็นคนในบริษัทนี้นี่แหละเพราะคนที่จะขึ้นไปบนชั้นสูงสุดได้ในเวลานั้นมีไม่กี่คน หล่อนใส่ชุดพนักงานทำความสะอาด …บางทีอาจจะต้องสืบจากที่ตรงนั้น ใช่แล้ว! บริษัททำความสะอาดยังไงล่ะ! เขาคิดสะระตะอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยกโทรศัพท์ติดต่อกับผู้ช่วยของตนเองอีกครั้ง และเมื่อปลายสายกดรับสาย จัสตินก็สั่งอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วไม่รอให้เบนแม้แต่จะเอ่ยอะไรออกมา
“ผู้หญิงคนนั้นไปที่ห้องฉันราว ๆ เที่ยงคืน นายดูรูปเธอจากกล้องวงจรปิดช่วงเวลานั้น แล้วตามรอยจากบริษัททำความสะอาดที่เราจ้างมา เมื่อคืนใครเป็นคนทำความสะอาดที่นี่ อ้อ... แล้วก็เลื่อนเวลากลับสเปนด้วย บอกนักบินว่าเป็นวันมะรืนก็แล้วกัน”
สั่งเสร็จเขาก็วางสาย ข้อมูลเท่านี้มากพอที่จะทำให้เบนควานหาตัวหล่อนให้แก่เขาได้ภายในเย็นนี้ด้วยซ้ำ เพราะถ้าหาไม่ได้คงถึงเวลาที่เขาจะต้องไล่อีกฝ่ายออกไปแล้วรับสมัครคนใหม่ที่มีความสามารถมากกว่านี้ให้เข้ามาทำงานแทน
คิดถึงผิวขาวราวกับน้ำนมของหล่อนในยามที่ได้สัมผัสเชยชมแล้วจัสตินก็ต้องกลั้นลมหายใจ ความรู้สึกซาบซ่านอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อนยังติดอยู่ที่ผิวกายไม่รู้ลืม เขาไม่สนว่าหล่อนคือใครแต่เขายอมรับว่าเขาอยากได้หล่อนมาก... พอคิดถึงตรงนี้เขาก็พลันเข้าใจ มิน่าพอเช้าขึ้นมาหล่อนถึงได้หายตัวไป ตอนแรกคิดว่าอาจจะเจรจาง่ายที่จะได้ตัวหล่อนมา ทว่าคราวนี้อาจจะยากกว่าที่คิด
แต่…ไม่เป็นไรหรอก
มารร้ายแห่งสเปนเหยียดยิ้ม ให้เงินเข้าไปผู้หญิงคนไหนก็ยอมทั้งนั้นแหละ แถมดูท่าทางหล่อนถ้าเป็นพนักงานทำความสะอาดจริง ๆ ก็คงจะต้องรีบไขว่คว้าเอาไว้สิ งานสบายเงินดีขนาดนี้...แถมยังไม่มีใครกล้าปฏิเสธการขึ้นเตียงกับมหาเศรษฐีอย่างเขาสักคน
จัสตินคิดอย่างทะนงตน ก่อนจะคลี่ยิ้มหยันเมื่อความหงุดหงิดที่แผ่ซ่านไปทั่วกายตั้งแต่รู้ว่าหญิงสาวหนีไปนั้นบรรเทาเบาบางลง และตอนนี้สิ่งที่ต้องทำก็คือรอ...
รอ…แล้วเมื่อถึงเวลาค่อยออกล่า ‘กวางน้อย’ อีกครั้ง!
๐๐๐๐๐๐
เบนได้แต่ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อบนหน้าผาก รู้สึกร้อนอบอ้าวทั้ง ๆ ที่อากาศภายนอกกลับเริ่มเย็น เมื่อครู่เขาเพิ่งแจ้งนักบินเรื่อแคนเซิลไฟลท์บินวันนี้แล้วเลื่อนเป็นวันมะรืนแทน จากนั้นจึงวิ่งวุ่นแกะรอย ‘ผู้หญิงปริศนา’ ต่ออยู่เกือบชั่วโมงทั้ง ๆ ที่มีข้อมูลที่เป็นประโยชน์สำคัญจากคนเป็นเจ้านายแล้วแท้ ๆ แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับติดต่อยากกว่าที่คิด กว่าจะได้ที่อยู่ของหล่อนมาไว้ในมือก็เป็นเวลาอีกสามชั่วโมงถัดมา
“ได้ที่อยู่และเบอร์ติดต่อของผู้หญิงคนนั้นแล้วนะครับ”
เบนเอ่ยจบก็ส่งกระดาษข้อมูลนั้นให้แก่ผู้เป็นเจ้านาย แน่นอน มันคือสำเนาของเอกสารการสมัครงานของหญิงสาวที่เขาได้รับแฟกซ์มาจากบริษัทเจลีนคลีนนิ่งส่งมาให้อีกที
จัสตินมองสิ่งที่อีกฝ่ายส่งมาให้ เขาโบกมือไล่ให้เบนออกไปข้างนอกก่อนจะหยิบเอกสารนั้นขึ้นมาดู กวาดตามองรอบเดียวก็จดจำได้ขึ้นใจว่าหล่อนคือใคร
“นิศามาศ เบนสัน” เขาพึมพำชื่อของหล่อน ขณะกวาดตาอ่านประวัติคร่าว ๆ ของหล่อนต่อไป ...ลูกครึ่งไทย-อังกฤษ เป็นเด็กกำพร้าอยู่ในบ้านเบนสันก่อนจะมาเป็นพนักงานทำความสะอาดของเจลีนคลีนนิ่ง ประวัติหล่อนช่างต่ำต้อยและน่าสงสารเสียจนเขาได้แต่ส่ายหน้า
ชายหนุ่มจ้องมองภาพถ่ายของหล่อนนิ่ง รูปถ่ายหน้าตรงนี่มันขี้เหร่กว่าตัวจริงมาก ทว่าสิ่งที่ยังทำให้เห็นและจำได้อย่างชัดเจนก็คือดวงตายาวเรียวราวกับนัยน์ตากวางของหล่อน มันทอประกายวิบวับราวกับดวงดาว บางครั้งบางคราก็เต็มไปด้วยความปรารถนาเวลาที่เขาอยู่ในตัวหล่อนซึ่ง... บ้าชะมัด! เขาคิดถึงช่วงเวลานั้นอีกแล้ว
ชายหนุ่มหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของตนเองออกมา กดต่อสายตามเบอร์ที่เห็นในช่องการติดต่ออย่างรวดเร็ว ทว่าก็ต้องสบถออกมาอีกครั้งอย่างขัดเคืองใจเมื่อปลายสายปิดเครื่อง
เขามองที่อยู่ของหล่อนแล้วถอนหายใจ ทว่าก่อนที่จะตัดสินใจออกไปด้วยตัวเองแทนที่จะใช้เบนเขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อโทรศัพท์จากคนที่เขาไม่อยากรับสายมากที่สุดก็โทรเข้ามา
“ครับ”
“ทำไมแกต้องทำเสียงเนือย ๆ แบบนั้น”
‘มิเชล โบลตัน’ มารดาผู้งดงาม...หนึ่งในสมาชิกของแวดวงสังคมชั้นสูงในลอนดอนของเขานั่นเอง ชายหนุ่มคิดอย่างประชดประชัน ก่อนจะกลอกตาไปมาเพราะเสียงแหลม ๆ ที่แวดแหวใส่เขาเป็นชุด
“แม่มีอะไรหรือเปล่า” เขาไม่สนใจเสียงด่าทอของหล่อน ถามตรงประเด็นอย่างที่ทำทุกครั้ง เดาได้ทันทีราวกับมองเห็นอนาคตว่านางจะโทร.มาหาเขาเรื่องอะไร
เงิน?
“ฉันอยากให้แกมาเจอกับกาเบรียลล่า” มาแปลก...คราวนี้มหาเศรษฐีหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นสูง ไม่ใช่มาขอเงินหรือเรียกร้องจะเอาอะไรสักอย่าง แต่กลับเป็นการนัดเขาให้เจอกับ...กาเบรียลล่าเนี่ยนะ
“ผมไม่ว่าง”
เขาบอกปัดอย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนคนเป็นมารดาจะไม่เคยฟังเขาเลยสักนิด
“วันมะรืน ฉันจองโต๊ะที่โรงแรมแฮมิลตันไว้ตอนเที่ยง ไปให้ตรงเวลาด้วยล่ะ”
นางรวบรัดตัดบทก่อนจะชิงวางสายไปอย่างรวดเร็ว แสดงออกแน่ชัดแล้วว่าอยากจะให้เขาเจอกับกาเบรียลล่าจริง ๆ ชายหนุ่มพ่นลมหายใจอย่างฉุนเฉียว อย่าคิดว่าเขาจะทำตามความต้องการของนางง่าย ๆ
ก็รอดูแล้วกันว่าวันมะรืนนี้เขาจะอยู่ที่ไหน...
ชายหนุ่มหมดอารมณ์อยากจะออกไปข้างนอก กดอินเตอร์คอมเรียกผู้ช่วยหนุ่มที่คงจะรออยู่ภายนอกให้เข้ามาอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มต้นทำงานของตนเองอีกครั้ง เขาสั่งงานอีกฝ่ายยาวเหยียดจนเบนแทบจะจดบันทึกคำสั่งนั้นไม่ทัน แล้วหลังจากนั้นพนักงานภายในเอซี คอนสตรักชั่นก็ต้องวิ่งวุ่นเพราะพายุพัดโหมไปทั่วทั้งตึกอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่คิดว่าจะสบายในวันนี้แล้วแท้ ๆ ...
- ผู้เขียน
