มารร้ายลวงใจรัก

8

เสียงเคาะประตูห้องที่ดังระรัวทำให้นิศามาศถึงกับสะดุ้งตื่น หล่อนงัวเงียขึ้นมานั่งบนเตียงอย่างสะลึมสะลือ ก่อนจะตื่นเต็มตาเพราะเสียงเคาะระรัวนั้นดังถี่ ๆ ติด ๆ กันอีกระลอก

หญิงสาวก้าวลงจากเตียงช้า ๆ รับรู้ได้ว่าตอนนี้อาการของหล่อนน่าจะดีขึ้น ทว่าก็ยังไม่ได้หายดีทั้งหมด อย่างน้อยอาการปวดแปลบไปทั่วทั้งร่างก็ยังทิ้งร่องรอยความเจ็บปวดอยู่ในทุกครั้งที่ขยับร่างกาย

“เฮ้ มูนนี่ ตื่นหรือยัง?”

เสียงจินนี่ดังลอดมาจากภายนอกประตู แมนชั่นนี้มีผู้เช่าร่วมกันสามคน หล่อน จินนี่ แล้วก็คาริน่านั่นแหละ ทว่าคนหลังนี่ไม่รู้กลับมาจากเดทกับแฟนหนุ่มแล้วหรือยัง

หญิงสาวเสยผมยาวที่ตกลงมาปลกใบหน้าหล่อนขึ้น ก่อนจะเปิดประตูห้องนอนแง้มออกมา

จินนี่เห็นหน้าหล่อนถึงกับเบิกตาโพลง ยกมือขึ้นทาบอกแล้วอุทานดังลั่น

“โอ้มายก็อด! เธอไปทำอะไรมาน่ะมูนนี่ถึงได้ดูโทรมสุดขีดอย่างนี้ แถมหน้ายังซีดมากเลย” เจ้าหล่อนใช้มือที่ทาบอกนั่นแหละเปลี่ยนมาเป็นทาบหน้าผากของหล่อนแทน แล้วก็ต้องอุทานออกมาอีกรอบ “นี่ตัวร้อนด้วยนะ ไม่สบายทำไมไม่บอกฉัน” จินนี่ สาวเสิร์ฟในบาร์ย่านโซโหตำหนิกึ่งเป็นห่วง

“แค่ป่วยนิด ๆ หน่อย ๆ น่ะ นี่ก็ดีขึ้นมาแล้วนะ” หญิงสาวบอกพลางส่งยิ้มเพลีย ๆ ให้แก่อีกฝ่าย นิศามาศลอบปรายตามองเตียงนอนของตนเองแล้วอดอาลัยอาวรณ์มันไม่ได้ หล่อนอยากกลับไปซุกตัวกับผ้าห่มใจจะขาด ตอนนี้เหนื่อยมากจนไม่อยากแม้แต่จะยืนอย่างนี้

“แล้วนี่เรียกฉันมีอะไรหรือเปล่าจินนี่?”

หญิงสาวย้อนถามอีกฝ่าย

จินนี่ถอนหายใจยาว มองอีกฝ่ายอย่างสำรวจอีกครั้งก่อนจะยอมตอบ “ก็เห็นหายไปในห้องทั้งวัน ไม่ยอมออกมากินอะไรเลยเป็นห่วงน่ะสิ นี่รู้ไหมว่าเจลีนโทรมาตามเธอตั้งหลายรอบ แถมต่อว่าใหญ่เลยที่ติดต่อเธอไม่ได้จนต้องโทรเข้าแมนชั่น แต่ฉันบอกปัดไปให้แล้วนะว่าเธอไม่สบาย แหม…ไม่คิดนะว่าข้ออ้างจะดันกลายเป็นเรื่องจริง” ตอนท้ายจินนี่ก็ยังวกกลับมาเรื่องที่หล่อนป่วยจนได้

“ขอบใจนะ” หญิงสาวพึมพำบอก เรื่องเจลีนค่อยโทร. กลับพรุ่งนี้ก็ได้ สงสัยแค่จะโทร.มาโวยวายที่หล่อนขาดงานเพราะตอนนี้รู้กันอยู่ว่าเจลีนกำลังมีวิกฤติเรื่องการขาดแคลนทรัพยากรบุคคลมากแค่ไหน

“เออนี่” จินนี่ที่ยังไม่ยอมผละไปจากหน้าประตูห้องนอนของหล่อนง่าย ๆ ก็เอ่ยขึ้น “ฉันทำซุปเผื่อเธอด้วยนะ อยู่ในตู้เย็นน่ะ จะให้ฉันอุ่นมาให้เธอกินก่อนฉันจะออกไปทำงานไหม” สาวสวยเสนอตัวอย่างมีน้ำใจ

หล่อนกับจินนี่รู้จักกันสมัยเรียนไฮสคูล จินนี่ได้ชื่อว่าเป็นตัวแสบตัวร้ายประจำโรงเรียน แรกเริ่มก็ไม่ได้สนิทคุ้นเคยกันมากนักเพราะจินนี่อายุมากกว่าหล่อนอยู่สองสามปี สาวสวยเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับคาริน่าที่เป็นเด็กกำพร้าอยู่บ้านเบนสันเหมือนหล่อน ทว่าเมื่อต้องมาอยู่ร่วมกันก็ทำให้พบว่าสาวร้ายคนนี้นิสัยดีกว่าที่คาดคิด และกลายมาเป็นเพื่อนสนิทด้วยกันทั้งสามคนในที่สุดและสองสาวรุ่นพี่ก็บอกหล่อนว่าไม่จำเป็นต้องเรียกพี่เพราะว่าอายุไม่ได้ต่างกันมากเท่าไหร่นัก

“ขอบใจนะ” อีกครั้งที่หญิงสาวบอกแก่อีกฝ่าย “แต่ตอนนี้ยังไม่หิวเลย เธอไปทำงานเถอะ แล้วฉันจะนอนต่อแล้ว” หล่อนบอกพร้อมกับเหลียวมองนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้วหรือเนี่ย ไม่คิดว่าหล่อนจะนอนนานถึงขนาดนี้

“ไม่เอาจริง ๆ เหรอ” จินนี่ยังคงถามย้ำ นิศามาศจึงพยักหน้ารับรัวเร็ว ก่อนจะต้องหยุดเพราะมันทำให้หล่อนมึนศีรษะ

“งั้นฉันไปทำงานก่อนนะ เจอกันจ้ะ” พูดจบสาวสวยก็โน้มลงมาจูบแก้มหล่อนเบา ๆ ก่อนจะออกไปทำงาน

พอจินนี่ไปแล้ว ทั้งห้องก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง หญิงสาวก้าวขึ้นเตียง แต่กลับพบว่าตอนนี้หล่อนนอนไม่หลับเสียแล้ว

หญิงสาวเดินไปอุ่นซุปหัวหอมที่อีกฝ่ายทำไว้ให้ ตักแบ่งใส่ชามแล้วเอาเข้าไมโครเวฟ จังหวะเดียวกับที่สัญญาณไมโครเวฟดังเป็นเวลาเดียวกับที่กริ่งประตูหน้าห้องของหล่อนดังขึ้น

หญิงสาวหยิบเอาชามซุปออกมา วางไว้บนโต๊ะกินข้าวเล็ก ๆ แล้วก็พลันชะงักเมื่อนึกอะไรได้ เอ๊ะ! หล่อนร้องเอะอะในใจ หรือจะเป็นคาริน่าที่กลับมา สงสัยลืมกุญแจห้องไว้อีกแหง ๆ ถึงได้ต้องกดกริ่งอย่างนี้

หล่อนเดินลากขาตรงไปยังประตู ยังรู้สึกปวดร้าวระบมไปทั้งร่างอย่างคนที่โหมออกกำลังกายหนักมากเกินไปจนร่างกายล้าถึงขีดสุด กล้ามเนื้อทุกส่วนประท้วงอยากจะพักผ่อนจนหล่อนได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าหลังจากนี้หล่อนจะ ‘พัก’ แน่ ๆ

แล้วพอคิดถึงสาเหตุที่ทำให้หล่อนเดี้ยงแบบนี้ นิศามาศก็อดที่จะหน้าแดงวาบไม่ได้ แล้วความรู้สึกวูบวาบไปตามผิวเนื้อและภาพของการ ‘แนบสนิทชิดเชื้อ’ ที่หล่อนอยากจะลืมก็โผล่เข้ามาในหัวชนิดสลัดอย่างไรก็ไม่หลุดจนหญิงสาวต้องเคาะศีรษะตัวเองแรง ๆ เป็นการขับไล่ภาพชั่วร้ายนั้นออกจากหัวในทันที

เสียงกริ่งดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้นิศามาศก็เดินไปเปิดประตูอย่างว่องไว แต่แล้วหญิงสาวก็ต้องชะงักค้าง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนที่กดกริ่งตัวจริง

จัสติน อัลวาเรซ!

เขามาทำอะไรที่นี่!

๐๐๐๐๐๐

จัสตินมองแม่กวางน้อยที่เล่นหนีหายไปทั้งวันด้วยสายตาขุ่นหน่อย ๆ หากวินาทีต่อมาดวงตาสีมรกตก็ฉายแววพึงพอใจเมื่อเห็นว่าร่างเล็ก ๆ นั้นอยู่ในชุดนอน

อันที่จริงชุดนอนของหล่อนไม่ได้โป๊เปลือย มันเป็นเสื้อเชิ๊ตตัวใหญ่ เนื้อผ้าดูบางเพราะผ่านการใช้งานและซักมานานปี ความยาวของมันคลุมปิดสะโพกก่อนจะทิ้งชายระต้นขาขาวนวลเนียลละออตา

เขาไล้สายตากวาดมองหล่อนไปทั่วร่าง ปราดเดียวก็รู้ว่าหญิงสาวโนบรา ชายหนุ่มยิ้มกริ่มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะหยุดสายตายังต้นขาขาวนวลที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมา โลมเลียมันด้วยสายตานุ่มลึกที่ทำให้คนถูกมองสั่นสะท้าน

หล่อนถอยหลังหนีอย่างรวดเร็วแล้วทำท่าจะปิดประตูใส่หน้าเขาหากโชคดีที่จัสตินไหวตัวทัน เขาตะปบมือกับประตู ผลักมันเปิดออกกว้างแม้ว่าหญิงสาวจะพยายามสู้เขาด้วยแรงอันน้อยนิดหากสุดท้ายหล่อนก็สู้เขาไม่ได้ ชายหนุ่มแทรกตัวเองเข้าไปภายในห้อง ก่อนจะปิดประตูตามหลังเสียงดัง

เขามองนิศามาศอีกครั้ง คราวนี้หล่อนถอยกรูดห่างจากเขาไปคนละฟากของห้องรูหนูแห่งนี้ หล่อนทนอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกันก็ไม่รู้เพราะที่นี่ทั้งเล็กทั้งเก่า ดูอึดอัดแถมยังอยู่เสียไกล

เขาตัดสินใจขึ้นมาที่นี่เพียงลำพัง ทิ้งให้เบนและคนขับรถรออยู่ในรถข้างล่างแมนชั่นนี้ เขาคาดว่าแค่เขาคนเดียวก็ทำให้หญิงสาวไปด้วยกันได้แล้ว

“คุณ…มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงมิสเตอร์อัลวาเรซ”

หญิงสาวตัดสินใจถามอีกฝ่ายเสียงสั่น ท่าทีระแวดระวังราวกับกวางน้อยทำให้เขานึกขันจนห้ามไม่อยู่ รอยยิ้มปรากฏอยู่บนริมฝีปากของเขาก่อนที่ชายหนุ่มจะตอบหล่อนว่า

“ฉันก็มาตามคนของฉันน่ะสิ”

“คนอะไรนะ?”

“เอาชัด ๆ ก็ได้” เขาแสร้งถอนหายใจ จ้องมองหญิงสาวตรงหน้าเขม็ง “ฉันมาตามเธอ”

ดวงตากลมโตของหล่อนเบิกกว้าง มองเขาอ้าปากค้างอีกครั้ง

“ทำไมต้องมาตามฉันด้วยล่ะคะ”

หญิงสาวถามออกไปด้วยน้ำเสียงเบาหวิว เขาเริ่มเห็นความหวาดกลัวในดวงตาของหล่อน ไม่รู้ทำไมท่าทางนั้นทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาชะมัด แทนที่หล่อนจะดีใจที่เขาตามสืบเสาะมาหาหล่อนถึงที่ แต่กลับทำหน้าเหมือนเห็นผีใส่เขาอย่างนั้น

“ฉันคิดว่าฉันไม่พอใจแค่เรื่องเมื่อคืนนี้ แล้วฉันก็มีข้อเสนอมาให้เธออีก”

คำพูดของเขาทำให้หล่อนร้อนวาบไปทั้งกาย นึกตำหนิตัวเองที่ไม่สวมชุดคลุมก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอน ย่ามใจว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนอกจากตัวเองถึงได้ประมาทแบบนี้ แล้วยิ่งประกอบกับดวงตาวาววับของคนที่จ้องเนื้อหนังมังสาของหล่อนก็ยิ่งทำให้หล่อนนึกอยากหายตัวไปจากตรงนี้ เพราะภาพเหตุการณ์เมื่อคืนนี้พานแต่จะแย่งกันวิ่งแล่นเข้ามาในหัวของหล่อนราวกับกลัวว่าหล่อนจะลืมมันอย่างนั้นแหละ