“เมื่อวานหายตัวไปไหนมายะ แล้วไปก่อเรื่องอะไรไว้ทำไมคนที่เอซีถึงควานตามหาตัวเธอให้ควั่กน่ะ!”
เสียงแปร๋นของเจลีนดังขึ้นมาก่อนตัวเสียอีก นิศามาศเบ้หน้า หล่อนสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะก้าวเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าของคนเป็นเจ้านาย
“ฉันไม่สบายค่ะ ไข้ขึ้นทั้งคืนเลย” หล่อนตอบเจลีนด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่อยากจะใส่อารมณ์อะไรกับอีกฝ่าย บางครั้งเจลีนก็เป็นอย่างนี้แหละ ให้นิยามได้ว่าผีเข้าผีออกเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แต่ถึงอย่างนั้นข้อดีของหญิงวัยกลางคนคนนี้ก็ยังมีอยู่ อย่างน้อยหล่อนก็เป็นเจ้านายที่ไม่ค่อยเอาเปรียบลูกจ้างเท่าไหร่
“แล้วนี่อาการหายดีแล้วเหรอ” พอได้ยินว่าหล่อนไม่สบาย อีกฝ่ายก็มีน้ำเสียงอ่อนลงนิดหน่อย แต่ก็แค่นิดเดียวนั่นแหละ เพราะหลังจากนั้นเจลีนก็เอ่ยต่อไปทันทีหลังจากกวาดตามองหล่อนไปทั่วรอบหนึ่ง “แต่คงสบายดีนั่นแหละ ไม่อย่างนั้นคงไม่กลับมาทำงาน ใช่ไหม?”
“ค่ะ”
ขี้เกียจต่อปากต่อคำด
