“กินน้ำก่อนไหมโมเดล” วาคิมเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วส่งขวดน้ำให้
“ไม่เป็นไรฉันไม่หิวรีบพูดธุระของคุณมาเถอะ”
“คุณไม่ต้องกลัวหรอกนะว่าผมจะใส่อะไรลงเพราะคุณเป็นคนเปิดเองนะโมเดล”
“ทำไมคุณคิดว่าฉันต้องกลัวด้วยล่ะ คนอย่างฉันไม่มีอะไรต้องกลัว”
“ถ้าไม่มีอะไรต้องกลัวก็ดีเราจะได้คุยกันแบบจริงๆ จังๆ สักทีนะ”
“เอาล่ะคุณจะคุยอะไรก็ว่ามา”
“คุณต้องสัญญาก่อนว่าคุณจะพูดแต่ความจริงโมเดล”
“ค่ะ ฉันจะพูดแต่ความจริงคุณเองก็จะต้องพูดแต่ความจริงเหมือนกันตกลงไหมล่ะ”
“ได้ผมไม่มีอะไรจะต้องปิดบังหรือโกหกคุณอยู่แล้ว”
“แน่ใจนะคะวาคิม ว่าคุณไม่เคยปิดบังหรือโกหกอะไรฉันเลย” เมลดามองหน้าเขายังเอาเรื่อง
“ผมแน่ใจ เอาล่ะผมขอถามคุณตรงๆ นะโมเดลว่าบอสตันใช่ลูกของผมไหม”
“คุณจะอยากรู้ไปทำไม ฉันก็เคยบอกคุณไปแล้วนี่ว่าบอสตันคือลูกของฉันกับพี่วิน”
“ไหนคุณบอกว่าจะไม่โกหกผมไง บอกมาดีๆ ว่าบอสตันคือลูกของผมกับคุณใช่ไหมโม
