คืนนี้น้ำหวานนอนกุมโทรศัพท์แน่น เพียงเพื่อหวังว่าชายหนุ่มจะส่งข้อความมาหาเธอ เรียกเธอให้ไปหาอย่างเคย แต่เขาก็เงียบหายไปเลย ทำราวกับว่าเธอไม่มีตัวตนอีกต่อไปในสายตาเขา เธอได้แต่นอนปาดน้ำตาอย่างเงียบ ๆ มันเจ็บจนจุกไปหมด อะไรที่เคยวาดฝัน ตอนนี้มันกลับสูญหายไปแล้ว ไม่มีแม้แต่ข้อความ ไม่มีแม้แต่สายโทรเข้า ไม่มีการแจ้งเตือนอะไรทั้งสิ้น เธอนอนรอจนตีสอง เมื่อรู้ดีว่าคืนนี้ คงไม่ได้ไปที่บ้านเขาแล้ว เลยพยายามทำใจ ข่มตาให้หลับลงอย่างช้า ๆ แม้จะเต็มไปด้วยความยากเย็น
แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังตื่นเช้า เพื่อลุกขึ้นไปทำอาหารเช้าให้เขากิน เพราะเธอคิดว่ามันเป็นหน้าที่ของเธอ เช้านี้เธอจะคุยกับเขาให้รู้เรื่อง เพราะเธออึดอัดใจจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว ถ้าทุกอย่างยังเป็นแบบนี้
น้ำหวานเดินไปที่บ้านของนายหัว พบว่าทุกอย่างเงียบไปหมด เหมือนยังไม่มีคนตื่นนอน เธอกลั้นใจหน้าด้านข่มความอาย เคาะประตูห้องของเขา แต่คนที่เปิดอ
