หลังจากที่ร้องไห้จนสาสมใจ เธอพยุงกายขึ้นอย่างหมดแรง เดินไปคว้าจักรยานพร้อมค่อยๆจูงมันกลับบ้านโดยไม่ได้สนว่าฝนจะตกแรงขนาดไหน สภาพเธอเหมือนคนบ้าที่เดินร้องไห้อยู่ข้างถนน แต่เธอไม่ได้แคร์สายตาใครอีกแล้ว
“อ้าว ไอ้หวาน เอาข้าวไปให้พ่อท่าไหน ถึงกลับมาเหมือนลูกหมาเปียกน้ำแบบนี้ ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวเอ็งจะไม่สบาย ฝนตกห่าแรกแบบนี้”
แม่เห็นสภาพเธอแล้วตกใจเพราะเป็นห่วงเป็นใย ตอนนี้ใจเธอมันแหลกสลายไปหมดแล้ว
เธอพยักหน้ารับพร้อมทั้งน้ำตาร่วงพรู่ลงมาอย่างสุดกลั้น ไม่อยากให้พ่อกับแม่มารับรู้ความอ่อนแอของเธอ แต่มันคงเก็บไว้ไม่ได้อีกแล้ว เธอกอดแม่ไว้แน่น พร้อมสะอื้นจนตัวโยน แม่ก็พลอยเปียกไปกับเธอด้วย
“ไอ้หวาน เวลาที่แกเสียใจ คนเป็นพ่อเป็นแม่ เสียใจมากกว่าแกหลายเท่านะ”
แม่สะอื้นด้วยความรู้สึกที่เศร้าไปกับเธอด้วย จนเธอยิ่งรู้สึกแย่ไปใหญ่ เธอทำให้แม่ต้องร้องไห้ไปด้วย เธอเป็นลูกที่แย่มาก
“หนูเจ็บ เจ็บจ
